Mentaal na de bevalling

Hi lieve mama, ik herken dit gevoel heel goed van toen wij ons eerste zoontje kregen. De veranderingen zijn zo groot dat je hierin je eigen weg moet gaan vinden. Kun je hier met je partner goed over praten? Na een hoop lange gesprekken met mijn partner hebben wij toen wel ons leven anders ingedeeld en wat minder aan dingen die moeten getrokken en dit had mij toen zoveel rust gegeven. Wel wil ik je ook waarschuwen want het neigt ook een beetje naar een postnatale depressie. Hiervoor kun je ook altijd eens gaan praten met de praktijkondersteuner van de huisarts of kaart t eens aan bij het CB. Verder wil ik je wel een hart onder de riem steken. Het is veel wat er op je afkomt, en zeker bij de eerste, maar laat het ook een beetje los. Je doet t geweldig als mama. 🩵

Ik voel dit ook hoor! Eerste keer mama en er verandert zo zo zo veel. Mijn zoontje is bijna 7 weken ben stapel gek op hem. Ben onbewust alleenstaande moeder. Vind t ook allemaal erg pittig en ben ook vaak emotioneel en voel me soms ook echt eenzaam. Maar mag t ook? Hallo? Ons hele leven is anders. Ik moet mn draai nog vinden. De een kan dat makkelijk en sneller denk ik dan de ander. En ik denk idd dat het een transitie is naar mama worden toe. Wees lief voor jezelf en heb geduld met jezelf je word een nieuwe versie❤️🩵

❤️

Herkenbaar! Ik heb dagen waar ik aan alles twijfel, of het wel goed is geweest nu voor een kindje te gaan, of ik het wel kan volhouden als hij vaker uren achtereen gaat huilen, hoe ik werk en m’n sociale leven moet gaan combineren met de kleine (want nu zie ik dat nog niet voor me en geeft dat een beetje spanning). Op andere momenten is er rust en helderheid in m’n hoofd en voelt het goed zoals het is, maar dat ligt dus ook aan of m’n zoontje op die momenten rustiger is. Vriendinnen met kinderen zeggen zich pas weer een beetje zichzelf te voelen na 2 jaar, maar in de tussentijd wordt het wel minder pittig (en het helpt als ze beter kunnen communiceren en er meer interactie mogelijk is). (Ps. Als je een lezer bent kan ik matrescense van Lucy Jones en A lifes work van Rachel Cusk aanraden. … mocht je ooit weer wat tijd hebben om te lezen 😅)

Heel herkenbaar. Onze zoon is bijna 8 weken, ons eerste kindje en heel bewust voor gekozen. Ik ben altijd een type geweest die nuchter is maar wel een gevoelsmens. Tijdens de zwangerschap was ik heel fit en energiek. Ik herken mijzelf ook niet echt meer na de bevalling. Ik ben ook emotioneel. Nu helpen slapeloze nachten ook niet mee natuurlijk. Mijn man ging na 2 weken weer aan het werk (eigen bedrijf) en komt vaak thuis rond het huiluurtje. Hij zit er mentaal dan ook even doorheen. Want slapen doet onze zoon slecht. Overdag heel af en toe in de box maar voornamelijk in de draagzak en nachts vanaf een uurtje of 3 word er sowieso niet meer geslapen in zijn eigen bedje. Mijn man heeft een fysieke baan dus dat is pittig. Ik probeer hem te ontzien terwijl ik de zorg zelf ook zwaar vind. Het is een nieuwe rol vinden van beiden maar we zitten niet altijd daarmee op 1 lijn of dat we elkaar kunnen motiveren. Dat vind ik ook lastig. Kan jij er met je partner goed over praten?

