Vervelende situatie en over 4 weken bevallen

Hoi, Ik zit even een in complexe situatie waar ik bepaalde keuzes heb gemaakt waarin ik nou eigenlijk twijfel of het aan mij ligt of aan mijn (ex)partner. Wij zijn heel kort samen geweest nu zo een 10 maanden waarvan ik al heel snel zwanger was geraakt. Mijn ex/partner heeft een zoontje van 6 uit een vorige relatie en hij stelde mij 2 maanden na dat ik wist dat ik zwanger was aan zijn zoontje voor. Hij wilde dit namelijk opbouwen voor zijn zoontje etc etc. Sinds dag 1 vond ik zijn zoontje mega verwend en brutaal en ben ik al 10 maanden bezig geweest met dit aan mijn partner te vertellen. Hij vindt echter dat zijn zoontje alles mag doen wat hij wilt omdat hij nou eenmaal uit een gebroken gezin komt. Doordat ik al vroeg zwanger was geraakt heb ik er zelf van alles aan gedaan om een goeie band op te bouwen met zijn zoontje. Echter is dit best goed gelukt en is zijn zoontje gek op mij. Ik merk dat mijn partner jaloers is als ik en zijn zoontje goed met elkaar over weg komen en dan word mijn partner dus onnodig ook heel boos op zijn zoontje en zegt hij vaak dat hij hem gaat slaan als hij iets vervelends doet. Een paar keer heb ik ook gezien dat hij heel extreem met zijn zoontje omgaat en hem ook echt slaat (volgens hem een corrigerende tik). Ik leg nu al maanden uit dat hij een goede communicatie moet hebben met zijn zoontje en niet meteen met slaan moet dreigen enz. Zodra we bij familie op bezoek komen is hij helemaal geplakt aan zijn zoontje om te laten zien aan de rest van de wereld wat voor perfecte vader hij is. Vaak zitten we nog geen 3 min in de auto op de terug weg en hij heeft al ruzie met zijn zoontje. Zijn zoontje doet ook vaak erg brutaal tegen mij en praat of schreeuwt tegen mij op een hele brutale manier. Soms zei mijn partner er wel wat van maar vaak liet hij het. Zijn zoontje luistert eigenlijk ook nooit naar mij omdat mijn partner niet consequent is met hem. Nou lang verhaal kort nu zijn we een paar maanden verder en heb ik uit woede ruim 8x mijn spullen ingepakt en ben ik naar mijn ouders gegaan voor rust. Gisteren was de druppel dat alles uit de hand liep in de auto toen zijn zoontje keihard aan het schreeuwen was in de auto en ik 2/3 x vroeg of hij niet zo wilde schreeuwen. De 4e x schreeuwde ik heel erg hard naar zijn zoontje of hij wilt ophouden met schreeuwen waardoor mijn partner mij keihard uitschold en boos was dat ik zo ging schreeuwen tegen zijn zoontje. Hij heeft mij hoogzwanger op het station gezet zodat ik naar mijn ouders kan gaan. Mijn moeder heeft mij vervolgens opgehaald en we hebben al mijn spullen opgehaald incl in ieder voor de baby en hebben alles nu even tijdelijk een nieuw plekje bij mijn ouders gegeven. Maar nu ben ik alles even aan het samenvatten voor mijn zelf maar ik weet niet of ik me nou aanstel of dat er meerdere mensen zijn geweest met een soort gelijk verhaal. Echter is het ook zo dat zijn zoontje 4x per week bij ons is en hij 24/7 sinds dat hij wakker is schreeuwt en brutaal is en aaandacht wilt van zijn vader. Of het nou de klappen zijn of leuk doen is maakt allemaal niet meer uit. Ik heb voor mijn baby besloten beter niet in dat huis te zijn omdat al die ruzies nooit goed zijn voor een pasgeboren baby. En ik heb de afgelopen 9 maanden hierdoor heel erg veel stress gehad. Ook heb ik sinds dag 1 dat ik zwanger ben het gevoel dat mijn (ex)partner niet blij is geweest met de komst van een meisje en graag nog een zoontje heeft gewild. Wat vinden jullie of denken jullie over dit alles? Zijn dit mijn hormonen of is mijn reactie heel normaal?