Weet niet wat te doen….

Hi dames, Sinds juni sta ik er alleen voor met m’n dochtertje, ze gaat elke week van dinsdagavond/woensdagen om het weekend van zaterdag/zondag naar haar vader. Waar ik heel blij mee ben, ze vindt het ook leuk als ze hem ziet. Maar ik merk dat ik de laatste weken zit met dat het hier elke avond/nacht drama is met slapen, ze wordt heel vaak wakker en wil dan ook niet meer slapen, mits ik met haar in de schommelstoel ga zitten om haar weer wat in slaap te sussen, of ze is zo een paar uur wakker omdat niks goed is wat ik doe. Elke x als ze bij haar vader slaapt, slaapt ze de hele nacht door. Als ze vroeg wakker is, legt hij haar bij hem in bed, kruipt ze helemaal tegen hem aan en slapen ze samen zo nog een paar uur verder (als ik haar bij mij in bed pak is het alleen maar feest en wil ze niet slapen). Ik begin hierdoor echt aan mezelf te twijfelen wat ik niet goed doe, kan er ook best verdrietig van worden, juist omdat ik mezelf al een slechte moeder voel omdat ik haar niet het leven kan geven wat ik voor ogen had toen we ervoor kozen een kindje te nemen. Denk er ook vaak aan dat ze zich niet “veilig” genoeg voelt om bij mij te slapen, waarom ze niet lekker tegen me aan kruipt zoals ze bij dr papa doet, of wat er dan is waarom ze zo vaak wakker wordt hier en daar niet. Soms ook een soort van jaloers gevoel richting hem, omdat het lijkt alsof ze het daar zo veel leuker heeft oid. Ze steekt meteen haar armpjes uit naar hem als ze hem ziet, als hij haar terugbrengt doet ze dit bijvoorbeeld niet bij mij. Weet niet wat ik van jullie vraag, misschien een stukje herkenning, geruststelling oid, tips, of gewoon even van me af schrijven omdat ik niemand in mijn omgeving heb die met dit te maken heeft…. Ben fulltime moeder op het moment en probeer er echt alles aan te doen om haar een zo fijn en leuk mogelijk leven te bieden. Maar het lijkt wel of het niet genoeg is…