Vriendschap met vriendinnen zonder kinderen

Mijn echte vriendinnen hebben begrip wanneer ik moe ben, op t laatste moment af moet zeggen, niet kan door een kind etc. Heus gaat t niet altijd zo en afspreken gebeurd wat minder vaak maar ook wel zonder kids.. maar heb zeker ondervonden wie mijn echte vriendinnen zijn en wie niet. Heel pijnlijk maar helaas hoort dat er bij..

Gewoon goed communiceren. 'Ik heb een baby die veel baat heeft bij een bepaalde ritme en structuur. De baby en ik gaan momenteel door een lastige fase. Ik kan dus minder vaak aanwezig zijn op onze meetings. ' Is er geen begrip? Doei. Dan zijn het blijkbaar geen vriendschappen voor het leven. Een echte vriendschap overleeft alles. Ook de periodes dat er om wat voor reden dan ook minder aandacht voor elkaar is. Ik zou daar dus zeker lekker open over zijn en laat het balletje maar rollen. Jij doet niks verkeerd. Je baby staat nu op nummer 1.

Ik had tot kort alleen maar vriendinnen zonder kinderen en ik moet bekennen dat daar weinig van over is. Er zijn 3 vriendinnen die altijd begrip hebben getoond. Van die 3 had ik het eerlijk gezegd wel verwacht, zij staan ook al wat serieuzer in het leven. Denk aan werken, relatie en een kinderwens. Inmiddels is 1 vriendin in juli bevallen en een andere is uitgerekend in februari dus dat maakt het nog makkelijker om elkaar te begrijpen. Eerst was ik er best wel verdrietig om dat sommige “vriendinnen” me eigenlijk zo lieten vallen maar achteraf ben ik heel blij dat ze me hebben laten vallen. Scheelt mij weer contact onderhouden aan mensen die het niet waard zijn 🙃!

Toevallig had @niravandijk daar 2 dagen geleden een hele treffende post over op instagram, aanrader om eens te lezen! Maar het klopt wel. Als je kinderen hebt, zal gauw genoeg duidelijk worden wie er dan begrip voor jouw situatie hebben en wie niet. Wie het ok vindt om "altijd maar" richting jou te komen en wie niet. En wie het ook prima vindt als je last-minute afzegt om wat voor kindgerelateerde reden dan ook... Veel zullen het pas begrijpen als ze ook kinderen hebben, prima, sommigen zal je wat minder vaak spreken, sommigen helemaal niet meer. Ik heb er inmiddels vrede mee en weet inmiddels ook wie echte, goede vriendinnen zijn, die ik altijd mag bellen met wat voor shit dan ook, wie gewoon gezellig zijn voor een bezoekje of verjaardagen ofzo en wie inmiddels gewoon kennissen zijn. Zo loopt het leven nou eenmaal, mensen komen en gaan 😊

Ik probeer hier wel creatief mee om te gaan.. - overdag afspreken in een restaurantje en kleine mee de stad in. Slaapt heerlijk in de kinderwagen en een flesje in een restaurant is zo gegeven - gezellig dinertje bij ons thuis regelen, dus lekker pizzaretten of gourmetten + sint/kerstspel - met een verjaardag hebben we de kleine mee en leggen we daar op bed. Doen we niet altijd maar als het echt goede vrienden zijn wil ik hier wel uitzondering voor maken. Zeker zolang het nog kan en ik haar makkelijk kan overleggen. - jaarlijks vriendinnenweekend zonder kinderen ook plannen zodat er wat naar uit te kijken is - elke dinsdagavond eten we met vriendinnen, kan je een x niet is dat prima. Mijn vriend weet dat dinsdag mijn avond is. Heel gezellig en heel fijn om even over andere dingen te praten. Soms geen zin maar probeer altijd te gaan en ben altijd zo gelukkig als ik weer thuis ben. Even geen babypraat, lekker slap ouwehoeren en tijd voor jezelf. Tuurlijk verschilt het ook hoe makkelijk je kindje is, maar ik vind t wel lekker om haar mee te nemen zodat mijn leven ook gewoon wat door kan gaan en dat mijn vriend haar ook gewoon naar bed brengt zodat we het echt samen doen. Maar doen wat werkt voor jou! Volg je gevoel en doe waar jij blij van wordt. Ik vind vriendschap wel een werkwoord waar je allemaal moeite voor moet blijven doen, maar waar ook wederzijds begrip moet zijn voor elkaars gezinnen/werk/etc etc. Ik word er iig mega blij van als ik een nachtje met de meiden heerlijk op stap ben geweest en even weer echt mezelf ben en geen mama. Zo sta ik er de volgende dag weer helemaal vol energie voor. Succes ❤️

