Hulpvraag zwangere vriendin

Nooit meegemaakt, maar misschien gewoon eerlijk over zijn? Dat zou ik dan denk ik doen, anders blijft dat vervelende gevoel misschien ook zo tussen jullie in staan

Bijna al mijn vriendinnen hebben er best een poos over gedaan. Dat maakt bij de klachten niet uit, want die kunnen echt enorm vervelend zijn. Bij hen was dat ook zo. Ook die gevoelens mogen er zijn vind ik zelf. Begrijpelijk dat je dat zo voelt, want dat snap ik heel goed, maar besef wel dat het soms ook heel zwaar kan zijn om zwanger te zijn. Dat het soms ook geen roze wolk is en dat het voor iedereen verschillend is 😊

Ik snap je heel goed. En vind het ook erg ongevoelig van haar kant. Vooral als ze zelf ook moeite heeft gehad met zwanger raken zou zij juist begrip moeten hebben voor de situatie. In dit geval zou ik je gevoelens gewoon uitspreken en het vooral bij jezelf houden. Dus zeggen dat je het best lastig vindt omdat jij zo graag zwanger zou willen zijn.

Ik snap wat je zegt, maar zoals al gezegd is, kan een zwangerschap ook gewoon heel pittig zijn. Uiteindelijk heb je een kinderwens en geen zwangerschapswens. Een zwangerschap kan helaas ook heel erg tegenvallen door alle klachten die je ervan kan hebben. Natuurlijk is het vooruitzicht dan fantastisch omdat er een baby komt, maar op het moment zelf is het dan gewoon niet fijn. Ondanks dat ik ook een pittige zwangerschap heb, ervaar ik het niet per se als (lichamelijk) zwaar, maar als je soms hoort dat vrouwen echt 9 maanden ziek zijn, zou ik echt niet in hun schoenen willen staan. Ik snap vanuit jou dat je zoiets hebt van; ik zou graag willen ruilen, maar je weet natuurlijk niet hoe je het zelf zou ervaren als je in haar schoenen zou staan. Plus zij hoeft er ook niet rooskleuriger over te doen dan dat het voor haar is denk ik. Geen concrete tips, maar wellicht helpt bovenstaande om het iets in perspectief te zien?

Dit kun je gerust tegen haar zeggen, hiermee toon je kwetsbaarheid en als ze echt je vriendin is zal ze het echt snappen.

Hoi Marianne, ik (h)erken je gevoel. Bij mij was het mijn schoonzus dus wel iets verder van mij af en ze weet ook niet dat wij toen ruim een jaar en inmiddels 2 jaar proberen. De volle 9 maanden hadden ze het allebei zwaar, wat zich uitte in veel gesteund en gezucht. En ja, ik vond dit af en toe moeilijk! Ik heb me af en toe even boven afgezonderd voor mijn gevoel. In deze wilde ik het niet met hun delen, maar als het je beste vriendin is zou ik hier toch open over zijn. Tegelijk weet ik dat mijn jaloezie verre van terecht is en dat ik zelfs soms onzeker van wordt. Wat als ik straks na al die jaren zwanger ben en het zwaar vindt? Gun ik mijzelf dat het dan zo is of sla ik mijzelf voor mijn kop met 'dit is toch waar je al die jaren voor geknokt hebt?'. Dus ja ik herken het... maar je moet er voor jezelf ook mee dealen. Ik ben veel bezig met yoga en wandelen voor we bv iets hebben wat ik pittig kan vinden, zodat ik in de juiste emoties ben en dit een beetje op orde heb. Verder heb ik een aantal mensen met wie ik het erover heb, open en eerlijk. Niet in afgunst maar in wat doet het met mij en waar komt dat door?

Zwangerschapskwalen voelen voor iedereen anders en misschien is het voor haar ook echt naar. Om te zeggen dat ze zich aansteld vind ik echt niet oke want jij hebt geen idee hoe ze zich voelt. En zelfs al zou ze zich wel aanstellen, dan heeft ze blijkbaar behoefte aan steun en medeleven. Je kan iemand niet veroordelen als je niet voelt hoe diegene zich voelt. Als vriendin zijnde kan je haar het beste steunen en als je dit te zwaar vind voor jezelf dan kan je het of gewoon negeren of je zegt haar hoe jij je voelt maar dan moet je ook niet vreemd opkijken als ze je opeens minder aardig vind. Persoonlijk zou ik het laten gaan en haar gewoon steunen.