Partner eiceldonatie ander gevoel?

Hallo, Ik heb het kindje gedragen van mijn vrouw. Eicel van mijn vrouw en ik heb het gedragen. Ik was ook bang dat het anders zou voelen omdat er “ niks” van mij bij zit. Nu hij er is heb ik enorme moeder gevoelens. Bizar hoe de natuur werkt, maar ik voel enorme liefde voor hem. Mijn partner daarentegen heeft dat “ nog” niet. Voel nog geen echte band en nog geen connectie. Terwijl het wel haar eicel is. Hoe raar kan het lopen en anders dan gedacht. Dus ik denk dat jij je geen zorgen hoeft te maken. Daarnaast zou ik het bespreken met je vrouw want die snapt dat heus wel.

Ik zou dit echt bespreken! Mijn partner en ik hebben het veel gehad over de afwezigheid van een genetische band en hoe dit voor ons zal zijn. Ik heb er ook veel over gelezen (wetenschappelijke literatuur). Daaruit blijkt dat de hechting tussen (mee)moeders en hun kind hetzelfde is maar dat ze dit wel anders kunnen voelen. Dat komt doordat ‘logische’ biologische zaken zoals dat een baby meer neigt naar de vrouw die borstvoeding geeft geïnterpreteerd kan worden als ‘kindje trekt meer naar de biologische moeder’. Terwijl dit dus alleen een biologisch gegeven is en niks te maken heeft met genen (iets dat jij mogelijk ook zult gaan ervaren)! Zo kan ook meespelen hoelang de biologische moeder (of draagmoeder) thuis is na de bevalling. Je kan je voorstellen dat als dit heel scheef verdeeld is een kindje meer naar de moeder trekt die er het vaakst is. Het idee dat er geen verschil zit in de uiteindelijk band maar dat je hoe je dit ervaart volledig zelf in de hand hebt, heeft ons veel rust gegeven. Het is nu (ik ben zwanger) ook nooit meer een issue of angst. Voor een baby spelen die genen niet; het gaat om wie er zorgt/knuffelt/voedt waardoor de hechting optreedt. Mijn advies is dus: praat erover! Bespreek alle dingen waar je bang voor bent, hoe die mogelijk kunnen voelen. En wat de feitelijke reden kan zijn voor bepaald (verwacht) gedrag van je kind. Na alles wat ik erover gelezen heb geloof ik dat dat zal helpen 🙂

Dankjewel voor je uitgebreide reactie! Momenteel geef ik ook borstvoeding aan mijn baby en ik merk dat hij dus meer naar mij toe neigt (wat volkomen logisch is). Ook als ik van hem wegloop, dan begint hij te huilen (eenkennig). Ik zie dat mijn vrouw zich daarin achtergesteld voelt ook al zegt ze dit niet. En ergens kan ik me dit ook wel voorstellen. Ik hoop dus dat ik met de komst van een tweede (en haar eitje) dit een beetje wegtrekt. Maar aan de andere kant hoop ik ook weer dat ik precies ditzelfde gevoel ga ervaren. Het verliefde, mama gevoel. Het is soms zo lastig omdat je niet in de toekomst kan kijken. Vandaar dat ik het ook fijn vind om zulke dingen te lezen.

Ach wat lastig voor je vrouw. Ik kan me goed voorstellen dat dat allerlei gevoelens kan geven. En toch: het is een biologisch ding. De natuur. En super handig voor een kind want gevoed worden zorgt voor overleving. Het is niks meer en niks minder. En ik denk niet dat een andere set genen, gedragen door jou, daar verandering in zullen brengen. Maar misschien dat anderen hier hun ervaringen daarover met je kunnen delen 🙂 Zou je er iets over kunnen zeggen als je dit ziet bij je vrouw? Van “lastig heh dat hij steeds zo naar mij toetrekt?” of iets kunnen zeggen tegen hem als “goh, je hebt alweer honger?” zodat duidelijk is wát het werkelijk is? Lijkt me voor jouw vrouw ook fijn als ze gezien wordt in haar ‘pijn’ en jullie erover kunnen praten.

Ik kan je vraag niet helemaal volledig beantwoorden, maar kan wel mijn ervaring met je delen. Mijn vrouw heeft ons kindje gedragen. Haar eicel, haar buik. Ik was altijd zo bang dat ik een andere klik zou hebben met ons zoontje dan zij. Hij wordt in december 2, is de ene dag helemaal gek van mij en de andere dag helemaal van mijn vrouw. Ik voel een enorme connectie met mijn zoontje, ondanks dat we niks delen in genen. Wij willen een tweede kindje, maar ik kan de embryo’s van mijn partner niet dragen, omdat dit ons €1500 per terugplaatsing ivf zal kosten. Gebruik ik mijn eigen eicel, maar dezelfde donor, ligt dit bedrag beduidend lager. We hebben er dan ook voor gekozen om ons tweede kindje met mijn eicellen te bevruchten. Wij wilden het liefst volle broers/zus maar dat gaat financieel dus niet. Mijn vrouw mag helaas geen kindje meer dragen. Ik geloof zelf heel erg dat een kindje van mijn genen nooit meer of minder verbonden met mij kan zijn dan ons zoontje. Ik heb zo’n enorme band met hem, dat valt niet te overtreffen. Ik snap je angst hoor, maar als je kindje er is dan komt het vast allemaal goed!

Bedankt voor jullie fijne reacties. Stelt me toch wel een beetje gerust!❤️🫶

Ik heb een kind gedragen via KID (mijn eitje plus zaad van donor). Mijn vrouw heeft een kind gedragen via IVF (embryo van haar ei en zaad van donor). En ik ben onlangs bevallen van een zwangerschap van een embryo van mijn vrouw. De liefde voor alle kinderen is precies hetzelfde. Heb ook tijdens mijn zwangerschap niet anders gevoeld. En de binding direct na de bevalling was hetzelfde als na mijn eerste bevalling. Het enige wat anders is, is dat het kindje dat je gedragen hebt niet op jou lijkt. Maar ik zie superveel gelijkenis in mijn vrouw en zijn broertje en vind dat ook heel mooi om te zien. Voor ons was deze zwangerschap echt de kers op de taart.

Fijn om te horen! En ik snap wel dat het als kers op de taart voelt. Een soort van cirkeltje die nu rond is. Mooi!