Straf / consequenties gedrag

Ik doe hier bijvoorbeeld als die weg rent met schoenen aantrekken hem op de bank parkeren en duidelijk zeggen dat het tijd is om schoenen aan te trekken. Over het algemeen accepteerd die het dan wel. Speelgoed opruimen idem, dat doen we dan samen en maken er dan ook gewoon een spelletje van. Vragen waarom ze iets niet willen heeft naar mijn idee nog helemaal geen zin op deze leeftijd. Wij pakken ons zoontje af en toe wat hardhandiger aan, maar met zijn karakter moeten we ook wel. Gentle parenting is voor gentle kinderen 🤷🏻‍♀️ Kinderen zijn indd nou eenmaal dwars, maar met duidelijkheid en consequent komen we hopelijk een heel eind

Ik zou je het boek 'how to talk to kids' aanraden, evenals het instagramaccount. Het straffen en belonen systeem ed werkt niet zoals je zou willen. Het straffen is gebaseerd op angst. Daarnaast zijn de hersens van je kindje nog niet dusdanig ontwikkeld dat je dit allemaal van je kind kan verwachten (consequenties overzien, gedrag aanpassen, etc. Het hoort bij de leeftijd om te testen en impulsief gedrag te vertonen). Persoonlijk probeer ik een middenweg te zoeken, veel mee te bewegen maar wel grenzen te stellen. Ik ga liefdevol met de heftige emoties van mijn kind om die volgen op die grenzen. (kind mag boos en verdrietig ergens om zijn, maar ik ben er wel om hem een knuffel te geven en weer rustig te worden. Dit kost wel het nodige geduld). Wat mega helpt is het benoemen van zijn gevoelens, daar begrip voor te tonen en zijn onderliggende behoefte te benoemen. Of op momenten dat hij niet mee wil werken twee keuzes te geven die wel mogen (wil je zelf lopen of zal ik je tillen?), zodat hij toch een gevoel van regie ervaart. Ik hoop dat je er wat aan hebt 🍀

Wij zettten haar wel eens tegen de muur bij bijv slaan of echt niet luisteren.

Bij echt tegenstribbelen (zoals geen schoenen aan willen als we weg moeten) hanteren we afleiden. Fysiek contact maken of oppakken en dan bvb even samen uit het raam kijken en noemen wat we allemaal zien. Als ze dan weer rustig is nog eens proberen. Consequenties benoemen helpt hier soms ook wel. "Als je je schoenen niet aan wil, worden je sokken nat! Oh nee!" Of zoals hier wil ze soms geen schone luier, maar ze heeft zelf op een gegeven moment bedacht dat ze in een vieze luier niet kan zitten, dus dan zeggen we "maar dan kan je niet meer zitten! Oh nee!" en dan wil ze ineens wel 🤷🏼‍♀️

Heel herkenbaar! ‘How2talk2kids’ van Adele Faber is echt een aanrader inderdaad. Ik ben ook fan van ‘attachment play’ van Aletha Solter, zij benadert gedragsoplossingen op een speelse manier. Is alleen in het Engels verkrijgbaar zover ik weet. Beide boeken geven ook mooie technieken om het ongewenste gedrag voor te zijn. Wanneer het meer gaat om agressief gedrag of een driftbui gebruik ik deze tips van het consultatiebureau https://www.youtube-nocookie.com/embed/uFN1enKFxHM?rel=0 Ook vind ik deze podcast over de peuterpubertijd een aanrader https://open.spotify.com/episode/1et4yQGEgEU9XbHG65WvdI?si=dtx9FysPQCaz7KQDxb9c-Q al mis ik hier wel een stukje eerst je kind laten kalmeren, want als je dochter/zoon overstuur is, kan je lullen als brugman, dan komt het toch niet binnen 😛

Haha gentle parenting is alleen voor gentle kids, geniaal! :) Ik kan eerlijk gezegd best onzeker worden van de vele ouders tegenwoordig die zo'n supersofte aanpak hebben. Soms voel ik me dan de enige die nog "ouderwets en streng" is. Terwijl ik echt geloof dat grenzen en duidelijkheid belangrijk zijn voor je kind.

Leuk die "oh nee, ..." 😂 Ik zal eens nadenken of ik er nog een paar kan verzinnen voor de meest voorkomende weiger-momenten.

Ik snap je punt, maar grenzen en duidelijkheid hoeven zeker niet gelijk te staan met boosheid en hard aanpakken. Ik ben ook heel duidelijk naar mijn kind met duidelijke grenzen, echter wel op een liefdevolle manier. Stevig vastpakken, boos worden, schreeuwen, straffen op allerlei manieren, noem het maar op is echt niet nodig. Die 'softe' aanpak die je noemt is de laatste jaren juist de wetenschappelijk bewezen aanpak die zorgt voor evenwichtige, rustige en stressbestendige mensen die goed met hun emoties, tegenslagen en moeilijkheden om kunnen gaan. 😊

Maar niemand heeft het toch over boos, schreeuwen, hard aanpakken, etc.? Ik vind het ook wel bijzonder dat tegenwoordig grenzen afdwingen blijkbaar automatisch wordt geassocieerd met een hardhandige aanpak. Of vind jij bijvoorbeeld even op de gang moeten staan al hard?

