Ik voel mij eenzaam 😔

Haiiii❤️ Ik begrijp je helemaal.. elke bijzondere dag zeg je gwn dat het volgend jaar anders is. Vooral met al die gezellige lichtjes overal.. Helaas begrijpen alleen mensen het die er echt in zitten. Elke afspraak, echo alles eromheen voelt zo zwaar en alleen wij vrouwen die erin zitten snappen het☹️ Ik gun het ook de wereld, maar zelf wil je zoo graaaag. Hele moeilijk, eenzame en zware weg. En dan vooral van; misschien moet je het loslaten. Nou dat is echt het laatste wat je wilt horen.. Ik hoop dat je wens net als van alle vrouwen hier heel snel uitkomt✨❤️

Dank je wel voor je lieve berichtje! Je probeert je vast te houden aan dat het anders wordt, maar merk dat ik dit al 3 jaar zeg en het soms zo uitzichtloos voelt. Misschien voelt het ook somber nu met die lichtjes, iedereen voorbereiden voor Kerst met de kinderen en jullie zonder. Het voelt oneerlijk en zo ontzettend verdrietig. Ik hoop ook dat jou wens uit mag komen ❤️

Het is idd ook een eenzame weg.. ik weet niet hoe oud je bent? Ik ben 40 en de meeste van mijn vriendinnen hebben er 2 of 3. En jongere vrienden die dan je lijken in te halen … allemaal erg confronterend. En voelt soms oneerlijk. Ik heb zelf ook pas laat de liefde gevonden, en misschien ook daarom vond ik het vroeger moeilijker dan nu. Het scheelt ook dat ik nu minder contact heb met de meeste vrienden met kinderen en meer met de kinderloze vrienden.. Maar iig houd ik hoop en helpt deze app ook erom! Hoop dat jij ook de steun en begrip hier kan vinden❤️

Je zegt het zo goed.. deze groep is zo fijn. Zoveel informatie en steun ondanks dat we elkaar niet kennen allemaal💪🏽❣️

Hoi Dames. Ik haak even in. Precies dit ervaar ik ook. Ik mag niet klagen want ik heb al kinderen. Plus een bonuskind. (Samengesteld gezin) maar toch voelt dit anders. Te lang verhaal om te typen maar ik heb voor het eerst in mijn leven een stabiele relatie en heb de andere kinderen alleen moeten doen. Dit wordt ons eerste kindje samen en precies nu lukt het maar niet. Daarbij komt dat ik inmiddels al 38 ben en mijn vriendinnen allemaal er niet meer aan moeten denken. Een hele andere levensfase. Dat vind ik soms lastig. En ik mis ook wel mensen om mee te kletsen erover. Hoogtepunten en dieptepunten delen. Soms heb je het gevoel dat je alleen op de wereld ben. Tot je hier inlogt en dan beseft dat je niet alleen bent

Heel erg herkenbaar. Mijn beste vriendin is op dit moment zwanger (van haar ‘nieuwe’ vriend die wij eigelijk helemaal nog niet echt kennen) Mijn jongere broertje en schoonzusje ook. Vrienden van ons verwachten hun tweede en een goede vriend van mijn vriend krijgt ook een kindje met zijn nieuwe vriendin.. vooral nu richting de feestdagen vind ik het erg lastig eenzaam en oneerlijk. Ik ga wel regelmatig naar de praktijkondersteuner om alles lekker van me af te kletsen. Heel fijn iemand die de rest allemaal niet kent. Je bent niet alleen, er zitten hier een heleboel meiden die precies hetzelfde voelen op dit moment :-(

Wat een herkenbaar verhaal! Ik ben nu 29, maar merk dat mijn vriendinnen, familie en kennissen (jonger en ouder) op relatief vroege leeftijd kinderen hebben gekregen. Veel van hen hebben er nu ook 2 en sommige 3. Ik blijf zeker hoop houden en ook goed dat jij het doet!! Uiteindelijk zal het ons ook gegund zijn, toch? 🥹

Het lijkt sommige mensen zo ‘makkelijk’ af te gaan dan en iedereen om je heen lijkt zwanger te worden. Terwijl je het misschien ook niet weet… Het voelt ontzettend eenzaam, vooral als het tijdens de Kerst thuis/op het werk en met vrienden altijd over gaat. Het gemis vind ik dan enorm. Ik vind de praktijkondersteuner eigenlijk wel een goed idee, ik ga vragen of dit mogelijk is… dank je wel voor de tip!

Dan alsnog heb jij het recht om te ‘klagen’. Kan mij voorstellen dat het als een gemis voelt als het op dit moment met een nieuwe partner nog niet lukt. Ook ingewikkeld als je vriendinnen juist in een andere levensfase zitten en mogelijk deze wens niet meer met je delen. Ik vind het wel fijn om hier te spreken; maar mis het misschien ook face2face? Ik vind het via een scherm toch altijd net wat ‘afstandelijker’, terwijl het misschien ook fijn is om hier anoniem te zijn. Maar heb soms ook het gevoel dat ik meer behoefte heb aan wat meer samenkomen met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. Een plek zoals AA, NA, AO kennen wij niet?

