Ik mis het leven met alleen mijn peuter zo

Wat is het toch lastig hè, al die verschillende emoties. Voor mij is dit nummer 3. Mijn tweede, een zoontje van nu 3, was echt mijn koala. Zo'n mama's kindje. Nu door de pittige zwangerschap en de geboorte van mijn dochtertje, is hij ook enorm naar zijn vader gaan groeien. Het is goed, maar ook soms lastig om te zien. Dus ja, ik herken dat gevoel wel. Maar ik heb bij mijn eerste gezien, dat een paar weken verder, als de kleinste iets groter is.. het wel weer terug komt!❤️

Ja hoor ik mis ook vaak het leven met alleen mn 3 jarige ❤️ Nu baby 7 weken

Oh wat fijn om te horen dat dat al over een paar weekjes zo kan zijn. Voor mijn gevoel ben je dan al snel een jaar verder maar dan heb je wel veel gemist 🥲

Mijn zoontje was altijd een mama's kindje maar doordat ik een hg zwangerschap had heb ik ook moeten toezien hoe hij veranderde in een papas kindje omdat mama maanden lang ziek op bed lag😞. Die jaloezie herken ik dus zeker. Doordat ik nu veel thuis ben met de 2jarige en papa aan het werk is merk ik dat hij steeds meer naar mij toetrekt. De baby slaapt goed buiten in de wagen en daardoor heb ik alle aandacht voor mijn 2 jarige op dat moment, vind dit zo gezellig 😊 elke ochtend gaan we dan ook met zn 3en op pad en inmiddels zitten ze steeds sneller in de auto 😂 De liefde die ik voor mijn baby voel is echt heel anders dan voor de peuter maar dat komt zeker goed

Ja, ik herken het ook! Mijn peuter ken ik door en door en geniet zo van hem. De baby is vaak nog zo zoeken wat ze wil . Ik vertrouw erop dat het gevoel met haar ook gaat groeien. Dat heeft het bij mijn zoontje ook gedaan. En voor nu helpt het me om echt momenten met mijn zoontje te hebben op de dag als de baby slaapt of als mijn man thuis is 's avonds. Lekker lang voorlezen met naar bed gaan bijv. 'S morgens als de baby nog slaapt, lekker samen op de bank kruipen met een stapel boekjes of samen spelen. Zijn soms korte momenten maar genieten we allebei erg van! En hier werkt baby in de draagzak en lekker gaan wandelen ook goed (ondertussen lekker kletsen)

Ik herken dit ook! Ik heb gelukkig wel zes weken van te voren veel tijd met de peuter alleen door kunnen brengen in mijn verlof, en kijk echt met weemoed daarop terug. Ik vind het soms zo lastig dat er veel tijd naar de baby gaat, zo oneerlijk voor de peuter. Als ik alleen met hen ben, en de baby heeft een huilerig dagje, dan trekt de peuter zich wat terug door alleen maar zelf te spelen en dan breekt echt m’n hart. Of gistermiddag met naar bed brengen wilde hij nog heel graag een boekje lezen maar daar komt vervolgens niks van omdat de baby begon te huilen en niet stopte. Toen kwam hij ‘s avonds nog met het boekje aan of we dat dan nu eindelijk gingen lezen… Voor volgende week een dagje oppas geregeld voor de baby zodat ik een dag alleen met de peuter kan zijn, in alle rust.

Oh dit herken ik zo erg. Kan er iedere avond om huilen. Ik probeer heel erg de baby zoveel mogelijk in zn eigen bedje dutjes te laten doen. Om op die momenten zoveel mogelijk quality time met oudste te hebben

Hier slaapt de baby helaas nog niet in de box of in z’n bedje maar alleen op mij, dus in de draagzak. Daardoor is hij er op de dagen dat ik alleen ben altijd bij. Ik vind dat ook zielig voor mn oudste 🥲 kan niet wachten tot ik de baby wel even weg kan leggen voor een dutje!

