29+2 weken poeh wat zwaar.

Ik vind het ook pittig! Ik ben 28 weken zwanger. Afgelopen vrijdag mijn laatste werkdag gehad, dus dat is fijn. Maar poehh.. mijn buik voelt continu heel strak en gespannen aan. Erg vermoeiend en vervelend is dat. Daarnaast veel last van mijn bekken waardoor lopen en staan echt een uitdaging is 🐧. Als ik een half uurtje in de keuken kan staan om te koken dan ben ik al blij! Het helpt mij om veel af te wisselen. Dus even plat op de bank, iets doen, plat op de bank en dan weer iets doen. Ik heb ook veel harde buiken. Mijn 1e kindje is net 4 dus die is de hele week op school waardoor ik gelukkig overdag mijn rust kan pakken ☺️ Ik hoop dat ze nog wel 8/9 weken blijven zitten, maar aan de andere kant vraag ik mij af hoe IK dat ga overleven 🫠 ik voel me nu al zoo beperkt in alles!

Misschien een gek verhaal maar bij mij begon halverwege de zwangerschap baby 2 wild te bewegen zodra ik op mijn rechterzij ging liggen dus toen heb ik aan de echoscopiste gevraagd of ik mocht zien hoe de baby erbij lag zodra ik op mijn zij ging liggen en ze was gewoon comfortabel. Ik vond de laatste weken ook ontzettend zwaar en ik had echt elke 10 minuten harde buiken in de laatste maanden, vooral met het avondeten zitten was om de een of andere reden altijd heel heftig. Bij mij zei de gynaecoloog dat het niet alleen een kwestie was van te veel inspanning maar ook gewoon van dat er zo ontzettend hard aan je baarmoeder getrokken wordt nu er twee kindjes in zitten dus dat het er ook gewoon bij hoort (maar bij zorgen altijd bellen). En mijn zoontje was 21 maanden toen de tweeling geboren was, dus ik kan bevestigen dat een peuter erbij ook echt heel zwaar is. Hij heeft een soort van bankje/uitvouwmatras in zijn kamer staan, daar heb ik veel naast hem gelegen terwijl hij aan het spelen was. Heel veel sterkte met de laatste loodjes!

Ik had het vanaf 30 weken ook zwaar. Ik was blij dat ze met 35 weken besloten te komen.

Ja, het is wel even wat anders hè dan zwanger van één baby. Ik heb me ook heel wisselend gevoeld zo door de maanden heen. Dus in mijn geval werd het niet alleen maar erger en erger, sommige dingen verdwenen weer en dan waren er andere dingen weer even pittig, hopelijk geldt dat voor jou ook. Ik ben inmiddels 36 weken en kan nu gaan aftellen naar de bevalling 😅 Het hielp mij wel om verhalen te lezen van anderen (meerlingouders-groep op Facebook) en ook te lezen wat de nadelen zijn van te vroeg bevallen, hoe gek dat ook klinkt want je hebt het niet in de hand. Elke week dat ze erin zitten was er weer eentje (en nu hoop ik ondanks de fysieke uitputting toch nog op die laatste 2 weken in de buik). En ik ben al gauw gestopt met mijn zoontje van 2 jaar op te tillen etc om hem zoveel mogelijk te laten wennen, zodat je op dat vlak niet je grens overgaat. Het blijft natuurlijk een leeftijd waar je veel achteraan moet rennen, maar ik vond het toch handig om hem al snel duidelijk te maken wat ik wel en niet kan doen. Sterkte! Je doet wat je kunt 🥰

Dat is wel fijnn, dat je overdag een leeg huis hebt geniet ervan ! Ja inderdaad het is zo dubbel! Het word steeds zwaarder maar je wilt ze ook zo lang mogelijk en gezond in je buik hebben..

Dat kan ik wel begrijpen.. een spontane bevalling ? Die goed was verlopen ? Gefeliciteerd !! En hoe is het met een tweeling

Dat is wel een slim Idee van dat bedje. Ik heb precies het zelfde ik krijg letterlijk van alles een harde buik heel gek. Hopelijk heb je nu wel je ritme met 3 kindjes.. misschien wat tips ? Mijne zal dan als de tweeling word geboren ook 2 jaar zijn en net 1 maand 🥹

Ja inmiddels gaat het heel goed! Het is wel pittig maar als het nodig is red ik de hele dag in mijn eentje met ze alledrie. En het is ontzettend gezellig, ze zijn allemaal met elkaar aan het knuffelen en grapjes aan het maken 🥰. Omdat het leeftijdsverschil zo klein is behandelen we ze soms ook als drieling, met alledrie dezelfde knuffel en bakjes en drinkbekers enzo, zodat mijn zoontje zich niet buitengesloten voelt. Wat heel fijn was aan dat mijn zoontje zo jong was, is dat hij al heel snel vergeten leek te zijn dat hij ooit geen zusjes had. Plus, zijn peuterpuberteit was nog een stuk milder dan dat het nu is 😅. Het belangrijkste wat ik heb moeten leren is me niet gek laten maken en gewoon 1 ding tegelijk doen of 1 kind tegelijk helpen en daar dan ook volledig voor te gaan, ook al zijn er nog twee andere kindjes aan het huilen. Verder mag je ongegeneerd alle hulp aannemen die je aangeboden wordt en dingen als boodschappen gewoon laten bezorgen maken het leven zo ontzettend veel makkelijker. De eerste maanden waren heel erg zwaar, ook omdat mijn man eigenlijk de zorg voor onze peuter op zich nam en ik dus in mijn eentje voor de tweeling zorgde, maar ik was in de eerste instantie vooral zo opgelucht om van mijn mega buik af te zijn en mijn kindjes gezond en wel te kunnen zien na maandenlang spannende echo's en toch ook veel onzekerheid. Wat ik nu heel erg aan het leren ben is hoe belangrijk het is dat het goed met mij gaat en dat het daarvoor ook nodig is dat ik tijd voor mezelf heb. Mijn man heeft rugproblemen waardoor zijn stemming en draagkracht vaak laag zijn, dus er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik voor iedereen moet zorgen, maar dat betekent niet dat ik niet even de dag mag starten met een douche en een ontbijt op een normaal tijdstip. Je moet zoveel verduren, ook nu al tijdens de zwangerschap, dat je volop redenen hebt te kiezen voor waar jij behoefte aan hebt. Hoe eerder je dat leert, hoe fijner het allemaal is

Ja spontaan en natuurlijk, duurde in totaal net iets meer dan 3 uur. Inmiddels zijn het twee prachtige (eeneiige) jongetjes van 1 jaar en 7 maanden. Het wordt echt alsmaar leuker, maar ook steeds pittiger (als je ze 100 keer per dag van de tafel moet trekken omdat ze denken dat het een stel klimgeiten zijn). Maar verder ervaar ik het als zo’n enorme zegen en rijkdom. Het is en blijft bijzonder om die twee dezelfde maar ook weer zo unieke mensjes te zien.