Terug komen bij ex?

Ik heb even advies nodig. Sinds ik 30 weken zwanger was, ben ik vertrokken bij mijn toen vriend en vader van mijn dochter. Er is toen veel gebeurd. Echt veel. Waarbij er rechtszaken en trajecten geweest waren. Uiteindelijk konden we het verleden achter laten en focussen op de toekomst. Er samen zijn voor onze dochter. Nu een jaartje in co-ouderschap. Ik merk dat wij beide erg veranderd zijn (niet gek, je bent ouder). De vriendschap die groeide lekte soms beetje over de grens heen. Zoals lieve appjes sturen of net te dicht bij elkaar zitten. Ik weet nog dat hij iets wou afgeven toen ons kind op het kdv zat en ik op date was met toen soort van relatie. Hoe zijn stem brak. Nu hebben we laatst 2 uur gebeld en konden we het hebben over het verleden maar ik merkte vooral dat hij mij miste. En ik hem. Hij maakte ook dubbelzinnige uitspraken, zoals toen ik hem een screenshot stuurde van een dating app waarop ik zijn profiel zat. ‘Of ik hem ging liken’. Maar toen we samen ergens gingen eten met dochter en ik aangaf dat we misschien groot huis kunnen kopen en verdelen in lagen, was het voor hem niet te doen. ‘Die tijd is gevaren’ aldus zijn woorden. Onze dochter is speciaal, als in hoogbegaafd & neurodiverse (dit is nog in onderzoek bij karakter). Waarbij wij solo ouderschap echt soms zwaar vinden. We merken ook dat dochter moeite heeft met de breuk -ondanks het al was sinds geboorte. Enfin. Gister sinterklaas optocht. Waarbij wij samen heen gingen. Wat nogal nieuw is maar we doen het voor dochter, maar om onze draagkracht. Uitjes met een speciaal kindje is zwaar. We belande uiteindelijk bij hem thuis en het was zo gezellig. We deden alles samen, ouderschap leek zoals het moest zijn. Langzaam merkte ik ook dat we steeds meer elkaar aanraakte. Toen dochter naar bed ging en sliep kroelde we eigenlijk zelf van sprekend tegen elkaar aan. Dit leidde tot intimiteit tussen de lakens. We lagen daar en spraken nog beetje over toen. Waarbij het eigenlijk kwam dat ik mij erg eenzaam voelde in de relatie/zwangerschap. Ik was medisch & hormonaal niet te doen. Hij sloot zich af door veel te werken. We groeide uit elkaar. Heel erg. Waarbij de ruzies ontstonden en ik de keuze maakte voor gezonde jeugd voor dochter en te verhuizen. Zijn woorden waren letterlijk ‘ik zit de zwangerschap uit want daarna komt het goed’. Hij besefte niet dat hij mij kwijt aan het raken was. Want psychisch liep ik ook niet goed. Dit door zelf een traumatische jeugd. Met de jaren heen kwam ik steeds meer bij mijzelf en is mijn leven nu echt stabiel. Ik heb onwijs leuke vriendschappen, mooie vangnet en leuke baan. Wel een auto immuun ziekte gekregen maar ik laat dat de pret niet bederven. Maar qua liefdesgebied nooit succesvol meer geweest. Zo van ‘ik moet niemand meer’. Achteraf besef ik hoe goed hij was voor mij, ondanks de slechte momenten dat elke relatie heeft. Hij is natuurlijk gebroken door en mijn vertrek en hij heeft eerste jaar van dochter gemist. We hebben gister ook gemeende excuses gegeven. Ik mocht blijven slapen maar ik werk op de zondag & het is ook verwarrend voor dochter om ons in de ochtend te zien. Wat nu? We hebben niet echt gesproken na gisteren -nadat hij appte dat mijn bh nog daar lag 🫣- maar wat kan ik voor stappen zetten voor terug komen bij elkaar. Is het überhaupt verstandig. Zijn er moeders die hetzelfde meehebben gemaakt. Liefs!