Ik herken het verhaal. Maar ik ga zeer goedbedoeld jullie proberen opbeuren. Ik heb ook die eenzaamheid gekend. Op een gegeven moment waren 4 van mijn vriendinnen zwanger en voelde ik me mezelf volledig van hun isoleren. Elke negatieve test hakte er opnieuw in. De rollercoaster van een traject, proberen maand na maand de moed te vinden om er weer vol overtuiging voor te gaan. Hoe langer het duurde hoe minder het leek dat er luisterende oren beschikbaar waren om jouw ‘miserie’ aan te horen… Maar intussen heb ik een kindje van 1 jaar als resultaat van ons ICSI-avontuur. En ik kan wensmama’s alleen maar benadrukken om ondanks het verdriet toch zoveel mogelijk te proberen genieten van de me-time, de tijd om te doen waar jij zin in hebt, te genieten van de tijd onder jullie 2 en vooral te doen wat jou afleidt en waar jij troost in vindt. Want achteraf gezien vind ik het zo’n zonde dat ik die laatste 2-3 jaar ‘verspild’ heb aan verdriet, terwijl in het jaar van mijn grootste geluk (mijn dochter) ik eigenlijk bitter weinig momentjes voor mezelf heb gehad en we echt strugglen om tijd als koppel te vinden. Doe eens gek, boek in de wachtweken een korte lastminute weekendje weg, zoek afleiding en probeer te genieten. Wat mij geholpen heeft is ook vriendschappen die ik opgebouwd heb met dames die gelijk met mij in een traject zaten, mensen die ik gewoon hier op het forum of in de kliniek heb leren kennen. Wij zijn blijven praten, wij vonden bij elkaar begrip en waar de kindjes van mijn vriendinnen eigenlijk allemaal iets ouder zijn dan mijn dochter, vind ik nu meer hulp en tips bij mijn entourage aan traject-mama’s.. want hoe zwaar het ook was (en totaal verschillende situaties van elkaar), ze hebben intussen allemaal een gezonde baby 🩷😊.

Hee, ik voel ook met jullie mee. Het voelt soms enorm eenzaam.. ik merk ook dat ik minder aansluiting voel bij mijn vriendinnen die allemaal kids hebben. Spreek er dus ook niet zo graag een avond mee af, omdat het dan tóch meest van de tijd over kids gaat. Ze weten het allemaal wel, en proberen er wel rekening mee te houden, maar hun levens bestaan vooral uit hun kids. Vaak is het dan na verloop van tijd; en hoe gaat het met jou dan? Dan voel je je eigenlijk nog lulliger… 😏 En op mijn werk krijgt mijn collega inmiddels haar 2e. De 1e is ze echt overkomen (wel gewenst) en toen vond ze het al lastig om mij te vertellen. En nu afgelopen week kondigt ze de 2e aan, weer raak voordat ze erg in hadden. Dat doet dan wel soort van pijn, ondanks dat ik het haar echt gun want het is een schat van een meid. Daarnaast heb ik nog een jongere collega dat binnenkort voor het eerst samen gaat wonen en wel iets een losbol is, daar ben ik haast bang van dat ze binnenkort ‘per ongeluk’ zwanger is.. dan voel ik me wel echt ingehaald als dat zou gebeuren. Kortom, ik deel jullie gevoel ♥️ Ik heb afgelopen voorjaar via onze kliniek een doorsturing gehad naar een psycholoog die alleen dit onderwerp doet, en daar heb ik een soort groepscursus gedaan met 7 vrouwen. Dat was wel prettig, om daar met een aantal lotgenoten samen te zijn. Het was een soort cursus om te leren omgaan met telkens weer tegenslagen. Geen praatgroepje dus zoals je op tv weleens ziet 🙈 Het heette ‘voluit leven’. Ik vind het soms wel lastig om ook nu te ‘genieten’ van de vrijheid, mijn man heeft namelijk wel 2 kids die voor de helft bij ons zijn. We hebben dus wel de ‘beperking’ van kinderen. En mijn man is afgelopen zomer 50 geworden (ik ben 36), dus voor ons begint de tijd nu wel echt te tikken.. toen we begonnen was hij 47, dat was nog soort van acceptabel. Hij is nu die psychische grens van 50 jaar al voorbij. Het is lastig he meiden…. 🫂

