Dominante vader

En aankaarten heeft tot ruzies geleid. Alles komt erg vreemd binnen bij mijn man.

Wat vervelend voor je dat je je zo voelt, vooral omdat hij er niet voor open staat om dit te bespreken en jouw gevoel aan te horen. Heb je misschien familie bij wie je om advies kan vragen? Eventueel je eigen familie maar anders ook zijn familie? Zij kennen hem heel goed en weten misschien hoe je een ingang bij hem kan vinden of kunnen ook eens met hem praten. Niet vanuit wat jij aangegeven hebt, maar vanuit wat zij zelf misschien zien? Het is niet fijn om je zo te voelen en er zo onzeker van te worden. Zeker omdat je nog vaak samen voor dit soort situaties komt te staan met een kleintje en daar toch samen aan uit moet komen waar jullie je beide oké bij voelen. De ene keer op zijn manier, en de andere keer op jouw manier. Ik hoop dat je je snel wat meer gehoord voelt, al is het door even uit te razen bij vrienden of familie.

Mijn familie probeerde te helpen door ons beide wat lucht te gunnen en op te passen. Dit wees hij af. Hij kon het zelf allemaal wel. De laatste ruzie deed mijn moeder zoveel toen ze het hoorde dat ze zijn man voorlopig even niet wil zien. Met zijn familie heb ik door taal en cultuur weinig tot geen contact helaas.

En is het een optie als jij met de kleine een dagje bij je eigen familie op bezoek gaat zodat je even rust krijgt en de kleine zelf kan verzorgen. Of evt een nachtje logeren? Het klinkt echt naar dat hij zelfs zegt dat je jaloers bent, 9 maanden heb je een wondertje gedragen en hij moet jou de ruimte geven om moeder te kunnen zijn. Als hij indringend vraagt om de baby over te nemen, kun je dan niet zeggen nee dat is niet nodig..?

Zo te lezen willen jullie allebei graag een band met je baby opbouwen, dat. Is heel mooi. Alleen jullie zitten elkaar een beetje in de weg. Je man denkt waarschijnlijk dat hij je helpt door betrokken te zijn en in te springen, joh maakt dat onzeker. Maak afspraken daarover: ga bijvoorbeeld elke dag in je eentje een uurtje wandelen met de baby terwijl hij werkt(dan is hij niet in de buurt) en geef de baby dan in de lunchpauze aan je man en ga zelf even lekker uitgebreid douchen of even slapen ipv erbij te blijven. Zo hebben jullie even tijd alleen met je kind

Ik ga inderdaad regelmatig naar mijn ouders. Zij wonen om de hoek. Helaas ben ik in stressvolle situaties secundair in reageren. En bij mijn man conflictvermijdend dus is het mij nog niet goed genoeg gelukt om het te zeggen.

Ja dat proberen we allebei zeker. En natuurlijk ben ok enorm blij dat hij er ook zoveel om geeft, maar het lijkt wel een obsessie af en toe. Wat je zegt probeer ik inderdaad ook te doen.

Wel fijn dat je ouders om de hoek wonen en dat je er makkelijk even langs kan :). Ja ik herken het, dan weet je in het moment niet wat je moet zeggen of wat je Overkomt en dan later als je erover nadenkt denk je waarom heb ik niet dit gezegd of dit gedaan. Heb je ondertussen al met je man kunnen praten of is er al iets veranderd?

Jeetje wat vervelend zeg. Tuurlijk wil jij je eigen zoontje en kun jij goed voor hem zorgen. Het is niet niks zeg, bevallen en dan ook nog dit erbij. En dat over jaloezie dat slaat natuurlijk nergens op, twijfel daar niet aan! Misschien gewoon echt even duidelijk zijn als hij wat van je over wil nemen, ik weet wat ik doe, dus ik hoef geen hulp. Hij gaat dan natuurlijk weer bot doen en zeggen nou ik wil je alleen maar helpen hoor. Maar jij moet ook je ruimte hebben en je draai vinden, zonder telkens op je tenen te lopen omdat je weet dat je man er ieder moment aan komt als de baby even huilt. Je bent capabel genoeg om zelf te zorgen voor je kind, zonder bemoeienis van je man. Hopelijk is het gewoon even de begin fase en als alles weer een beetje naar normaal gaat, dan gaat het vast beter. Als je het graag met hem wil bespreken, dan misschien van tevoren even wat dingen op schrijven. Zodat je niet na het gesprek eigenlijk niet hebt kunnen zeggen wat je wilde, soms wordt je zo overrompeld door wat de ander allemaal zegt, waardoor je gewoon vergeet wat je nou duidelijk wilde maken.

Als jou man dit over jou zou schrijven, zou postnatale depressie en obsessief bij de diagnose zou horen. Misschien is dat voor hem ook mogelijk? Zijn hormonen, verwachting en leven zijn ook omgekeerd. Mijn man kreeg op het hart gedrukt dat als hij een postnatale depressie had hij zonder toestemming naar de huisarts moest om hulp in te schakelen, kijk bij wie je terecht kan ❤️

Mannen kunnen inderdaad ook een depressie krijgen in de kraamtijd. Als ik eerlijk ben, denk ik niet dat op basis dan dit bericht we kunnen bepalen of dit aan de hand is. We lezen dat zij gestrest, verdrietig, onzeker is, zich niet gezien voelt, denkt dat haar man “denkt dat ze het niet kan”, afstand neemt en spanning voelt maar niet dat haar man dat voelt. Hij toont zich niet onzeker uit dit verhaal en ook niet ongeïnteresseerd in de baby of lusteloos dus dat klinkt niet meteen als een dergelijke situatie. Achterdocht en vijandigheid horen wel bij symptomen van een postnatale psychose maar omdat we het verhaal maar van 1 kant lezen is het lastig te bepalen wat er echt gebeurd (niet lullig bedoeld maar je zou ook kunnen zeggen dat zij achterdochtig en vijandig is…) Aangezien je kleine nog maar 4 weken is, ga ik ervan uit dat je de Nacontrole bij je vk nog moet hebben. Bespreek daar hoe je je voelt. Wellicht hebben ze tips. Of neem je man mee en doe samen je verhaal