Lotgenoten topic: Partner nog niet klaar ervoor, ik wel

Geen ervaring. Maar misschien heb je een heel lief nichtje of neefje die je bijvoorbeeld een keer mee kan nemen met een dagje uit? Bij mij hielp het om zegmaar de dagen door te komen

Oktober vorig jaar was ik er al klaar voor, mijn partner nog niet. Ik heb het hem duidelijk gemaakt hoe graag ik nu kinderen wil en heb hem de tijd gegeven om het te bezinken (half jaar). Af en toe hadden wij het er over samen maar wilde hem niet pushen. Wil ook dat hij het wilde uit zichzelf. Begin april heb ik hem alles uitgelegd hoe en wat en begin mei zei hij uit zichzelf laten we er voor gaan. Mannen hebben nou eenmaal meer tijd nodig dan vrouwen. Geef hem de ruimte en praat er over hoe graag jij dit wil.

Wat is de reden dat je vriend nog niet wil? En jullie leeftijden, laten die het toe om nog even te wachten? Ik zit zelf in het hoekje van je vriend. Mijn vrouw wilde altijd al graag kids, ik studeerde nog. Vrienden kregen kinderen en daar werd best wel wat gepushed. Ah je smelt wel als je hem in je handen hebt, ah geef haar maar even een dikke knuffel. Dat werkte bij mij totaal averechts. Blijf in gesprek met elkaar, probeer elkaar te begrijpen en probeer plussen en minnen met elkaar te bespreken.

Mijn man moest ik ook overhalen, gelukkig is dit gelukt want we hebben 3 jaar op onze dochter gewacht. Het is niet vanzelfsprekend natuurlijk dat je direct zwanger wordt, helaas. Je kan inderdaad de plussen en minnen met hem overleggen en misschien denkt hij er dan wel anders over.

Mijn vriend wou ook eerst nog niet, we hebben er veel discussies over gehad veel spanningen omdat ik wou en hij niet. Maar we hebben er dan ook eens heel goed over gepraat en hebben nu een dochtertje van 6weekjes.

En of ik hier over mee kan praten. Mijn partner en ik zijn al ruim 14 jaar bij elkaar. Aan het begin van onze relatie gaf hij aan niet perse een kinderwens te hebben maar ook niet definitief nee te zeggen. Jaren gingen voorbij waarin ik weinig tot niet over mijn wens gesproken heb. Maar goed, ik werd ouder en ouder. Mentaal kwam ik steeds meer in de knoop tot ik op een avond tegen hem gezegt heb: ik wil voor mijn kinderwens gaan met of zonder jou. Op dat moment kon hij niet direct zeggen: ja ik wil. Ik heb diezelfde avond mijn tas gepakt en ben weg gegaan uit ons huis. Ruim 1,5 mnd hebben we af en aan om de beurt in ons huis gewoond tot de dag dat hij mij belde en vroeg of ik kon komen. Hij gaf me een knuffel en zei dat hij een leven zonder mij niet voor kon stellen ( super lief ) Maar wel de mededeling dat hij niet ala minuut om was en de vraag of ik hem nog tijd wilde geven. Uiteindelijk heeft het nog 2 jaar geduurd alvorens hij uit zichzelf begon over kinderen. Hoe we kinderen in ons dagelijkse leven konden toevoegen en wat ik van hem verwachte. We hebben hier veel over gepraat en ik heb aangegeven dat ik de zorg op mij neem om te zorgen dat hij zijn handen vrij had. ( hij was heel bang dat hij nooit meer spontaan iets kon gaan doen ) Ruim 8 mnd geleden bleek ik zwanger te zijn, en mijn vriend die niets van zwangerschappen en babies af weet, ging ineens als een gek de zolder opruimen want er moest ruimte komen. Vlak voor een lockdown wilde hij perse naar een babywinkel om spullen uit te zoeken voor het geval dat een lockdown zo lang zou duren en we zelf niets fysiek konden uitzoeken. Hoe enthousiast hij was, zal ik nooit vergeten. Maar ook niet hoe erg hij gehuild heeft toen ik een miskraam kreeg. Ik weet oprecht niet wie er meer gehuild heeft, hij of ik♡ Inmiddels zijn we maanden verder en helaas blijft een zwangerschap uit. Ik merk dat hij er minder moeite mee heeft met het uitblijven van een zwangerschap dan ik. Neemt niet weg dat hij een man is en mannen hier over het algemeen nuchterder in zijn. Ik heb er alle vertrouwen in, dat als ik ooit weer zwanger mag raken hij hetzelfde zal reageren. De vorige keer heb ik het hem gewoon gezegt dat ik zwanger was, maar met een nieuwe zwangerschap maak ik er wat leuks van. Ik weet als geen ander hoe het is om iets heel graag te willen maar je partner niet. Maar ik ben oprecht blij dat ik hem niet dagelijks gepushed heb. Hoe meer ik erover praatte Hoe meer ik hem weg duwde. Mijn tip voor jou is wel om echt begrip te hebben voor zijn gevoel. Neemt niet weg dat je nooit je eigen gevoel weg moet cijferen. Er komt een moment dat je gaat zeggen: ik wil graag een kindje met of zonder jou. Aan jou de keus. Ik heb heel duidelijk aan hem aangegeven dat ik hem echt niet kwijt wil en dat mijn hart zou breken als onze relatie zou stoppen maar dat mijn kinderwens echt te groot is. Een relatie van 14 jaar zet je niet 123 opzij. Mag ik vragen hoe oud je bent? Ik snap de drang dat je graag een kindje wil, maar wellicht heb je nog tijd om hem te laten wennen aan het idee?

