Vandaag het moment dat onze zoon geboren is,
(Maandag is hij 6 weken) ben ik al aan het stunten met borstvoeding geven. In de eerste weken had hij spruw en daarna bleek zijn tongriempje ook nog te kort. Hier hebben we vrijdag een afspraak voor. Elke week ben ik mezelf weer aan het oppeppen om nog even door te zetten en denk ik volgende week wordt het beter. Nu heeft hij ook nog een sprongetje, waardoor hij al twee nachten op rij wakker is. In deze hele periode vraagt hij elke uur of elke twee uur borstvoeding. Tijdens deze sprong is het elk uur weer raak. Ik kan wel kolven, maar hier lijkt hij ook niet tevreden mee, hoeveel hij ook krijgt (we voeden al therapeutisch en hij krijgt daarna een speentje voor zijn zuigbehoefte). Dit alles betekent dat ik er voor mijn gevoel de hele dag alleen voor sta. Niemand kan het even overnemen, ook de nachten niet. Ik merk dat dit heel veel van mij vraagt en dat dit sprongetje mij nu helemaal opbreekt. Ik ga kapot door het slaapgebrek, door het gebrek aan tijd voor mezelf en door het constant beschikbaar moeten zijn. Sinds hij geboren is, heb ik geen moment meer iets voor mezelf gedaan.
Ik word doodongelukkig van deze situatie, maar ook van het idee dat ik zou moeten stoppen met borstvoeding geven.
Wat zouden jullie doen? Ik had zo vastgehouden aan het idee dat het vanaf vrijdag in ieder geval een beetje beter werd, maar nu met dit extreme slaapgebrek erbij weet ik niet of ik het nog kan volhouden op deze manier. Ik merk dat ik extreem boos ben (de neiging om met spullen te gooien) en heel jaloers op mijn partner die wel even wegkan (en nu ook naar een concert is).