Hee ❤️ Wat je schrijft is zo herkenbaar… echt bijna woord voor woord. Ik herken ook heel erg wat je zegt over leeftijd. Mijn man is nu 49 en toen we begonnen was hij 45/46. Toen voelde het nog “oké”, nu komt dat getal 50 toch ineens dichtbij en ik merk dat het me soms in paniek brengt. Alsof er een soort klok buiten ons af tikt. Maar ik probeer precies zoals jij het zegt: het los te laten en te leven vanuit wat wij willen, niet wat de wereld vindt dat “normaal” is. De maatschappij heeft zo’n uitgesproken mening over leeftijd en kinderen… maar dat betekent niet dat wij moeten meedraaien in dat script. En ja, dan die opmerkingen van vriendinnen. “Haha straks ben je 60 op het schoolplein” of “Zou je dat nog wel doen?” — ze bedoelen het vaak luchtig, maar je voelt het binnenkomen. Alsof ze even vergeten hoe beladen dit voor jou al is. Je draagt al zoveel, en dan komt er nog zo’n laagje bovenop. Mijn man heeft al kinderen. Hij staat er veel rationeler in, alsof het projectmatig is: of het lukt of het lukt niet. Terwijl ik het voel in elke vezel: het verlangen, de hoop, de teleurstellingen. Het is soms eenzaam als je partner het net anders beleeft dan jij. Hoe gaat dat bij jou? Hebben jullie daar een manier in gevonden om elkaar daarin te blijven begrijpen? En dat “Voluit Leven” dat klinkt zó waardevol. Ik ben wel benieuwd waar je dat hebt gedaan? Welke regio/kliniek was dat? Misschien kan ik ook eens informeren. Het lijkt me echt fijn om met mensen te zitten die snappen wat je voelt zonder dat je alles hoeft uit te leggen.

Hoi meiden, jullie verhalen zijn zo herkenbaar! Ik vind ook veel troost op dit forum en de mensen die ik hier heb leren kennen. Daarbuiten zijn er in onze omgeving iig maar weinig mensen die echt begrijpen wat je doormaakt. Wij hebben onze kinderwens jarenlang moeten uitstellen omdat ik een zware burnout kreeg en daar maar heel langzaam van herstelde. In 2016 gestopt met de pil, met het idee om het een jaar later te gaan proberen. In 2017 ziek geworden pas begin 2024 enigszins het gevoel dat we ervoor konden gaan. In die jaren hebben we zo'n beetje iedereen om ons heen ouders zien worden (wel en niet gepland) en elke keer doet het een beetje meer pijn. In het voorjaar ongeveer tegelijk met mijn zusje een positieve test; zij staat nu op het punt van bevallen (van de 2e is dat) en wij kregen een miskraam en hebben vandaag gehoord dat we 0 embryo's hebben uit de eerste ronde IVF. Het voelt inderdaad soms ontzettend oneerlijk en eenzaam. Los van dat ik het anderen natuurlijk gun, vind ik vooral dat wij nu eens geluk mogen hebben op dit gebied. Heel veel liefs en sterkte voor iedereen hier! 🩷🍀

Ik heb dat gedaan bij praktijk Novem in Enschede. Ik dacht eerst, niks voor mij. Daar ben ik veel te nuchter voor. Maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik deel heb genomen! Ik stuur je even een privé bericht, maar wilde de rest niet onthouden van de info waar ik dat heb gedaan.

Ja dan heb je precies ook die zelfde situatie. Dat is echt wel pittig. Ik herken ook wat @mollie89 zegt over minder graag afspreken met die vrienden die kids hebben als het alleen daar over gaat. Dat had ik ook. En om maar te zwijgen over al die babyshowers. De laatste ben ik ook niet meer heen geweest. En ben het met je eens dat alleen online wel minder verbinding geeft dan in het echt. Of ik dat zou willen… weet ik ook niet helemaal. Ik ga er vanuit dat we straks bij de opvang en het schoolplein gezellig mee kunnen doen met alle andere moeders. ❤️ dus ja komt vast goed!

Bedankt voor het delen van je verhaal! Kan me zo goed voorstellen dat je terug denkt aan de periode waarin je wel meer tijd had. (Dat lijkt me sowieso heel spannend aan t moeder worden, geen tijd Vr jezelf op je partner) En Wat mooi dat je contact hebt gehouden met de traject mama’s. Via de app of ook live ?

Zulke plekken bestaan er wel. Via Freya worden ook avonden georganiseerd. En psyche en zwangerschap heeft volgens mij ook groepen, in A'dam. Zo zijn er meerdere partijen die lotgenoten contact opzetten

Hier ook heel herkenbaar. Al 4 jaar onderweg.. en iedereen in onze omgeving weet ervan maar Wat ik vooral lastig vindt en niet weet hoe ik hier mee om moet gaan is dat het lijkt dat bijna niemand er rekening mee houdt. Vooral de gespreksonderwerpen over kinderen blijven maar doorgaan. Of opmerkingen geven naar elkaar wat mij zo pijn doet. Het lijkt wel of ze er helemaal niet overna denken. Of dat mensen denken wat het beste is voor mij, en dit dan met elkaar bespreken zonder mijn bijzijn. Woest wordt ik ervan. Hoe gaan jullie hier mee om ?

Ik sluit me bij jullie aan. Het is zo lastig omdat hoe lief sommige mensen ook zijn ze snappen het niet. Gister zijn we naar het ziekenhuis gegaan en savonds kreeg ik te horen dat mijn vriendin zwanger is. Het is zo pijnlijk. Heb er vandaag de hele dag last van gehad. Ik kan hier helemaal van slag van zijn en me heel erg alleen voelen.

Hier precies hetzelfde gevoel! Vooral zo richting de feestdagen, daar heb ik echt minder zin in dan ooit. Ik zonder me op het moment wel een beetje af merk ik.