Dank voor je reactie en je tips. Lang verhaal, komt tie: We hadden voor Corona bedacht dat we een aantal dingen nog graag wilden doen/ op de rit hebben, voor we aan kinderen zouden beginnen. Alles is inmiddels gedaan/bereikt, behalve de reis naar Japan. Door Corona ging dat telkens niet door. Idealiter zouden we er nu zijn en zouden we daarna gaan beginnen met proberen. Dat hebben we nu uitgesteld tot oktober 2022, waar ik opzich nog net aan mee kan leven. Ik ben nu sinds 1 maand gestopt met de pil, zodat ik even kan ontpillen. Had vandaag voor het eerst natuurlijk ongesteld moeten worden, nog niet gebeurd, maar de dag is nog niet voorbij..... Echter het blijkt nu dus dat er nog steeds beperkende maatregelen zijn, waardoor mijn vriend nog niet naar Japan wil. Hij zei een aantal weken geleden : 'dan stellen we de kinderwens toch uit naar april 2023?' en vanaf dat moment is eigenlijk mijn wereld op dat gebied helemaal ingestort. Na veel emotionele (vanuit mijn kant) gesprekken verder, komt het erop neer dat hij dus denkt dat we er spijt van gaan krijgen als we nu niet de reis naar Japan gaan maken. Ik ben het hier niet helemaal mee eens en zit al te denken aan alternatieven, die eerst voor mij niet zo chill leken (zoals zwanger naar Japan, dat hij met een vriend of reisgroep naar Japan gaat, over 2 jaar samen naar Japan, wanneer de kleine (als het ons dan gegund is) nog makkelijk mee te nemen is in een draagzak, of juist over 6-10 jaar en dan het kind/de kids voor wat langer naar Opa en oma brengen (die dat al hebben aangeboden)), maar in al deze opties kan hij zich helaas niet vinden. We hebben nu afgesproken dat we t/m eind juli wachten en als de maatregelen rondom Japan voor het aanstaande najaar niet verbeteren zijn er 2 opties: 1. Een andere verre bestemming zoeken, in oktober die reis maken en daarna beginnen met proberen (ik hoop dat ik hem kan overtuigen hiervan. Ik probeer al telkens leuke reisprogramma's op te zetten van bijv. Vietnam, Indonesië, etc.) 2. Japan verplaatsen naar april 2023, hopen dat de maatregelen dan weg zijn en daarna gaan proberen (voor mij eigenlijk geen optie). We zijn nu 29 en 34. We zijn niet de jongsten meer, maar opzich hebben we nog tijd. Echter ik zou er wel mentaal aan kapot gaan, stel we gaan er éindelijk voor en het blijkt dat we dan ook nog een heel traject in moeten.. Maar goed, daar probeer ik eigenlijk nu in dit stadium al helemaal niet te erg over na te denken. Ik ben best wel een control freak. Het idee en de wetenschap dat je hier eigenlijk vrijwel 0 controle op hebt, baart me soms wel zorgen ja. In gesprek blijven met mijn vriend vind ik lastig. Hij praat niet zo makkelijk over zijn gevoel en geeft ook aan dat hij me heel graag wil begrijpen, maar het gevoel niet kent. Als ik zeg dat ik me leeg, verdrietig en incompleet voel, zegt hij bijv: geniet dan van dingen die je nu wel nog kan zoals: naar festivals gaan, stappen met vriendinnen, bier drinken en vakanties. Maar eigenlijk als ik al die dingen doe, waar ik 4-5 jaar geleden nog super van kon genieten, voel ik me vaak nog leger.. Ik merk dat ik andere behoeftes heb gekregen in het leven. En ik vind 'je moet nu genieten' overigens ook best wel een dooddoener .. Maar goed. Ik denk dat ik hem binnenkort een brief ga schrijven waarin ik duidelijk ga maken dat langer wachten dan oktober voor mij eigenlijk geen optie is.

