Papa die voor de baby zorgt

Ik herken me hier niet in. Maar dan meer dat ik juist wel enorm geniet. Mijn man is echt de beste! Hij doet grotendeels van het huishouden, kookt bijna elke dag. Doet vaak de was en juist daarom doe ik vaak met liefde de kindjes s nachts. Maar ook nu zit hij bij de oudste omdat ik hem niet getroost kreeg. Wij hebben dus niet echt het traditionele huishouden, maar ik ben zelf dan ook zelfstandige en werk 7 dagen in de week. Terwijl mijn man op dit moment 4 dagen in de week werkt. 🤭

Ik denk dat het 'algemeen bekend' is dat mannen (vaak) niet weg zijn van de babyfase en die tijd (vaak) als lastig ervaren. Dat het diepgewortelde moeder instinct het dan overneemt. Ik heb ooit een wetenschappelijk onderzoek gelezen (vraag me niet meer waar, want durf het je niet te zeggen) dat vrouwen endorfine aanmaken zodra ze voor hun kinderen zorgen en dat mannen dit aanmaken zodra ze met hun kinderen spelen. Dat we dus biologisch gezien ook een net wat andere verdeling hebben hierin. Tuurlijk kan je man net zo goed voor de kleine zorgen en is hij er om net zo veel tijd en energie in de zorg te stoppen als dat jij doet. Het is alleen al jaaaaaaaren heel 'normaal' om als vrouw veel meer zorg te dragen dan als man. Dus dat is sneller geaccepteerd en zit ook een klein beetje in ons onderbewuste. Dat je hierbij stil staat en het uitspreekt is natuurlijk super goed en dat geeft je de mogelijkheid om langzaam aan ook die zorg wat meer uit handen te geven! Heel veel vaders beginnen pas meer te zorgen voor een baby/kind zodra ze er wat meer mee kunnen, dus als ze kunnen kruipen, lopen, spelen etc. Wel is het zo dat de millenial generatie vaders veel meer tijd met hun baby/kind doorbrengt dan dat bijvoorbeeld de boomer generatie of de generaties ervoor ooit hebben gedaan. Dus er komt echt wel een verschuiving in. Zo.. lang verhaal kort🤣 tuurlijk kunnen de vaders net zo goed voor de kindjes zorgen als dat de moeders kunnen, wat fijn dat jullie zo'n goed team zijn en soms is het echt niet gek dat je de dingen meer naar je toe trekt, dat zit nou eenmaal in ons dna.🫶🏻

Hier zijn we beide net zo goed in troosten, in slaap brengen en flesjes geven. Ook hij dwong het af in het begin en dat heeft geholpen. Qua huishouden doen we wel andere dingen. Ik doe bijvoorbeeld altijd de was maar hij maakt gerust de badkamer schoon!

Wel herkenbaar hoor. Mijn man doet echt heel veel en neemt denk ik 50% van de zorgen het huishouden op zich. Die verdeling is echt wel heel fijn bij ons thuis. Maar bij mij bekruipt er constant toch een schuldgevoel richting hem en mijn kindje waarom ik het niet "gewoon" doe. Vanacht is hij eruit geweest om onze dochter te troosten. Ik voel me dan rot dat ik hem eruit laat gaan, want hij is ook moe en wil slapen. Gisterenavond was ik even sporten en toen ik thuis kwam was hij pas net klaar met de baby en peuter in slaap brengen. Ze wilde allebei niet slapen dus hij heeft echt 1,5u gestruggeld. Ik voel me dan zo vervelend dat ik weg was en niet had kunnen helpen. Mijn gevoel zegt dat mannen dit schuldgevoel niet hebben (en terecht want het slaat eigenlijk nergens op!)

Hi, ik herken mij hier niet in. Mijn partner staat sinds de geboorte ook volledig aan het roer rondom het zorgen voor onze dochter onder andere doordat ik een keizersnede heb gehad. Hierdoor heeft hij in het begin bijna alles moeten doen omdat ik moest herstellen van de operatie en juist door het goed rust nemen in de eerste weken ben ik heel fijn hersteld. Ik geef hem heg volledige vertrouwen en ga niet mee in mijn eigen gedachtes dat ik dit beter zou kunnen. Dit is echt een sociaal construct dat we als maatschappij bedacht hebben. Net zoals dst mannen de eerste 6 maanden matig interesse zouden hebben in hun kind omdat het dan nog niet zoveel kan. Toen ik het daar met m'n partner over had zei hij het echt niet te kunnen begrijpen dat je met zo'n kleintje de eerste 6 maanden niet boeiend te vinden. Iedereen verschillend hoor, maar toch. Dat standaard gegeven dat de babyfase niet aan mannen besteed is, is zo'n onzin. Komend weekend de vuurproef want ik ga 4 dagen naar Parijs met een vriendin. Kijken of ik het echt zo goed kan loslaten als dat ik het hier schrijf ;)

