Hoe reageren jullie op omgevibg?(ei luchten)

Ik zeg altijd het komt als het komt. En verder laat ik niet teveel merken dat we er al mee bezig zijn want de vraag krijgen van "en is het al gelukt" is niet leuk om te horen.

Zij weten gelukkig niet dat we nu gaan proberen) maar zelfs als we niet proberen maar wel de wens hebben blijven de opmerkingen rot. Ook geef je aan dat je het niet fijn vindt, ze gaan door.

Dus je schoonfamilie had moeite zwanger te worden en toch maken ze zo'n ongevoelige opmerkingen 🤯 Negeren en niet op ingaan. Verdedigt je man je hierin niet?

Klopt. Mijn man hoort het niet, negeert het of zegt datt ze erover moeten ophouden . Hij zegt dst dsn niet bij iedere opmerking maar wel als hij ziet dst het mij raakt . Mijn schoonvader ging laatst bv in tegen mijn zwager in toen die begon over 'dat het allang tijd is voor een neefje of nichtje' die zei toen dat dir opmerkingen mensen pijn kunnen doen maar de dag later ging het weer verder.

Ik zou gewoon precies vertellen hoe je je voelt

Herken me in je verhaal! Prestatiedruk, langer gewacht met de wens & vragen van (schoon)familie. Snap niet dat mensen opmerkingen, suggesties of vragen blijven stellen- je zou denken dat iedereen ondertussen wel weet dat dit heel gevoelig kan liggen.. uitgestelde wens, of aan het proberen maar het lukt niet. Je weet nooit waar iemand mee bezig is of mee zit.. aangezien je het al meerdere keren besproken hebt en aangegeven hebt dat je de opmerkingen niet kan waarderen, is het enige wat je kan doen proberen het los te laten & het contact met schoonfamilie een beetje langs je heen laten glijden. Qua prestatiedruk kan ik je alleen maar zeggen: je gaat nu beginnen met proberen, je doet je best - meer dan dat kun je niet doen! Je “neemt” geen kinderen, je bent dankbaar als je ze kan krijgen. Ik hoop dat we allebei gauw een positieve test in handen mogen hebben, maar voor ondertussen: je wordt echt wel mama! De vraag is alleen wanneer je kindje klaar is om zich te nestelen 🍀

Ik herken me deels in je verhaal, vooral de opmerkingen van anderen. Ik ben namelijk al ruim 15 jaar samen met mijn vriend, waarvan ruim 5 jaar samenwonend (niet getrouwd), alleen lag het bij ons qua wens precies andersom. Ik krijg de vraag nu al 2 jaar niet meer, want ik ben er heel duidelijk in geweest. Ik heb gezegd: jullie weten niet eens of we wel willen, of het mag lukken en of we überhaupt bezig zijn en dat zijn ook niet jullie zaken. Dus als we nieuws hebben, dan hoor je dat vanzelf wel, of niet. Ik heb ook gewoon keihard gezegd dat ik de vragen en opmerkingen niet meer wil horen. Soms kan m’n moeder nog eens een opmerking maken, gewoon omdat het haar erg leuk lijkt. Maar dan reageer ik gewoon met: wie weet.

Bij ons het is het juist andersom.. doordat bijna iedereen weet dat we het proberen, krijg ik deze vragen/opmerkingen dus eigenlijk helemaal niet meer. Daarvoor inderdaad wel, nou wanneer zou het bij jullie komen enzo.

Hoi! Ik herken mij helemaal in het grootste deel van je verhaal mbt je partner en wachten. Zo is het bij ons eigenlijk ook gegaan.. best tijdje moeten wachten tot verloving, wel na 1 jaar getrouwd. Maar hadden altijd gezegd dat we eerst wilde verhuizen. Wonen nu op een flat, kan prima maar zouden liever groter willen. Met deze huizenmarkt is dat eigenlijk gewoon niet te doen.. dus uiteindelijk heb ik wel gezegd, ik kan geen jaren meer wachten dus dan zal het toch hier gebeuren. Daar is die toen wel akkoord mee gegaan en na trouwen zijn we begonnen met proberen. Wat naar voor jou dat je schoonfamilie totaal niet luistert naar wat jij zegt, en geen rekening houden met je gevoel.. Misschien een keer echt boos worden? Of echt een gesprek aangaan, van te voren zeggen dat jullie ergens mee zitten. En hoe staat jou man hierin? Steunt hij jou hierin of sta je er in die zin ‘alleen’ voor? Wellicht dat hij met zijn familie kan praten?

Wij zijn heel open geweest over het moment dat we zouden beginnen. Sindsdien eigenlijk geen vragen of rottige opmerkingen gehad. Inmiddels ook in een traject met letrozol via het zkh. Iedereen is alleen maar lief en begripvol wat heel fijn is. Ze zullen niet zomaar meer zeggen ‘ooh of moet je wat vertellen’ en degene die dat wel doen staan dus dusdanig ver van mij af dat ik daar wel luchtig op kan reageren.

Omg het is alsof ik deels mijn eigen verhaal lees. Wij zijn uiteindelijk ook een stuk later begonnen (ik word deze maand 30, in januari beginnen) dan de bedoeling was door een uitgestelde bruiloft door corona, verhuizen en m'n man kreeg tussendoor ook een burnout... Nu steeds het gevoel van waren we maar eerder begonnen omdat het natuurlijk 4 rondes nog niet raak is. Natuurlijk heel normaal maar toch hoop/verwacht je dat het lukt als je alles doet volgens het boekje. Vervelend dat je die opmerkingen krijgt steeds zeg. Ik zou een duidelijke grens trekken zoals iemand hier al zei: dat je die opmerkingen niet meer wil horen en dat je het laat weten als er nieuws is. Lijkt me heel vervelend om steeds die opmerkingen te krijgen zeg. Ik was gister bij m'n oude werk en kreeg van een mannelijke collega de vraag of ik niet al bevallen was? Dus ik vroeg, waarvan? 'Omdat je toen getrouwd was'. Vind het echt zó niet oké. Word er boos om. 😤 Ik hoop voor je dat je het kan bespreken en die opmerkingen stoppen. Ik weet niet of jullie het al proberen, maar mijn tip is om er niet teveel druk op te leggen. Als het langer duurt kost het je zoveel energie. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, ik was/ben er ook erg mee bezig. Veel sterkte, ik hoop dat je snel zwanger mag zijn🍀 en dat je die opmerkingen niet steeds meer hoeft te horen.