Hoe heb je je man kunnen overhalen en hoelang heeft dat proces geduurd? (dit wat jij beschrijft, speelt ook wel bij mij op de achtergrond als een soort angst.. )

Wat fijn zeg dat het toch is goedgekomen en jullie gegund is <3. Mag ik vragen hoelang deze fase van niet overeenstemming bij jullie heeft geduurd? En wat uiteindelijk de doorslag was dat hij toch overstag ging?

Heel erg bedankt voor je openhartigheid. En wauw wat een verhaal (ik zit hier nu te huilen, iets met hormonen en ontpillen en ik ben ook gewoon een heel gevoelig persoon :'( ) Allereerst: wat moet het lastig voor je geweest zijn om zo lang je kinderwens te parkeren en dan zoiets verschrikkelijks mee te maken.. Ik heb er geen woorden voor. Misschien een stomme vraag, maar op het moment, 8 maanden geleden, toen jij zwanger bleek te zijn, ging hij er in die fase ook 100% voor? Of was hij eigenlijk pas 'bijgedraaid' toen jij zwanger bleek te zijn? Ik ben 29 en mijn vriend is 34. We hebben dus opzich nog wel tijd, maar mijn vriend wil dus echt eerst die reis naar Japan hebben gemaakt (zie mijn reply hierboven voor gedetailleerdere uitleg). Je zegt dat jouw vriend in eerste instantie bang was nooit meer iets spontaan te kunnen gaan doen. Die angst bespeur ik niet perse bij mijn vriend. Ik denk dat hij er wel klaar voor is verder, maar hij heeft zich zo ingesteld op eerst die reis, die dus door externe omstandigheden (corona) telkens maar uitgesteld wordt :(. En ik heb me ingesteld op: najaar 2022 gaan we ervoor. Er zal dus iemand water bij de wijn moeten doen, maar wie?

Ik wou al heel snel in onze relatie kinderen maar mijn vriend raakte steeds in paniek. Heb het een paar jaar laten sudderen zonder er te veel over te beginnen en toen zei ik in januari: ik wil in de meivakantie nog lekker op vakantie met jou en daarna stoppen met de pil. En toen zei hij ineens: ja! Dus 1 mei heb ik met het prachtige Italiaanse uitzicht mijn laatste pil geslikt en zitten we nu in ronde 2. Laat hem vooral in zijn waarde en ga nog niet pushen. Uiteindelijk zul je keuzes moeten maken maar nu nog niet. Als je twijfelt of hij überhaupt wel wil moet je het gesprek wel aan gaan maar het klinkt alsof hij wel wil. Misschien heeft hij nog net iets langer de tijd nodig.