Heel herkenbaar! Wat je schrijft is precies zoals ik me de periode bij m’n eerste kindje kan herinneren. Veel onzekerheid, onrust en angsten. Soms voelt het zo uitzichtloos! Nu bij mijn tweede kindje weet ik dat deze gevoelens erbij horen en dat het ook weer over gaat. Toch blijft het lastig! Ik had afgelopen week ook een paar dagen dat ik alleen maar heb gehuild, ook precies bij 7 weken. Een vriendin vertelde dat zij rond de 7 weken ook de zwaarste periode had gehad en een paar keer huilend bij haar broer aan de deur had gestaan. Het is normaal om je af en toe zo te voelen! En dit eens bespreken met het consultatiebureau of de huisarts kan ook geen kwaad. You got this mama!

Ja hier ook herkenbaar! Zeker bij m’n eerste kindje maar nu bij de tweede ervaar ik ook ups&downs. Maar zoals in de reactie hieronder ook gezegd wordt; alles is een fase en gaat best snel weer voorbij. Ik vond bij mijn eerste de periode van week 7-11/12 mentaal erg zwaar. Je bent een beetje door je reserves heen na alle korte nachten, de piek met krampjes, sprongetjes en onrust voelden toen eindeloos. Ik wilde zo graag (te snel) dat alles weer “normaal” zou worden. Het duurde even (paar maanden wel) voor het besef kwam dat er een nieuwe balans moest komen en mijn leven niet meer zou worden als het was. Na 12 weken vond ik het overigens met mijn baby allemaal wat makkelijker worden en kon ik beter mee bewegen met lastigere fases van regressies, sprongetjes en tandjes en al het babyleed. En vergeet de impact van het ontzwangeren / hormonale rollercoaster niet, dat maakt het allemaal nog net een tandje erger. Nu met een tweede kindje opnieuw dagen dat ik het zwaar vind, moet huilen en denk “kunnen we even flash forward naar 12 weken…” en andere momenten geniet ik zo van dat kleine lijfje zo dichtbij… postpartum is voor mij echt al deze ervaringen en gevoelens naast elkaar! Wees lief voor jezelf, praat erover met mensen om je heen en als je je zorgen maakt over je gevoelens met huisarts of consultatiebureau. Maar voor mij klinkt dit niet gek!

Hier echt precies hetzelfde. Eerste kindje. En de mentale transitiefase vind ik enorm intens. 's nachts kan ik er soms echt een paar uur van wakker liggen. Het is echt een emotionele rollercoaster. You are not alone ❤️

Ik had de dag nadat de kraamzorg gestopt was een overweldigende realisering. Vanaf dat moment voelde ik mij ook niet meer mijzelf, veel angst, veel momenten somber, twijfelen of ik het wel aankan. Ik heb op tijd aangegeven dat het niet goed gaat mentaal. Ik krijg nu hulp. Wat je aangeeft is herkenbaar, wat goed dat je dit zo plaatst! Er word nooit vaak gesproken hierover maar het moet wel. Als je moeder word dan veranderen je. Het is allemaal wennen en er is geen geschreven handleiding. Weet dat dit vaker voorkomt dan er over gesproken word. Schaam je niet, voel je niet schuldig en stel je vooral open om over je gevoelens te praten ook al zijn ze soms negatief. Dat gaat helpen. Succes en wij moeders kunnen dit we komen er allemaal sterker uit.

Bedankt voor alle lieve reacties! Ik ga naar Mamakits van de GGD om hierover de praten en bij mijn partner kan ik ook mijn verhaal kwijt. Alleen soms ben ik midden in de nacht zo aan het piekeren en aan het huilen dat het fijn is dat ik hier ook even mijn verhaal kwijt kan. Ik had niet voorzien dat de postpartum periode mentaal zo zwaar zou zijn dan valt de zwangerschap en de bevalling achteraf gezien erg mee. Ik zal moeten accepteren dat het echt tijd kost om weer mijzelf te voelen en de zoektocht naar een nieuwe versie van mijzelf aangaan.

Ik herken dit zo erg! Fijn dat er een topic over geplaatst wordt..