Ik herken me hier eigenlijk ook niet in. Mijn vriend is vanaf het begin al enorm betrokken (ik had ook een keizersnede, dus deels moest het ook) en toen hij ging werken verschoonde hij de luier ‘s nachts en voedde ik. Aangezien ik borstvoeding geef komt dat gedeelte en dus de nachten nu volledig op mij, en kan ik soms iets sneller troosten door de borst te geven. Maar hij compenseert dat door vrijwel het gehele huishouden te doen incl de was en vaak koken. En hij geniet erg van zijn papadag!

Ik herken het niet en vind deze houding naar je partner ook wel kwalijk. Hij verdient net zoveel erkenning, verantwoordelijkheid en tijd met zijn kind(eren) zonder dat jij die ruimte bij hem weghaalt of het idee hebt dat hij niet 'het beste' kan geven.

Jammer dat je zelf zo vast zit in die traditionele gedachte! Want het lijkt mij vervelend voor jezelf maar ook je man.. want er zijn ook echt mannen die niks doen en jouw man wat ik begrijp uit je verhaal wilt ook graag voor zijn eigen kindje zorgen lijkt me voor hem ook echt frustrerend miss dat je hem niet zo toe laat☺️ het is miss lastig uit handen te geven maar probeer het gewoon eens .. Ik mag echt niet klagen met mijn man en ook al doen mijn man of ik het soms anders ik laat hem.. we hebben er nog eentje van 6 lopen.. maar mijn man ondanks dat die lange dagen maakt hele week altijd helpt hij waar het kan... En echt dankbaar.. en ja de ene keer doet die meer of de ander meer maar als je het maar samen doet toch ❤️. Want ik heb sommige dames gehoord waarvan ze wilde dat hun man zoveel hielp thuis en met de kleine... Ik hoop dat je gauw rust hier in ervaart ☺️

Ik herken het helemaal niet. Ik zou het juist echt een probleem vinden als mijn man niet zulke taken op zich zou nemen. Ik vind het niet alleen een onaardige en ingewikkelde houding naar je partner, maar ik vind het ook opvoedkundig nogal dubieus. Want welke boodschap geef je je kind nou eigenlijk mee? Dat papa minder is dan mama en dat als zij later zelf volwassen is, ze vooral geen hulp mag verwachten of aannemen van haar partner. Ik zou nog eens overwegen of dat is hoe je wil dat ze opgroeit.

Heel herkenbaar!

Hoe ik het bericht van TS begrijp is dat zij struggled met deze gedachtes en dat lastig vindt. Niet dat zij vindt dat ze zelf beter is in de opvoeding dan haar man en ze dat ook zo aan haar kindje wil overbrengen. Ze geeft aan dat ze vast zit in haar gedachte. En juist wil genieten van het feit dat haar man zo veel doet met hun kindje en in het huishouden. Volgens mij heel iets anders dan hoe jij hem hier nu schept.

Mijn reactie op de negatieve reacties: jullie hebben denk ik niet goed gelezen wat ik in het begin aangeef. Dat ik mij we degelijk schuldig naar mijn man voel vanwege tmisschien wel opvoeding/maatschappelijke en sociale normen in de omgeving die lijnrecht tegenover onze progressieve manier van leven en opvoeden staat. Ook ik ben voor het eerst mama geworden, en daarbij kom ik en waarschijnlijk ook andere mama’s tegen bepaalde dingen aan. Voor degenen die mijn gedrag “kwalijk” vinden: ik stel mij kwetsbaar op naar jullie en krijg daarvoor een waardeoordeel over mezelf en manier van opvoeden terug. Hoe zouden jullie dat vinden? Ik ben hier niet om discussie te voeren, maar om gelijkgestemden te vinden. Daarbij ben ik heel blij dat ik niet de enige ben die dit ervaar. Ik ben juist blij dat ik me bewust ben van wat ik doe en dat ik juist nog meer kan waarderen wat mijn man doet en graag wil doen! Daarnaast ben ik ongewild werkloos geworden en daardoor na de geboorte van mijn dochter 6 maanden werkloos geweest. Gelukkig ga ik over 2 weken weer beginnen en voelt het zorgen en de huishoudelijke taken gelijkwaardiger!