Hi meid. De jaren zijn gewoon voorbij gegaan waarin ik het soms moeilijk had maar vaak ook gewoon heel erg kon genieten van de neefjes en nichtjes. Dat maakte het gemis minder. Ik heb mede doordat ik geen kinderen had een hele mooie band met de neefjes en nichtjes op kunnen bouwen, die ik anders niet gehad zou hebben. Als je neefje op zijn school verteld dat hij door zijn tante word opgehaald maar dat ik eigenlijk zijn 2e moeder ben, dat heeft mij er echt door heen gesleept. Zo trots dat ik hem dat gevoel gegeven heb, want andersom voelt het hetzelfde. Ze zijn niet uit mijn buik gekomen maar ze betekenen wel de hele wereld voor mij. De miskraam was lastig. In het begin was ik vrij nuchter ( misschien ook echt wel een muur opgebouwd) Maar ik heb er nu maanden later eigenlijk meer last van. Wanneer ik bij de gyn ben geweest en er op een echo een eitje had moeten zien zijn en die er niet was, dat heeft mij echt gebroken. Weer een maand zonder een kans op een kindje. Maar goed ik houd moed♡ Vanaf het moment dat mijn man de knop had omgezet bij zichzelf en gezegt heeft dat hij er voor wilde gaan, is het langzaam aan gegroeid. Omdat het woord "kinderen" altijd een beladen onderwerp is geweest vond ik het heel moeilijk om te zeggen wanneer ik vruchtbaar was en we sex zouden moeten hebben. Dus ben ik hem gaan appen. " schat volgens de app ben ik woensdag het meest vruchtbaar dus maandag en woensdag en vrijdag zijn de beste dagen om sex te hebben" Dat werkte heel goed want op die dagen hadden we simpelweg geplande sex. Voor een buitenstaander niet romantisch maar we hebben hele leuke avonden gehad haha. 1 van mijn neefje kwam logeren en die had het op die avond over " krijg jij nou nog een keer een baby?" Waarop ik dacht: hmm ik had volgend de app vandaag mijn menstruatie moeten hebben. Hup kind naar bed en testen. En ja hoor 1 knal lijn en 1vaag streepje. Nog niet beseffen dat ik zwanger was maar meer zo iets van: oh morgen even een clear blue halen voor de zekerheid. Volgende ochtend de clear blue en die gaf 1-2 weken aan. Ik ben werkelijk de hele dag zenuwachtig geweest om hem het savonds te vertellen. Ik gaf hem de test en zei: er staat 1-2 toch? Hij zo: ja?? Ik zeg in ben 1-2 weken zwanger je word papa. Ik kan niet uitleggen hoe intens gelukkig ik was toen hij begon te lachen en zei: oh cool. De dagen erna veranderde hij met de dag. Toen ik na 2 weken misselijk werd begon hij steeds meer te praten over een baby en in de 6e week wilde hij perse naar de baby winkel om de kamer en kinderwagen alvast uit te zoeken. ( ja ja voor iemand die jaren getwijfeld heeft ) Alles zag er goed uit en we mochten met 7 weken komen om een echo te laten maken. Omdat ik alle kwaaltjes had van misselijk tot pijnlijke borsten dacht ik vrijwel zeker te zijn dat het goed was. Tot de inwendige echo een vruchtzakje met iets kleins te zien was en ik tegen de gyn zei: maar ik zie geen knipperlichtje wat het hartje zou moeten zijn. 3 dagen later begonnen met bloeden en was mijn droom voorbij. Mijn man is nu weer in het stadium voordat ik zwanger was, heel nuchter en er totaal niet mee bezig. Maar toevallig zei hij van de week uit zichzelf: dat ik nu niet enthousiast ben dat wil niet zeggen dat ik het niet meer wil. Ik heb gewoon niet zo'n last van die emoties die jij als vrouw wel hebt. Dus dat vond ik wel mooi, dat hij dat uit zichzelf aan gaf♡ Wat jou en je vriend betreft. Ik snap als je een grote reis wil maken dat een baby simpelweg niet handig is. Je wil echt niet met een baby 10-15 uur vliegen. Daar word niemand gelukkig van ;-) dus ik snap je vriend wel. Maar ik snap jou ook... Neemt niet weg dat als jullie naar Japan zouden gaan je al best 1 mnd van te voren al kunt proberen zwanger te worden. Ookal ben je 3 of 4 mnd zwanger als je naar Japan gaat, dat zou dan nog prima kunnen. Je hoeft dan niet perse te wachten tot je terug bent.... als je daadwerkelijk een datum voor Japan gepland hebt, dan kun je dit natuurlijk voorleggen. De vraag is of je het nog een jaar of 1,5 jaar volhoud zonder een kindje of dat je uiteindelijk zegt: dan stop ik met de relatie en ga ik alleen verder om mijn droom waar te maken. Bij ons moest ik een knoop doorhakken omdat ik echt al tig jaar gewacht heb en ik was gewoon geestelijk op. Mijn hart was echt gebroken toen ik tegen hem zei: ik wil nu een kind en anders ga ik alleen verder. Ik ben oprecht nog steeds dankbaar dat we samen zijn gebleven want pas na al deze ellende weet ik hoezeer hij mijn zielsverwant is. Praat vooral met je vriend maar push niet te veel. Dat werkt echt averechts ♡ Sorry voor mijn lange verhaal maar het luchtv eerlijk gezegt best een beetje op om het eens te vertellen♡

