Hoogzwanger en ongelukkig

Ik wil graag mijn verhaal delen, maar vind het ook spannend om dat hier te doen, omdat ik er niet trots op ben. Ik ben op dit moment 36 weken zwanger. De vader van mijn kindje en ik zijn al 16 jaar bij elkaar. De laatste paar jaar ging het steeds moeizamer en uiteindelijk ben ik verliefd geworden op iemand anders. Vervolgens bleek dat ik zwanger was van mijn partner (ongepland) en vond ik dat ik de affaire moest eindigen, maar de aantrekkingskracht is groot en wij wilden allebei niet dat het eindigde. Hij wil er heel graag zijn voor mij en mijn kindje en is weggegaan bij zijn vrouw. Een paar maanden terug heb ik de affaire opgebiecht aan mijn partner. Hij is natuurlijk gekwetst, boos en verdrietig, maar wil heel graag met z’n drieën een gezinnetje zijn en voor ons vechten. Omdat ik vind dat ik omwille van het kindje moet proberen of onze relatie nog te redden valt, probeer ik dat, maar tegelijkertijd voelt het niet alsof er nog iets te redden is. Momenteel ben ik met verlof thuis en heb het gevoel dat de muren op mij afkomen. Ik heb heel veel sombere gedachten en geniet absoluut niet van deze zwangerschap. Ik kijk wel heel erg uit naar de komst van m’n kindje, maar alles er omheen maakt het nu zwaar. En ik vind het ook heel lastig om in te schatten in hoeverre mijn gevoelens ‘echt’ zijn of beïnvloed worden door hormonen, het slechte slapen en de fysieke ongemakken. De mensen die ik in vertrouwen heb genomen zeggen dat ‘ik voor mezelf en mijn kindje moet kiezen’ en vragen wat ik echt wil, maar ik weet het gewoon niet. Ik wil samen zijn met de persoon waarop ik verliefd zijn, maar wil ook een leuk gezinnetje vormen en mijn partner dat niet ontzeggen. Ik weet dat dat niet allebei kan en daarom heb ik het gevoel dat ik vastzit.