Twee van mijn vriendinnen zijn kindloos en willen dit ook graag zo houden. Afspreken was altijd wel een dingetje vanwege de volle agenda's en dit is eigenlijk niet echt veranderd nu ik een kind heb. Zij weten al heel lang hoe graag ik mama wilde worden en zijn ook blij voor me. Ze zijn op kraamvisite geweest en hebben met de kleine meid geknuffeld en reageren ook altijd leuk als ik wat doorstuur. Ik denk dat je er wel voor moet waken dat het niet alleen maar om je kind gaat. Natuurlijk is het belangrijk dat je goed voor je kind zorgt maar dat doe je (meestal) niet alleen. Daarnaast ben je naast mama ook nog steeds een persoon en heb je af en toe tijd voor jezelf nodig. Soms neem ik de kleine mee als ik wat leuks ga doen maar vaak genoeg laat ik haar ook lekker thuis bij papa. Op zijn beurt doet hij ook bijna elke weekend nog leuke dingen met vrienden en heb ik de kleine mee. Heel af en toe brengen we haar ook even weg naar mijn moeder of papa's ouders of naar een van de tantes. Mijn ervaring is dat mijn vriendinnen het soms wel gezellig vinden als de kleine mee gaat en soms is het ook niet gepast als ze mee gaat. Ik probeer wel altijd tijd te maken om vriendinnen te zien of spreken en gelukkig is er van alle kanten begrip. Ik heb alleen nog nooit op het laatste moment af hoeven zeggen. Ik kan me ook wel voorstellen dat het voor vrienden vervelend kan zijn als er vaker last minute word afgezegd. Maar dat zou ik ook vervelend vinden ongeacht de reden. Als een vriendin vaak afzegt ga je toch een beetje twijfelen aan hoe belangrijk ze het vind. Er is namelijk altijd wel een oplossing te vinden. Je plant een andere dag of een ander soort uitje of je vraagt of ze naar jou kunnen komen of de kleine gaat mee of de andere ouder neemt de zorg op zich of ze gaat naar een oppas...

Meeste vriendinnen hebben kinderen. Daar waar ik vaak contact had met vriendinnen zonder kinderen merk ik dat ik nu eigenlijk alleen omga met vriendinnen die ook kids hebben. Die tonen meer interesse in de ontwikkelingen in mijn leven. 2 vriendinnen zitten al jaren in ivf projecten en die zijn zo goed als verdwenen uit m'n leven, niet eens op kwaamvisite geweest terwijl ik geboortekaartje heb gestuurd en meerdere keren uitgenodigd. Het is iets wat ik niet persoonlijk moet nemen maarja doet wel ergens pijn dat er zo met je wordt omgegaan...

Het lijkt me ook echt mega pijnlijk als je zelf super graag kinderen wil en het maar niet lukt en dat mensen om je heen het wel lukt. Ik heb ruzie met mijn zus en wil het super graag goed maken. Ik ben degene die in onze relatie steken heeft laten vallen maar telkens als ik contact met haar zoek begint ze een persoonlijke aanval om me de grond in te boren. Daarnaast heb ik ook 7 jaar geleden een abortus gehad en ben nu bijna 3 maanden geleden bevallen van een mooie dochter, terwijl zij al jaren proberen zwanger te raken en meerdere miskramen hebben gehad. Ik vind het echt enorm kut voor ze, maar vind het vooral jammer dat onze relatie zo verzuurd heeft moeten raken. Als ik iets voor ze zou kunnen doen, zou ik dat meteen doen. Ze heeft mijn dochter ondertussen wel gezien, maar dat heeft mijn moeder dus stiekem achter mijn rug om geregeld toen ze een dagje oppastte. Ik heb het via via moeten horen helaas. Ik vind het niet erg dat ze elkaar gezien hebben, maar wel dat het stiekem word gedaan en dat er tegen mij gelogen word. Het laat maar weer eens zien hoe weinig respect ze beiden hebben voor mij als persoon. De relatie met mijn moeder is al stroef. Ik heb pas sinds 2 jaar weer contact met mijn moeder, maar dat was meer omdat ik mijn dochter gun dat ze haar familie kent omdat ik zo close met mijn opa en oma was en omdat ik het zo jammer is dat ik de familie aan mijn vaders kant zo slecht ken. Hij heeft 3 zussen, maar een van die zussen en haar kinderen ken ik goed. Wat ik tegen mezelf zeg om het goed te praten is dat een relatie een wisselwerking is. Hoe graag jij ook wil, je kan niet blijven trekken aan een dood paard. Wellicht dat het nog verandert wanneer de omstandigheden veranderen en dat jullie dan weer naar elkaar kunnen groeien als je daar nog voor open staat.

Ik was de vriendin die geen kinderen had tot voor kort. Ik had daar alle begrip voor, maar ik ben niet zo opdringerig haha...

Lijkt mij ook lastig. Ook lastig om zo een relatie te hebben met je zus. Ik hoop dat ze nog bijdraait. Wat betreft vriendinnen, ik denk dat ze me vanzelf weer opzoeken als ze een kind hebben. Voor nu is het gewoon accepteren dat het lastig is voor hen om met mij en mijn kind om te gaan

Ik merk nu sinds dat ik mama ben geworden dat de relaties zeker veranderd zijn en al helemaal omdat ik ook nog ze 1e ben in de vriendinnen groep die al een kindje heeft. 1 ding is zeker waar. Je komt er zeker achter wie je echte vriendinnen zijn en wie niet. Ik merk dat ze weinig begrip hebben en belangstelling ho maar. Gelukkig is er nog wel 1 vriendin die wel begrip heeft, maar de rest van de groep die laat ik lekker links liggen nu. Al dat geroddel en oordelen over mij daar heb ik de zin en tijd niet voor en wil mijn energie hier ook zeker niet aan verspillen.