Dank voor je reactie. en wat fijn dat je vriend zo 'opeens' om was er en toch voor wil gaan. Het is jullie gegund <3. Ik heb goede hoop dat mijn vriend toch na onze reis (medio oktober) ervoor wil gaan. We hebben nog niks concreets geboekt en die stijgende coronacijfers en problemen op de luchthavens maken me ook wel een beetje bang. Hopelijk laat hij het niet daarvan afhangen

Heyyy, Helder verhaal. nogmaals dank voor het delen. Echt mannen blijven gewoon wel vreemde wezens hè, hebben gewoon totaal andere gedachten en emoties dan wij hierin.. Fijn dat je dat achteraf kan zeggen dat dit de juiste keuze geweest was om toch met hem te blijven. En mooi dat je zo'n band met je neefjes en nichtjes hebt kunnen opbouwen. Maar had je nooit zoiets van 'ah zo kut dat ze niet van mij zijn?' Ofja hoe leg je dat uit? Ik merk als er iemand in mijn omgeving zwanger is of kinderen heeft, ik het wel makkelijk vind dit op mezelf te betrekken en dat ik dat dan eerder ontvlucht dan erin opga. Herken je dat ook? (heb de komende tijd 2 kraamvisites en 1 babyshower, maar zie daar eigenlijk best wel tegenop). Wat betreft dat verplichte seks.. Ik heb het idee dat mijn vriend daar niet op zit te wachten als hij dat weet van mij. Ik vertel het hem nu wel eens (want dan weet ik ongeveer of we 'voor het zingen de kerk' uit kunnen of helemaal geen penetratie kunnen doen), maar heb het idee dat hij dat ergens niet chill vindt om mee bezig te zijn. Maar dan denk ik vervolgens: je weet toch dat 'voor het zingen de kerk uit' geen 100% veilige methode is toch? Maar goed, wij hebben ook niet het allerhoogste libido van de wereld, dus doen het ook niet super vaak (ook dat was best een ding in mijn hoofd, en soms nu nog wel eens, zeker nu mijn libido sinds ik gestopt ben met de pil wel wat omhoog is gegaan, vooral die paar dagen net voor eisprong. Echt erg soms, maar gelukkig kan ik mezelf prima helpen als het moet :) ). Maar goed.. 1,5 jaar wachten is volgens mij niet aan de orde. Hij had het over april 2023, mits we dan op vakantie zijn geweest, ervoor te gaan. Maar heb het idee dat hij zich voorzichtig erbij aan het neerleggen is om toch dit najaar ervoor te gaan (zeg maar het besef van: als we nu die reis niet kunnen maken, gaat april hem ook niet worden en nog langer wachten, lijkt hij ook niet te willen). Dus dat is een goed teken. Maar zit nog steeds in onwetendheid, want we hebben nog steeds niks geboekt.. Ik blijf wachten en hopen en er soms met hem over praten en uit mijn verdriet ook wel gewoon als ik dat voel.

