Hoi allemaal.
De vader van mijn kindje en ik zijn in de zwangerschap al uit elkaar gegaan. Hij wilde niet dat ik de zwangerschap voort zette maar ik wilde dat wel. Nu 10 maanden verder heb ik een prachtige dochter.
Ik heb hem geprobeerd bij haar te betrekken de eerste weken maar hij vroeg zelf niks. Het kwam vooral van mijn kant. Ik kreeg wel de hele tijd allerlei verwijten naar mijn hoofd gegooid. Het was echt een hele nare tijd. Ik heb hem sinds mijn dochter 3 weken oud was niet meer gesproken. Nu heeft hij een aantal dagen geleden opeens een berichtje gestuurd dat hij contact wilt. Hij heeft juridisch niks te eisen want hij heeft niet eens erkenning. Hij belt me nu steeds en ik neem niet op en stuurt me de hele tijd berichten. Dit alles nadat hij 10 maanden niks van hem liet horen terwijl ik hem niet had geblokkeerd dus hij kon van alles vragen.
Ik voel me hier meeega rot over. Mijn dochter heeft niks aan Zo’n vader. Ik wil dus absoluut niet dat ze contact hebben. Kan iemand mij hoopvolle woorden toespreken ?
Tsja hij heeft nu misschien juridisch gezien niets te eisen maar hij kan ‘gewoon’ naar de rechter stappen voor dit soort zaken.
Je kunt zelf alles vinden van hem maar je dochter heeft naast een moeder net zo goed recht op contact met haar vader. Liever zelf het goed begeleiden dan dat een rechter omgang uitspreekt en het evt in een hok met vreemde mensen plaats vind.
Ik heb ook tot mijn dochter 6 maanden in die situatie gezeten, tot hij bij mijn ouders voor de deur stond. In het begin wou ik er ook niks van weten, maar na veel er over nagedacht te hebben toch besloten om hem wel in het leven van onze dochter toe te laten. Ze heeft er later helemaal niks aan dat ze haar vader niet kent, en wil vooral niet dat ze me er later voor gaat verwijten dat ze geen contact heeft met haar vader. Ze heeft er natuurlijk gewoon recht op want het is en blijft haar vader, hoe boos ik toen ook was dat hij me tijdens de zwangerschap verliet en alle beslissingen zelf moest maken. Over dingen kunnen worden gepraat en beter op deze manier dan het spelen via de rechter want tegenwoordig hebben de vaders evenveel rechten ook al hebben ze geen gezag enz. Ik zou er gewoon eens goed over nadenken en natuurlijk niet overhaaste beslissing gaan maken. Maar geef wel als tip mee kijk vanuit je kleine der ogen inplaats van wat jezelf wilt. Als ik nu zie hoe blij mijn dochter is in zijn buurt geeft me toch het gevoel dat ik de juiste keus heb gemaakt.
Mijn dochter ziet haar vader heel soms. Hij heeft haar niet erkend en betaalt geen alimentatie. Het contact tussen de vader van mijn dochter en mij verliep ook niet goed en samen in een ruimte zijn kon helaas ook niet meer. Als hij onze dochter wil zien kan zijn familie dat aan mij laten weten en plannen we dat in bij mijn ouders thuis zodat ik hem niet meer hoef te zien. Ik denk dat het voor je kind wel fijn is om haar vader te zien (ookal is hij er niet geweest in de eerste periode). Ik denk voor jezelf ook fijn dat er jou in ieder geval niks te verwijten valt en jij altijd het belang van je dochter voorop hebt gesteld. Hoe moeilijk dat soms ook is en ookal gedraagd hij zich niet (altijd) als vader.
Ik heb bijna hetzelfde meegemaakt, maar ik had voor mijn bevalling al het contact verloren met de vader van mijn dochtertje ook na meerdere pogingen om hem er bij te betrekken. Maanden later hoorde ik pas weer iets… Hoe ga jij hier nu mee om? Ik weet echt niet meer welke kant ik op moet.
