Hoogzwanger en ongelukkig

Wat een situatie zeg. Ben je nog verliefs op de parten waar je al zo lang mee samen bent? Heeft je nieuwe vriend(?) Exht zijn relatie stop gezet om met jou verder te gaan terwijl je nog bij de papa van je kindje woont(?). Ik denk dat je echt eerlijk moet zijn tegenover hen, maar ook tegenover jezelf en je kindje. Liefde is vaak tijdelijk (en gezien hij zelf vreemdging van zijn vriendin en haar verliet voor een ander is het maar de vraag hoe trouw hij is. Zal hij echt blijven om het kindje van een andere man groot te brengen?). Een lange relatie geeft stabiliteit, maar kan ook uitblussen (is de liefde echt over? Of zat je in een sleur?). Hoe het nu gaat maakt je duidelijk niet gelukkig en het lijkt me een enorme strijd geven eenmaal het kindje geboren zal zijn. Je zal echt naar jezelf en je toekomst moeten kijken. Los van de man die je zal kwetsen.

Lastige situatie. Mijn mening is dat je in elk geval niet voor een kind bij elkaar moet blijven. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 3 was en ben ze er dankbaar voor omdat ik daardoor in 2 gelukkige gezinnen ben opgegroeid. Zelf ben ik nu 13 weken zwanger van een donor.

Het is een supper lastige situatie. Maar als het nu al niet goed voelt met je relatie dan is de kans groot dat het er niet beter op gaat worden met een kleintje erbij. Hoe trouw de andere man is is altijd maar de vraag. Kan zijn dat hij echt voor jullie kiest en dat het een gelukkige tijd is maar ook dat de aantrekkingskracht er dalijk vanaf is en dat hij dan weg gaat. Wil niet zeggen dat je daarom bij een relatie moet blijven waar je ongelukkig wordt. Zelf ben ik nu 13 jaar samen met mijn man en we hebben een kindje van nu 1 jaar. We hebben lastige tijden gehad in de relatie. Maar de spanning die een kind op de relatie zet is echt groot. Dus als het al niet goed loopt gaat dat niet beter worden. Mijn vader is niet mijn biologische vader. Hij heeft mijn moeder leren kennen toen ze zwanger was van mij. En heeft me toen geadopteerd zeg maar. Hij is er altijd voor me geweest en een goede vader geweest. Dus als de andere man er echt voor wilt gaan kan het een gelukkig en fijn gezinnetje zijn. Je zou open en eerlijk met ze kunnen praten dat je het nu even niet weet. Je zou het kunnen proberen met je huidige man en kijken hoe het loopt wie weet bloeit er weer wat op en wordt het een gelukkig gezinnetje. Zo niet dan heb je het geprobeerd en hoef je je ook niet schuldig te voelen of af te vragen want als. Als de andere man echt van je houd en je kindje dan kan hij (na mijn ideee wel even wachten) en je de ruimte geven om alles op een rijtje te krijgen. Dat je je ongelukkige voelt is goed te begrijpen. Probeer wat uit huis te gaan om de muren kwijt te raken. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.

Heel erg bedankt voor jullie reacties, dat betekent veel voor mij.

Hoe gaat het nu met je? En met je kleine?

Ik ben drie weken geleden bevallen van een dochter. Vlak voor de bevalling gaf haar vader aan duidelijkheid te willen en op zoek te gaan naar een eigen woning, maar nu ze is geboren lijkt hij daarop te zijn terug gekomen. Hij wil heel graag met z’n drieën blijven. Ik denk niet dat we samen door kunnen, maar durf het gesprek niet aan te gaan uit angst voor een slechte sfeer thuis. Ik weet dat het wel moet. De andere persoon zet mij onder druk dat ik het moet vertellen als ik met hem verder wil. Ik snap dat hij gelijk heeft, maar hij lijkt niet goed te begrijpen dat ik dat nu (drie weken postpartum) nog niet echt aankan. Wil graag focussen op het herstel en mijn dochter, maar dat lukt niet echt. Uit angst durf ik niet duidelijk te zijn en dingen uit te spreken. Plus alle andere onzekerheden als nieuwe moeder.