Maar kan jouw man niet een dag(deel) voor de baby zorgen terwijl jij met je zoontje iets leuks gaat doen? Wat melk afkolven zodat je man dat met de fles kan geven of desnoods een flesje kunstvoeding geven als kolven niet kan.

Ah jeetje, dit is zo herkenbaar! Die vervelende gedachten die jij benoemt… die vind ik vreselijk maar die komen ook bij mij in me naar boven. Ik schaam me er zelfs voor. Daarnaast ligt de baby, ivm heftige reflux, ook altijd in de draagdoek. Je bent dus nooit echt samen. Ik heb er ook vertrouwen in dat de liefde moet groeien. Ik ben afgelopen zondag samen met mijn oudste dochter naar dikkie dik de film geweest. Ze vond het fantastisch! Even een 1,5 uur samen en samen ‘snoepen’ in de ochtend tijdens de film. Zulke dingen wil ik wel wat meer gaan doen. Het zijn maar korte momenten maar zo waardevol ❤️

Oh ik vind het wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die de liefde naar peuter en baby anders ervaart, en dat de liefde een soort moet groeien. Van te voren las ik overal juist het tegenovergestelde dat de liefde direct evenveel is etc, voelde me er al rot om. Ik mis aan de ene kant ook het leven met dreumes, aan de andere kant voel ik me onwijs schuldig naar de baby toe. Het is een hele makkelijke baby, waardoor hij 90% van de dag alleen in de box ligt. Hierdoor heb ik wel veel quality time met mijn peuter en merken we eigenlijk nauwelijks dat de baby er is. Alleen tijdens momenten dat ik even moet voeden. Maar voel me wel schuldig omdat ik bij mn oudste hele dagen knuffelend op de bank lag, en dat nu gewoon niet gaat en er veel minder aandacht is voor de baby🥲

Ik herken het niet met onze kleuter van 4 jaar en baby van twee maanden, maar vervelend dat je er zo last van hebt. Is het mogelijk om een aantal vaste momenten per week in te plannen waarbij je één op één kan zijn met je peuter? Even samen naar de speeltuin/bibliotheek/ijsje halen etc. of samen knutselen/boekje lezen/spelletje doen? Ik zou echt wat veranderen in de verdeling tussen jou en je man ondanks de borstvoeding. Daarnaast zou ik heel gauw weer in hetzelfde bed kruipen. Heel ongezellig zo gescheiden en volgens mij versterkt het jouw gemis naar de oudste en de negatieve kijk op de jongste enorm.

Tsja het lijkt me heerlijk. Maar er zijn goede redenen om het zo te doen. Mijn man gaat stuk aan slaapgebrek, en heeft bij de eerste veel tekenen van een depressie vertoond. Nu we het zo doen, gaat dat veel beter. Het heeft wel een prijs, dat klopt. En je mag er van alles van vinden. Maar voor ons werkt dit toch het beste. Ik ga wel n.a.v. je berichtje met hem bespreken hoe lang we dit zo gaan doen want je hebt wel gelijk dat het eraan bijdraagt.

Fijn dat je het herkent, niet fijn dat je de gedachten ook hebt 😊 ik weet nu gelukkig wel dat ze erbij horen en weer weggaan. Deze fase is gewoon niet mijn favoriete. Bij mijn oudste zoontje had ik ze ook. We hebben toen 2 jaar in een traject gezeten en de eerste weken dacht ik zo vaak “waar zijn we aan begonnen” en “ik wil je niet.” Toen voelde ik me zo schuldig ook omdat ik zo naar hem had verlangd. Maar voelde het ook alsof het voor altijd zo zou blijven. Nu weet ik dat het verandert en daardoor kan ik meer bedenken “het zijn maar gedachtes ze gaan weer voorbij.”

Dat had ik met mijn tweede baby en nu mijn derde baby ook. Ik heb nu 2 peuters en ik mis de tijd met hun.. maar wat ik wel weet is dat die tijd weer terug komt.. maar dat heeft tijd nodig