In de steek gelaten aanstaande moeders

Hier vond de vader rond 19 weken dat ik het maar alleen moest gaan doen, dit was vooral de keus van zijn ouders want die wouden er niks mee te maken hebben en daardoor hij de kant gekozen heeft voor zijn familie. Contact is er na die tijd niet weer geweest en heb alles dus alleen gedaan. Vond het toen zo raar dat je zo iets kon doen en heeft me ontzettend gekwetst. Toen de kleine meid 6 maanden was stond hij met spijt bij mijn ouders aan de deur. Sinds die tijd heeft hij weer contact met zijn dochter, dit was natuurlijk heel lastig in het begin ook omdat ik nog steeds erg teleurgesteld was, maar achteraf nu wel dankbaar dat ze weet wie haar papa is en ze is echt gek op hem. Ik had hem ook overal op geblokkeerd ik wou ook geen contact omdat het mij teveel stress op leverde, en gelukkig had hij dat besef ook en heeft hij me niet onnodig lastig gevallen, want we wonen bijna letterlijk in dezelfde straat.

🙋‍♀️ Hier met 21 weken opeens alleen. Van we gaan het samen doen naar het huis opeens verkocht en ghosten. Ik heb geen flauw idee hoe en wat, hij heeft mijn appjes gelezen over dat dochter geboren is ed maar inmiddels is ze 20 maanden en heb ik nooit meer wat van hem gehoord. Ik heb hem nergens op geblokt en nog steeds bevriend op social media, niet omdat ik om contact sta te springen maar wel zodat ik mijzelf recht in de spiegel kan blijven aankijken dat ik nooit contact heb vermeden. Hoe moeilijk het ook zal zijn de deur zal altijd (op een kier) open staan.

Vreselijk. Hebben deze mannen dan gevoel voor kindjes? 🥴

Jammer dat sommige mannen beïnvloedbaar zijn door ouders vrienden etc. Zal het nooit snappen. Hoe heb je het gedaan als alleenstaande moeder? Ik maak mij zorgen om de kraamtijd die ik dus helemaal alleen moet doen. Niemand in de buurt. 😔

Ja ik nu midden in me zwangerschap.. ben nu bijna 34 weken van een tweeling, of hij er zal zijn in de kraamtijd.. geen idee zoveel vragen en verdriet.

😔 je bent hoogzwanger. Hoe durven ze! Dit maakt mij echt kwaad. Als je in contact wil komen. Im here.

Ik had een super lieve kraamhulp, en heb het verder helemaal alleen gedaan ook al wou mijn moeder wel helpen( ze heeft me ook bijgestaan bij de bevalling) maar omdat ik mezelf echt in het diepe wou gooien het echt helemaal alleen gedaan. En achteraf ook echt geen spijt van. Ik was ook ontzettend bang voor alles wat kwam, maar zodra je kleine er is valt die zorg echt weg, net alsof je als mama een soort oerkracht krijgt en denkt dit gaat me lukken 💪 en natuurlijk is het pittig maar 1 ding wil ik je wel mee geven ga er echt van genieten, want ze zijn zo snel groot.

Ik probeer echt van mijn zwangerschap te genieten, maar ik merk dat ik continue denk aan het feit dat het hem niks doet. Ons kindje is niks waard voor hem. Die gedachte maakt mij erg verdrietig 😢

Jaa heel erg bizar dit. Ik heb ook geen seconde kunnen genieten deze zwangerschap. Het is ook egt een strijd voor me. Hij is plots gegaan toen ik 26 weken was.. Hij wilt natuurlijk wel de trotse papa uithangen als zn zonen er zijn maar ik doe er verder totaal niet toe. So sadd, maar ik zou hem ook nooit weghouden van zn kinderen. Mentaal gevecht

Met 28 weken vertrok de biologische vader ineens. Hij wilde vrienden blijven maar bleek een ander te hebben. De ene dag samen naar de pretecho waarbij hij zegt niet te kunen wachten tot zijn zoontje er is en dat hij van mijn houdt naar dit. Mijn wereld stortte in. Inmiddels is mijn knappe zoon 27 maanden en ben ik mega trots op hem én mezelf. Accepteer dat je je soms (of vaak) rot voelt over de situatie waarin je zit. Laat je verdriet toe, je kunt er niet omheen. Maar stel je grenzen. Bedenk wat er met je kleintje zou zijn gebeurd als je hetzelfde zou hebben gedaan als de biologische vader... precies dan was er geen kleintje. Dus jij bent de moeder en jij bepaald. Deze onbegrijpelijke actie zorgt ervoor dat meneer laat zien geen respect voor jou of de kleine heeft en geen verantwoordelijkheid kan dragen. Ik weet het, hij wil 'm ook niet, maar het laat zien dat hij het ook niet kan en dus komt dit boven op jouw als mama terecht. En geloof me je bent sterker dan je denkt en je je nu voelt. Je kunt dit! En wanneer het allemaal te zwaar voelt ga dan met je handen op je buik rustig zitten of muziek luisteren en probeer contact te krijgen met jezelf en vooral je kleintje. Voor hem of haar ben jij de wereld! Je mag me altijd iets vragen.