Mooi gezegd 🫶🏻

Ik lees het hetzelfde als jij, maar ook als ze die boodschap niet WIL overbrengen is het wel de boodschap die overgebracht wordt als ze deze houding blijft aannemen. Juist als ze hem niet wil overbrengen is het goed om erbij stil te staan welk effect je eigen gedrag heeft op de beeldvorming van je kind.

Waar ik het overigens herken is in werkreizen. Mijn man voelt zich schuldig naar mij als hij op zakenreis moet. Ik voel me schuldig naar de kinderen als ik op werkreis moet. Maar in het dagelijks leven vind ik het juist heel waardevol voor alle betrokkenen dat mijn man en ik samen de opvoeding doen.

Hoi. Herkenbaar hoor. Ik kom uit een traditioneel gezin en merk hetzelfde. Gedachtes die ik hierin heb kan ik zo terug beredeneren naar m’n ouderlijk gezin. Mama is thuis. Papa veel aan het werk zodat mama thuis kan blijven. Mama deed al het huishouden zodat papa dat niet hoeft te doen. Met daarbij opmerkingen dat als andere vaders nog het huishouden moeten doen terwijl moeder thuis was met de kinderen. Dat kon niet in hun ogen. Ook opgevoed met het idee om altijd maar bezig te zijn. ‘Niet lui zijn’. Dus lekker chillen en genieten was er niet bij waardoor ik dit nu ook zo ervaar. Dus ik ben lui en mijn man moet alsnog alle taken doen. Zo voelt het. Is niet zo. Wat mij heeft geholpen door te erkennen. Open gesprek aangaan met mn man over mijn gevoel zodat hij kan bijsturen in mn gevoel als ik er zelf niet uit kom. Maar dat is bij mij zo. Vooral zelf op zoek gaan en desnoods uitzoeken met proffesionele hulp. Xx

Ik denk dat je alleen snapt hoe hardnekkig die conditionering is als je zelf uit zo’n gezin komt. Vind je verhaal heel herkenbaar. Ik kom ook uit zo’n gezin en worstel ook met zorgtaken niet uit handen kunnen geven (maar wel willen). Me schuldig voelen als ik rust neem. etc. Ik heb ook een hele lieve man en we zijn ons hier bewust van (wordt dus aan gewerkt). Juist zodat de volgende generaties deze last niet hoeven dragen.

Heel herkenbaar en dan ben ik ook nog eens een controlfreak… dus inderdaad je wil het delen, maar ook weer niet 😭😂. Een momentje voor mijzelf is de was doen bij wijze van… het voelt dan niet goed om op de bank een serie te kijken terwijl m’n vriend met hem bezig is boven en lastig in slaap te krijgen is. Andersom doet hij wel z’n ding als ik met hem bezig ben en dat is natuurlijk ook prima. Ik wilde juist niet traditioneel zijn en m’n vriend is ook mega betrokken en we verdelen het aardig 50/50 maar toch sluipt het erin.

Sinds ik weer werk laat ik het wel makkelijk los. Mijn vriend werkt niet dus die is dat thuis met kleine man. En ik werk onregelmatig. Dus de moeheid delen we vaak. Maar hij is sinds hij meer zorgen moet ook meer gaan doen wanneer ik wel thuis ben.

Wat knap dat je dit deelt! Ik denk dat je dit vooral heel goed blijven bespreken met je partner, aangeven dat je het moeilijk vind en tegelijkertijd zo graag volop zou willen genieten van hem als fantastische papa. Ik denk dat het deels is wat je gewend bent vanuit huis, deels oerinstinct (waken over de kleine) en deels loslaten. Ik had in t begin ook t gevoel dat ik t zelf moest doen terwijl mijn man met alle liefde allerlei taken op zich neemt. Het is samen een nieuwe weg vinden. Je kunt niet alles zelf en wordt daar ook echt geen leukere mama van. Jij bent een fantastische mama die heel veel verantwoordelijkheid voelt, je man heeft zoveel liefde voor jullie dat hij dit graag wil delen. Probeer hem die ruimte te geven 💕