(geen) Moedergevoelens

Ik begrijp je helemaal en heb hetzelfde gevoel..

Het is je eerste kindje, en alles is nog nieuw. 🥰🙏🏻 het groeit van dag tot dag en wordt steeds meer. Je liefde voor je kindje groeit als je hem/haar ziet opgroeien.

Geef het tijd! Herken het gevoel vab toen ik ben bevallen van mijn eerste. De drang om hem te beschermen was groot maar het gevoel mama zijn had ik niet. Toen ik merkte dat ik echt contact had begon het moeder gevoel. Je doet het goed en als je er echt mee zit zou ik even een praktijk ondersteuner bellen of bij het cb aangeven heb ik ook gedaan 2 jaar geleden.

Geef het tijd inderdaad! Dit had/heb ik ook. Mijn eerste kindje is nu 20 maanden en kan praten, lopen, en ik heb nu echt dat exploderende liefdesgevoel waar iedereen het over heeft. Had ik in het begin ook niet

Is heel normaal, geen zorgen maken! Ik had het ook bij mn eerste, moest groeien. En ben echt heeeelemaal dol op haar geworden! Lekker loslaten, het is helemaal oké dat het er niet direct is. Dat hoeft helemaal niet. Komt vanzelf 😘😘

Ik had dit ook in de eerste maanden. Ook voor het eerst moeder en weinig ervaring met babies, maar wel dat zorg- en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik maakte me hier ook zorgen over en vroeg me af of dit normaal was. Bij mij is de liefde voor mijn kleintje gegroeid over tijd en heb ik meer mijn draai als moeder gevonden, waardoor ik meer van mijn dochter geniet en minder gespannen ben wanneer ik voor haar zorg. Geen het wat tijd! 🩷 Je leven is erg veranderd, er komt veel op je af en zal wennen aan je nieuwe rol en het gevoel voor je kindje zal groeien. Zodra je depressieve klachten hebt/krijgt icm dit gevoel zou ik er wel over in gesprek gaan met een huisarts bv :) Maar eerst gun jezelf tijd!

Dit komt echt vanzelf! Maak je daar geen zorgen om. Sommige moeders vinden een baby geweldig en andere moeders hebben er niks mee 😆. Bij mijn eerste zoontje kwamen deze gevoelens pas met +/- 6 maanden, ben nu zooo gek op dat ventje🥰. Dit keer heb ik wel al die verliefde gevoels maar dat komt denk ik omdat dit de laatste is dus dan probeer ik extra te "genieten" omdat deze tijd nooit meer terug komt.

Oh wat ben ik blij dat ik deze topic heb opgestart. Blij dat het een "normaal" gevoel is. Kan niet wachten om dat intense gevoel ook te ervaren. Ook om mijn draai als moeder te vinden. Soms voelt het alsof het een droom is en niet de werkelijkheid 😂

Hier bij zowel de eerste als bij de tweede niet gehad. Nog steeds niet. Wel liefde. Maar absoluut geen "mijn hart springt uit mn borstkas van exploderende liefde".

ik ‘haat’ de pasgeboren fase, bij mij begint het leuk te worden bij +6 maanden dus nu ook met mijn tweede heb ik nog geen ‘IK BEN ZO VERLIEFD’ gevoel

Heyhey, wat maakt dat je het "haat"? Oprecht benieuwd 😄

Ik snap het helemaal hoor, en er is niks mis met je gedachten. Die liefde gaat vanzelf groeien. Hoe ouder ze worden, hoe leuker het wordt. Althans, dat is mijn ervaring! Niet iedereen is een ‘echte babymoeder’.

Ik heb het ook, de echte baby fase vind ik zelf niks aan. Mijn eerste is nu bijna 2 jaar en wat hou ik van dat mannetje. Het groeit vanzelf. Nu bij de 2e weer hetzelfde, maar weet dat het vanzelf komt!

Hier ook! Ik zei gisteren nog tegen mijn moeder: die eerste maanden zijn geloof ik niks voor mij. Ik heb dat verzorgende niet zo in mij. Zowel bij de eerste als nu heb ik dat. Ook bij mij moest het "moedergevoel" bij de eerste enorm groeien. Vanaf 5 maandrn begon ik het leuker te vinden. Elke maand een beetje meer. Ik vind de peuterfase van de eerste nu verschrikkelijk en heerlijk tegelijk. Kan echt zo erg van haar genieten. Geef het de tijd. Het komt.

Ik heb dit overigens ook nog steeds niet... dat exploderende gevoel. Heel soms, maar denk dat het ook niet zo bij mij past. Wel het gevoel dat je absoluut niet zonder meer wil en haar heel erg kunnen missen als ze een nachtje weg is.

Niet aan mij gesteld maar wil wel antwoorden. Ik "haat" het zeker niet, maar leuk is anders. Ik vind die eerste maanden erg beperkend en het heel lastig dat ik "geen controle" heb over ritmes etc. Daarnaast kan ik slecht tegen heel moe zijn en haal ik weinig energie uit thuis zijn en het (ver)zorgende. En ik vind zo een baby zo kwetsbaar. Vooral bij de eerste was ik bang om iets van een ziekte of pijntje over het hoofd te zien. Moet wel zeggen: ik kan meer genieten dan bij de eerste. Ook omdat dit mannetje zo ontzettend de interactie zoekt en heel veel lacht.