Bij ons is het andersom. Mijn vriend wilde graag al aan kinderen beginnen en was op mij aan het wachten. Ik ben 29 en hij 33. Ik heb altijd geroepen dat ik voor mijn 30e geen moeder wil worden. Mijn vriendinnen waren ook niet echt met kinderen bezig en in zijn vriendengroep werd de een naar de ander vader. Wij hadden ook een lijstje met zaken die we eerst graag wilde doen of afronden. In september 2020 zouden wij gaan reizen door Azië, maar helaas ging dat door corona niet door. We hadden goede hoop dat het dan misschien in 2021 zou kunnen. Begin 2021 hebben we al snel besloten dat het ook dit jaar niets zou worden.In de tussentijd had mijn vriend al een paar keer aangekaart dat hij wel aan het gezinsleven zou willen beginnen. Ik bleef een beetje hameren op het feit dat ik echt die reis nog wilde maken en voor mijn 30e geen moeder wil worden. Inmiddels werden er in mijn vriendenkring ook baby's geboren. En ineens eind 2021 was het zover, ik kreeg rammelende eierstokken. Op dat moment was ik 28 jaar. In november hadden we afgesproken dat ik rond mijn verjaardag in april zou stoppen met de pil. In december werd het gevoel zo sterk dat ik toen al ben gestopt met de pil. Ik ben super blij dat mijn vriend mij echt de tijd heeft gegeven en niet constant het gesprek is aangegaan. Als hij dat wel had gedaan, dan had ik er misschien alleen maar meer een afkeer tegen gekregen. Het gevoel dat je klaar bent voor een kind moet groeien. Het is super kut dat jij met rammelende eierstokken zit, maar geef hem de tijd.

Wauw ik herken me heel erg in je verhaal, maar dan ongeveer twee jaar geleden. Ik wilde eigenlijk ook al langer aan kinderen beginnen, maar puur praktisch was dat nog niet ideaal. We wilden eerst een eigen huis en sparen voor onze bruiloft. Toen kwam corona en werd alles opgeschoven 😐 Zomer 2020 heb ik dan aangekaart dat ik er klaar voor was en de 30 naderde en gewoon een datum van 'm wilde. Hij wilde ook heel graag nog naar Japan en dat moest voor de zwangerschap want ja, je weet nooit hoe snel of langzaam dat gaat, dus moest eerst die reis plaatsvinden. Alleen: corona. Dus wij steeds maar weer uitstellen. Januari 2021 zei ik: dit gaat niet meer gebeuren, Japan gaat niet meer hun grenzen opengooien. (En is nu nog steeds niet gebeurd, denk ik? Dus ja.) Ben toen gestopt met de pil, in elk geval al om mijn lichaam te laten ontwennen, en we deden het vanaf toen onveilig maar net zoals bij jullie zijn wij ook geen konijnen die het vier keer per week doen ofzo, dus qua slaagkans was het wellicht best laag 😅 Pas vanaf september ben ik ovulatietests gaan doen omdat mijn cyclus toen regelmatig was, dus pas vanaf dán was ik er echt serieus me bezig zeg maar. Hij was ook on board, maar alles kwam wel vanuit mij. Inmiddels zitten we in ronde twee van IUI. Het probleem met hem was dat hij niet per se kinderen wilde, of toch niet die onmiddellijke drang had die ik heb, maar ook niet per se er geen wilde. Hij staat er eigenlijk nog steeds in met het idee: als het lukt, fijn, als het niet lukt, ach, nieuwe ronde. Terwijl ik bij elke mislukking doodga vanbinnen. We hebben het er vorige week wel uitgebreid over gehad, dat ik het gevoel heb dat ik het heel erg in m'n eentje moet doen, en toen gaf hij wel aan dat hij pas sinds kort (sinds ik hormonen moesten prikken enzo) snapt hoe het allemaal voor mij moet zijn. Hij interesseert zich er sindsdien meer in en ik vertrouw er ook wel op dat hij blij zal zijn als het ooit lukt. Maar ja, het is natuurlijk fijner als je er vanaf het begin sámen aan begint en alles sámen doormaakt. Hij wil wel kinderen, dus het is niet met tegenzin, maar de drang is er gewoon niet en dat is een groot verschil als je eenmaal in een traject zit. Enfin da's mijn verhaal, ik zou vooral blijven praten en blijven zeggen hoe jij je er bij voelt. Uiteindelijk kan je hem niet forceren om dingen te voelen die hij niet voelt, maar als hij bereid is zich in te leven en met je mee te voelen sta je al vrij ver! If that makes sense :)

