Vermoeiheid/mentaal pittig

Ooh zo herkenbaar ik voel precies het zelfde! Ik ben nu helaas met griep thuis maar normaal 4 dagen op kantoor, en sportte ook 6/7 dagen in de week, powerliften, alleen nu ben ik blij als ik 1x in de 2 weken inderdaad de sportschool zie.. zo vreemd, ene dag voel ik me beter en doe ik vanalles ook lekker samen met mn vriend maar die dagen daarna ben ik gelijk weer een zak aardappelen op de bank 😣

Daarnaast vind ik t mentaal ook heel lastig dat ik dus niet meer alles kan met mijn lichaam wat ik wel altijd deed, lange stukken lopen, of zware gewichten tillen, is mentaal zwaar dat dat nu allemaal niet kan

Ga jij hier met een bepaalde manier mee om accepteer je het maar voor zover dat lukt?

Ik ben ook echt ontzettend moe. Ben bijna 16 weken. Ik lig er om 20:00 in en als mijn wekker om 06:30 gaat wil ik alsnog huilen om hoe moe ik ben 😅! Ik heb ook nog een kleintje van 2,5 dus rust zit er voor mij niet in. Ik bikkel er gewoon doorheen en werk 4 dagen in de week. Het zal uit eindelijk minder worden ga ik vanuit

Is dit iets wat je tijdens je eerste zwangerschap ook hebt ervaren?

Ja, helaas wel. Maar toen kon ik gewoon slapen wanneer ik wilde. Leven bestond uit werken en slapen (en spugen 😮‍💨) maar dat kan nu gewoon niet met een peuter. We moeten niet vergeten dat ons lichaam echt heel hard aan het werk is. We mogen best een beetje lief voor onszelf zijn

Dat is zeker zo. Een klein mensje maken is natuurlijk ook niet niks. Zeker als je al een kleine hebt en je leven door blijft lopen.

we zijn letterlijk aan het bodybuilden!

Ik probeer het zoveel mogelijk los te laten, ik kan toch eigenlijk weinig aan doe en zal er aan moeten toegeven! Maar ook al ben ik nog maar 18 weken kan eigenlijk niet wachten totdat ik weer mezelf voel en mn ding kan doen!

Ik heb hier ook last van eene moment kan je boodschappen en de was doen andere dag kom je jezelf tegen eet je iets en lig je op bed de hele dag

Ik herken de moeheid en dat je lichaam niet meewerkt, maar niet de negatieve gevoelens erdoor. Aan het begin van de zwangerschap kreeg ik er wel een soort anxiety van (‘mijn lichaam is niet meer van mij, ik kan hier niks aan doen’), maar heb nu geleerd me eraan over te geven. Ondergaan meer dan ervan balen. Het is tijdelijk, misschien helpen die gedachten een beetje.