Ik mis het leven met alleen mijn peuter zo

Hoi, Zijn er mama’s met een ouder kindje die dit gevoel herkennen? Ik merk dat ik het leven met alleen mijn zoontje van 2 zo mis en daar erg verdrietig van kan worden. Mijn tweede zoontje is nu 7 weken oud en ik vind hem lief en hou van hem, maar dat is nog niet te vergelijken met de liefde die ik voel voor de oudste. Ik mis het zo om alle tijd voor hem te hebben, ongedwongen met hem (met de fiets) op stap te gaan. Ik slaap apart met de baby op zolder (omdat mijn man heel licht slaapt en we het zonde vinden om allebei gebroken nachten te hebben) en ik ben jaloers als m’n zoontje even bij mijn man ligt ‘s nachts omdat hij wakker wordt en als hij hem ‘s ochtends nog even in het “grote bed” bij zich neemt. Ik krijg dan ook irrationele gedachten naar m’n baby’tje zoals ‘was je er maar niet’ en ‘hadden we het maar bij 1tje gehouden’. Deze gedachten gaan dan ook wel weer voorbij en ik heb er alle vertrouwen in dat de liefde voor de tweede nog wel gaat groeien. Wat ook meespeelt is dat ik de laatste 6 weken van mijn zwangerschap door ernstige zwangerschapsischias alleen maar op de bank of bed heb kunnen liggen. Ik had juist eerder verlof gepland in de hoop nog even alle tijd voor mn oudste zoontje te hebben en nu kon ik alleen maar een boekje lezen of een filmpje met hem kijken en moest ik toezien hoe mijn man alles met hem deed, en mijn zoontje zich na verloop van tijd volledig op hem richtte. Misschien is het ook een stukje verdriet nog om die periode. Ik probeer regelmatig iets met de oudste alleen te doen. Maar ik metk toch dat ik in deze fase meer met de baby ben (ik geef borstvoeding) en mijn man met de oudste. En al deze tijd komt nooit meer terug, hij groeit alleen maar bij ons vandaan… Ik ben benieuwd of andere mama’s dit herkennen en wat jullie ervaringen zijn.