Ik vind op de gang staan hard ja. Je zonder je kind af, weg van jou. Net op een moment dat ze het moeilijk hebben. Met welk doel? Nadenken over wat ze gedaan hebben kunnen ze nog niet. De term 'afdwingen' vind ik al niet bij het opvoeden horen op deze leeftijd. In mijn optiek zijn onze kleintjes geen kleine volwassen mensen en vertonen ze gedrag om dingen over de wereld te leren, niet omdat ze ons dwars willen zitten. Aan ons dus om dat te begeleiden. Aangezien de kindjes het niet expres slecht bedoelen zie ik ook niet in waarom wij ouders daar vervelend op zouden moeten reageren. Naast dat straffen überhaupt weinig effect hebben. Waarom zou je dan niet kiezen voor een aanpak die aangetoond wel werkt en op de lange termijn ervoor zorgt dat je kindje goed met emoties en stress om kan gaan?

Ik sta er ook wel zo in hoor. Vooropgesteld: geen kindje is hetzelfde en geen ouder is hetzelfde. Ik zou op de gang zetten ook vrij hard vinden. Voor mij gaat hard en zacht niet perse om de handeling of het volume, maar idd de emotionele/autoritaire afstand die je creëert. Ik vind het zelf belangrijk dat onze kindjes leren dat ze juist bij ons kunnen komen als ze bang of boos of verdrietig zijn, hoe ze dat dan ook uiten. Natuurlijk zijn er grenzen en natuurlijk zijn er consequenties, maar ik vind hun input ook belangrijk. Hier als voorbeeld, onze peuter wil sinds een paar dagen tijdens het eten absoluut niet in haar kinderstoel zitten. Ik vermoed omdat haar kleine zusje ook in een kinderstoel zit, en zij niet als baby gezien wil worden, maar dat kan ze natuurlijk nog niet zo verwoorden. Een harde benadering zou zijn "de regel is dat je in je stoel zit, dus je gaat in je stoel zitten en anders eet je niet". Maar hoe erg is het als ze in een andere stoel, of voor mijn part op de grond, wil eten? Voor mij geeft een zachte benadering meer ruimte voor haar eigen ideeën en houdt het de rust, je zoekt samen naar een oplossing ipv dat je als ouder alles inkadert en op slot zet. Maar opnieuw: geen kind is hetzelfde en geen ouder is hetzelfde. Je zoekt naar wat werkt voor jullie en dat is oké, no judgement.

Ik denk dat er verschil is in je kind op de gang zetten als hij in een woedeuitbarsting zit. Zo'n typische peuter schreeuwen-rollen-schoppen drama. Overigens heeft onze dochter dat nou echt gehad. Maar dan zie ik het inderdaad zo dat ze gewoon haar emoties nog niet kan beheersen en iemand nodig heeft die bij haar blijft en haar door het moment heen helpt. Op de gang zou dan echt zinloos zijn. Dat vind ik iets anders dan wanneer je kind in alle vrolijkheid/alertheid een vraag van jou negeert. Voor het slapen moet ze bijvoorbeeld haar speelgoed opruimen. Eerst doen we het spelenderwijs of maken we er een wedstrijdje van. Of iets als "ohnee. Maar op de grond krijgt beer het koud!" Maar vaak luistert ze niet en gaat ze verder spelen. Dan kijken we haar even goed aan en geven een paar keer aan dat ze nu moet gaan luisteren. Als ze dat nog niet werkt, sluit ik af met iets als "ik merk dat ik boos wordt, als jij niet/wel..." En dan als laatste optie een minuutje op de gang. Daarna ga ik even naast haar zitten en zeg "ik heb je op de gang gezet omdat jij.... ga je nu...?" Meestal is dat volgende, soms herhaalt het zich nog een keer. Ik denk dat de gang gemiddeld 4 keer per week voorkomt. Ik wil gewoon dat ze leert dat ze een verzoek / opdracht van haar ouders niet zomaar kan negeren zonder consequenties. Overigens probeer ik beperkt "opdrachten" te geven tot de dingen die we belangrijk vinden. In het voorbeeld met de kinderstoel zou ik het ook lekker laten gaan. Als je maar wat eet:)

Dank voor je uitgebreide antwoord. Ik denk niet dat je zulke opdrachten al kan verwachten van een kindje van 2. Er kan vanalles meespelen in waarom ze iets niet doen wat jij vraagt zoals vermoeidheid, aandacht die op is, aandacht die ergens anders op gericht is, honger, etc. Ik blijf mij afvragen of straf dan helpend is. Ook aangezien het niet zo is dat je kind de volgende keer weer de consequenties kan overzien van het niet uitvoeren van jouw opdracht. Daar is je kindje nog te jong voor. In mijn optiek kan je bijv met speelgoed opruimen beter zorgen dat je het samen doet, inderdaad op die grappige manier die je zelf al zegt. Haakt je kindje af (opruimen van speelgoed is best een lange en uitgebreide taak voor deze leeftijd, ook als je het samen doet) dan maak je het gewoon zelf verder af, je kind ziet dan wel dat het belangrijk is om te doen (modeling (voordoen) van gedrag wordt dat genoemd). Als ze ouder worden kan je dan steeds meer die verantwoordelijkheid verschuiven naar je kind.