Ik herken deels wel mezelf in je verhaal. Dit jaar ben ik 33 geworden en mijn partner wordt deze maand 31. Ik merkte echt aan alles dat ik kinderen wou en ja omdat ik iets ouder ben dan hem zal dit natuurlijk sneller bij mij aankloppen dan bij hem. Hij wist dit ook vanaf het moment dat we bij elkaar waren. Het kwam dus niet als verassing dat ik HEEL graag moeder wil worden. Op een gegeven moment merkte ik echt dat mijn vriend de controle had en hiervan genoot. Ik ben wel erg duidelijk geweest toen. Aangegeven dat ik het gevoel heb dat we anders in de relatie en toekomst staan en dat dit misschien toch niet gaat werken. dat voelde hij toch wel hard aankomen, inmiddels zijn we wel met de eerste ronde gestart.

Het frustrerende aan dit alles is ook dat je van tevoren niet weet wanneer het lukt. Je kan het wel proberen plannen rond een reis en met een portie geluk ben je na één ronde al zwanger, maar ik vind het bij momenten wel erg lastig dat ik in het begin eigenlijk een heleboel rondes heb verspild, gezien we inmiddels al in een traject zijn beland. Denk dan ook: ik had al zes rondes verder kunnen staan ofzo. Maar ja, je doet er niks aan 🙃

Oh ja dat heb ik ook. Vriend wou nooit met condoom vrijen maar vooral voor het zingen de kerk uit. Dat vond ik al een nadeel in de seks. Ik genoot er echt minder van.🙊 Nooit aan anticonceptie gezeten dus had inderdaad al meerdere rondes kunnen hebben met grotere kans.

Nuttige reactie. Fijn om ook een keer uitgebreid te lezen over de andere kant van het verhaal. Door alle hormonen en gevoelens, vergeet ik me soms inderdaad in hem in te leven, waardoor, als ik er te erg in doordraai, het inderdaad heel afkerend kan werken op hem.. Dat moeten we niet hebben. Maar goed, wij vrouwen hebben die eierstokken die ons opeens dat gevoel kunnen geven van: nu is het zo ver. Dat had ik ongeveer 4 jaar geleden ook, waarna dat gevoel steeds sterker is geworden. Ik heb nu denk ik ongeveer een halfjaar-3 kwart jaar zoiets van: ik zou het stiekem graag willen, waarvan het eigenlijk nu sinds 3 maanden niet meer stiekem is en dat ik het echt echt heel graag wil en actief hoop dat het gebeurt zeg maar. Ik vraag me af hoe dit bij mannen ontstaat/groeit, hoe je het ook wil noemen. Misschien als ik daar wat meer begrip voor zou hebben, dat ik de situatie soms ook wat beter kan handelen.