De dag dat ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik ook de relatie moeten beeindigen, was een hele moeizame toxic relatie. Hij heeft al een zoontje van een toenmalige "date" en hij zou hoe dan ook eisen dat ik abortus zou doen omdat hij geen zin heeft in nog zo'n situatie (waren zijn eigen woorden) Uiteindelijk toch besloten de baby te houden en het alleen te gaan doen. Nog 1x kort contact gehad waarbij hij langs was gekomen maar dat was achteraf gezien meer voor de lusten wat voor mij bewees dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Mijn dochter is nu bijna 10 maanden en papa weet nog steeds van niks en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik daarmee echt de beste keuze heb gemaakt en het ook wel best vind zo. Soms is het zwaar, zeker in het begin, maar als je een goed netwerk heb word het uiteindelijk een stuk makkelijker. Succes!!

Ik was 25 weken toen mijn huwelijk op de klippen liep en hij er vandoor ging met een toen goede vriendin van mij..

Nee joh meid.. mannen 😳😖 sterkte ❤️

Ja. Ik had een vaste relatie, samen voor kinderen gekozen. 2 miskramen gehad en bij de 3e zwangerschap waaruit onze zoon is geboren wilde hij ineens niks meer.. heb hem toen betrapt met een andere dame. Ik stond toen bloedend voor de deur (dacht dus weer een miskraam te krijgen) onze zoon is net 1 geworden en ik ben er nog steeds niet overheen.. t wordt wel steeds een beetje makkelijker en soms voelt het alsof ik alles heb verwerkt waarna het weer even rottig aanvoelt. Ook totaal nog niet toe aan een nieuwe liefde. Probeer te genieten van de zwangerschap. Ik heb spijt dat ik zoveel stress heb gevoeld, naast het bloeden wat al veel stress gaf maar ook de pijn, de woede en het verdriet zoveel toe gelaten. Achteraf heb ik daar spijt van. Doe dingen waar jij je happy bij voelt en met mensen die jou happy maken. 💕

Wat een eikel. Lang geleden? Heb je het allemaal een plekje kunnen geven? En hoe gaat dat nu jullie samen een kindje hebben? Ik vind je dapper 🌹

Hey meis. Las net je bericht. Je bent inmiddels vast al bevallen van je tweeling. Hoe gaat het met je? Heb je een beetje hulp?

Heyy, kindjes zijn nu bijna 6 weken oud. Vader helpt en komt wanneer hij er zin in heeft, verder doe ik alles alleen heel pittig maar ik red me tot nu toe xxx

waauw dit lijkt wel een zelfde verhaal als van mij te zijn, alleen ben ik nu pas 5.5 weken zwanger.. mijn ex heeft ook gezegd dat hij geen tijd zal hebben omdat hij een ouderschapsplan heeft van zijn 2.5jaar oud dochtertje.... deze zwangerschap was niet gepland. Gisteren avond toch min of meer besloten om het te houden en hem er geheel buiten te houden. Alleen heb ik natuurlijk wel een paar angsten als ik er toch alleen voor sta..

Wauw super knap van je! Tuurlijk heb je angsten, dat hebben wij allemaal. Het is niet altijd makkelijk, maar het gaat goed komen! Ik wens je een fijne zwangerschap. Maar je bent nog maar heel kort zwanger, dus je besluit over het kindje hoeft ook nog niet vast te staan. Het is een moeilijke keuze, wat je ook kiest, jij moet je er zelf prettig bij voelen 😊

Dankjewel! ik had inderdaad voor zaterdag een afspraak staan om het weg te laten halen, maar uit eindelijk toch bedacht. ook toen ik de positieve test zag was het wel meteen oke, leuk en ik wil er voor gaan, en dat is mijn eerste instinct. en ik word 28 jaar, en zijn vele jongere meide en tieners die het ook kunnen, dus waarom ik niet? en ik heb altijd een kinderwens gehad en was dit niet gekomen was het wel via een vruchtbaarheidskliniek en dan stond ik er ook alleen voor, dus eigelijk is er op dat gebied geen verschil! Het enige waar ik tegen op kijk is hoe ik het ga regelen met de opvang als ik moet werken. maar overal is wel een oplossing voor hoop ik!!!