Twijfels om uit elkaar te gaan

Wat heftig zeg! Ik herken me er deels in, qua nachten alleen doen en dat mijn vriend er nooit in het weekend met de kleine uit ging zodat ik eindelijk eens kon uitslapen. Inmiddels gaat dit gelukkig een stuk beter, ook omdat hij zelf iets meer rust heeft in z’n werk. Als ik je verhaal zo lees dan heb ik het idee dat je man zijn verantwoordelijk niet neemt en jou daarmee extra belast. Heb je het geprobeerd met hem te bespreken? Of zijn er anderen in z’n omgeving die tot hem door kunnen dringen dat dit zo niet kan?

Aan het begin van het verhaal dacht ik nog: misschien met wat hulp van een relatietherapeut of eens even goed met elkaar praten zou misschien al een hoop op kunnen lossen. Weet hik wat er allemaal op jouw schouders rust, en weet hij hoe jij je daarover voelt, weet jij hoe het komt dat hij zo doet? Misschien zijn het allemaal logische dingen voor jullie zelf, maar niet kenbaar bij de ander. Echter als ik verder lees vind ik het wel heftig worden. Je zou het nog kunnen proberen met wat ik aangeef. Maar mocht je er voor jezelf uit zijn dan zou ik eerder zeggen hoe eerder hoe beter. Je zoontje heeft nu denk ik bij lange na dat besef nog niet echt, en wordt het misschien haast makkelijker dan wanneer je een jaar of 2 wacht en hij volop kan praten. Ik denk mij even in hoe dat bij ons thuis zou gaan. De jongste van 1 die heeft daar echt geen besef van als vaders niet in beeld zou zijn. Echter mijn zoontje van 3 zou mij enorm veel vragen stellen en vragen waar papa is en waarom hij er niet is etc. Vind het heftig dat hij deze dingen allemaal heeft moeten meemaken. Erg onveilig ook... heel veel sterkte met wat je keuzes ook zullen zijn.

Jeetje, wat heftig! Hebben jullie samen gekozen voor een kind? Hebben jullie van te voren ook besproken hoe de rolverdeling gaat zijn en wat je van elkaar verwacht. Jullie zijn 8 jaar samen, dus dat lijkt mij wel. Ga in gesprek, misschien zelf met iemand anders die onbevooroordeeld met jullie kan meedenken. Maak van een verwijt een wens. Ik werk binnen jeugdzorg en helaas hoor ik veel te vaak dit soort verhalen. Misschien kunnen jullie in een soort bemiddelingstraject.

Jeetje zeg, ik wil je heel veel sterkte wensen. Wat hieronder al gezegd wordt, als je het echt zeker weet, dan zou ik eerder sneller dan later doen. Dan weet hij straks niet beter. En voor je kindje is het ook het belangrijkst dat jij ok bent.❤️💪🏽

Als ik heel eerlijk moet zijn. Wegwezen daar, vooral om de dingen die zijn voorgevallen. Ik lees dit echt met open mond. Lieve mama, kies voor jezelf en je kindje ❤️. Je komt hier overheen, en hij is nog zo klein. Hij zal hier echt mee om kunnen gaan. Kinderen zijn flexibeler dan we denken. En ik spreek uit kennis ivm mijn werk met kinderen met een rugzak. Jij kan dit, en jij verdient ZOVEEL beter! Run momma ❤️🍀

Wat een lastige situatie. Ik heb geen advies wat ik je kan geven wat hier niet al benoemd is. Ik kan me helemaal voorstellen dat je bang bent voor je zoontje als je er niet bij kan zijn, ook al klinkt dit ook niet als een houdbare situatie. Ik lees je laatste alinea met tranen in mijn ogen voor het lieve ventje 🥺🥺 Ik wil je veel sterkte wensen met de keuze die je maakt.

Wat jij omschrijft klopt helemaal. Het grootste probleem is denk ik dat hij z’n verantwoordelijkheid niet neemt. toen onze zoon net geboren was kwam hij iedere avond pas rond 01:00 / 02:00 u snachts thuis omdat hij het thuis niet leuk vond omdat ik altijd wat te mopperen had. Hij is toen gepakt rijdend met alcohol en een aantal maanden z’n rijbewijs kwijt geraakt. En wie moest er toen oplossen dat onze zoon bij de opvang kwam? Wederom totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ga door het vuur voor m’n zoon en zou alles voor hem doen en laten, maar dit zouden we samen horen te doen.

Wat een herkenbaar verhaal! En ik zal je eerlijk bekennen, dit kon mijn verhaal zijn. Alleen vind papa in dit verhaal t alleen belangrijk om er te zijn als er andere mensen eromheen zijn om te laten zien wat voor een "goede" papa hij is. Verder sta ik er zowat alleen voor. En uit elkaar gaan was de beste keuze ever!. Alleen het nadeel hieraan is. Dat je er nooit meer vanaf komt, en in mijn verhaal hij alles gebruikt als in het is ook mijn kind om de controle te houden. 🙈. Ik hoop dat je eruit komt en je je rust vind met je kleine! Sterkte!

Lijkt me geen fijne situatie voor jou en de kleine. Zo te lezen sta je overal alleen voor. Wat voegt jouw partner nog toe? Hoe zie je de toekomst voor je? Je zoontje is het meest gebaat bij een moeder die gelukkig is en hij is nog jong dus ik denk dat een scheiding nu minder effect heeft op hem dan over een aantal jaar. Heel veel sterkte! 😘

Ik herken mijzelf helemaal in jouw verhaal. Ik had tranen in mijn ogen toen ik het las. Sterker nog ik had het zelf ook kunnen schrijven want ook hier zware zwangerschap door de eenzaamheid, spoed keizersnede, altijd alleen met mijn dochter, huishouden ligt ook op mijn schouders, ik ben 5 kilo lichter dan voor mijn zwangerschap door de stress en verdriet. En ja als er mensen bij zijn is hij opeens de perfecte vader, dan doet hij alles en lijkt het alsof ik alles maar verzin. Ik heb niemand om mee te praten behalve mijn familie omdat zij met alles hebben moeten helpen in zijn afwezigheid. Tijdens dit jaar is er wel een ding gebeurd en dat is dat hij hulp heeft gezocht en nu blijkt dat hij op het autistisch spectrum zit. Ik denk er elke dag aan om hem te verlaten maar hoe en wat weet ik niet omdat we samen een huis hebben gekocht. Zodra ik een oplossing vind ben ik weg. Zodra mijn dochter besef heeft dat haar vader er nooit is, altijd bezig is met anderen en zichzelf is het al te laat. Maar ik vind het heel zwaar en weet niet wat ik moet doen om ons hieruit te krijgen.