Ik wil graag herkenning delen met de dames die niet op een roze wolk zitten en zich daardoor misschien ongelukkig voelen of zich er voor schamen.
Ik ben 1 september mama geworden van een prachtig kindje Arda. Ik ben ingeleid met 37+4. Dit omdat hij te veel en vaak hartdipjes liet zien op de ctg.
Toen Arda geboren werd zagen we al gauw dat hij erg klein was. Hij woog 2514, en was 47 cm. Ook zagen ze dat mijn placenta en navelstreng klein was.
Wat bleek was dat Arda in een ontstoken placenta zat. Normaal weegt een placenta 650 gr. Die van mij 240gr.
Bizar genoeg konden ze dit helaas niet in het ziekenhuis zien. Omdat ik een maagverkleining heb zat ik zoiezo om de 2 weken in het ziekenhuis maar helaas was dit niet zichtbaar.
Doordat Arda te klein was en mijn lichaam geen gezonden placenta had verloor ik het vertrouwen in hem, maar vooral in mezelf. 4 keer in de week zat ik bij de dokter of consultatiebureau omdat ik bang was.
Een roze wolk? Nou nee, ik had 7 weken lang stress, was bang dat er wat met Arda was. Ik maakte me zorgen en huilde constant. Ik voelde me een onwijs slechte moeder omdat ik niet op die roze wolk zat waar iedereen het over had.
Arda is een prachtig kind van nu 4 kilo en 52 cm. En met mij gaat het ook een stuk beter. Elke dag geniet ik meer en dit gaat nog steeds met vallen en opstaan (wat niet erg is).
Ik deel dit omdat ik wil hoop dat andere vrouwen die misschien zich nogsteeds zo voelen als ik op het begin wil laten weten dat het niet erg is! Het is okey om je zo te voelen en geloof me het wordt echt beter!
Dikke knuffel 🤍