Angst, onzeker en schuldgevoel

Hee, Wat vervelend dat je je zo voelt! Mijn familie (mieder en zusjes) wist al heel snel dat ik zwanger was en mijn moeder was ook bij mijn eerste echo toen we hoorden dat ik een tweeling zou krijgen. Je gedachten gaan alle kanten op. Ik heb een zoontje wat bijna 2 wordt en ben ook lang en smal. Ik zag ook gelijk allemaal beren op de weg. Ik kreeg gelijk de tip van m'n verloskundige om er met mensen over te praten en ik was dus blij dat mijn familie het al wist. Ik kon alles tegen ze zeggen en zij hebben me echt gerust gesteld dat het wel gaat lukken en dat ze me altijd kunnen helpen als ik dat nodig heb. Door de steun van mijn omgeving (mijn werk wist het ook al snel) heb ik ook het gevoel dat het wel goed gaat komen, ook al zal het ook zeker zwaar worden af en toe. (Nu bijna 20 weken zwanger van 2 jongetjes) :)

Dankje voor je berichtje, vind het fijn om te horen dat ik niet de enige ben die zich (in het begin) zorgen maakt(e). Ik heb mijn vriend ook voorgesteld morgen langs te gaan bij familie omdat ik het heel graag wil gaan delen.

Goedzo! Ik hoop voor je dat het ergens oplucht om het kwijt te kunnen!

Mijn partner en ik zijn de middag na de echo waarbij bleek dat het er twee waren naar het bos gegaan om het te laten bezinken en daarna ergens wat te gaan drinken. Toen hebben we alle angsten met elkaar gedeeld en ook afgesproken dat we vanaf dat moment echt alle angsten en gedachten hardop met elkaar zouden delen omdat het verwerken van een tweeling zwangerschap te veel is om in je eentje te doen. Hierdoor waren we in gesprekken met andere mensen heel positief, ook als ze met allemaal praktische doemscenarios aan kwamen zetten. Inmiddels is onze tweeling 10 weken oud en ons oudere kind wordt bijna 2 (dus wel een iets groter leeftijdsverschil, wat het makkelijker maakt omdat hij inmiddels goed zelf kan lopen, maar hij kan nu ook heel goed nee zeggen 😅) en het gaat veel beter dan ik had durven hopen. Het vasthouden en voeden van twee baby's is een ontzettend mooie ervaring, woorden als rijkdom vallen vaker in ons huis dan ooit tevoren. Af en toe zijn er momenten waarop drie kindjes tegelijkertijd iets nodig hebben of ziek zijn, die zijn pittig maar gelukkig komen die niet te vaak voor. Iets ondernemen is een grote logistieke uitdaging, maar wij leerden al snel overal onze tijd voor te nemen en uiteindelijk lukt het wel. Hoe wij het gaan doen met werken hebben we nog niet opgelost, met een beetje ondersteuning van familie (we zitten in een piek qua kosten en een dal qua tijd om te werken, dit gaat ook weer voorbij) nemen we daar onze tijd voor. Sowieso krijgen we veel meer hulp dan bij onze eenling, mensen reageren heel behulpzaam op het idee van een tweeling en ik heb vrij snel geaccepteerd dat alle hulp ook goed gebruikt kan worden dus dat ik het gewoon aan moet nemen. Misschien een gekke opmerking, maar ik denk dat je lengte een voordeel is, ik ben 1,67 waardoor mijn buik vrijwel volledig naar voren groeide, ik hoop dat dit voor jou minder het geval is. Ten slotte wil ik nog zeggen dat al je gedachten en angsten valide zijn en dat je alles serieus moet nemen omdat het nogal wat is wat er van je gevraagd wordt met een zwaardere zwangerschap en alles erna. Uiteindelijk is het allerbelangrijkste dat het goed met jou gaat. Hoe dan ook komt dit goed!

Hier was het ook een enorme schok. We zagen altijd een gezin met 2 kindjes voor ons en dan krijg je opeens te horen dat je er ook een derde bij krijgt. We waren echt absoluut niet blij bij die echo. Dat schuldgevoel herken ik ook van ons want we overwogen zelfs heel kort abortus. Maar wij zijn inderdaad ook naar het bos gereden. Het was gek genoeg ook heel verbindend die dag, omdat je echt hele intense gesprekken hebt en er 100% voor elkaar bent op dat moment. We hebben echt heel veel gepraat en ik heb gehuild. Uiteindelijk na een paar uur viel voor ons de optie abortus al weg. De praktische zaken zijn meestal goed op te lossen: extra babyspullen, andere auto, extra opvang regelen. Minder werken is in onze situatie gelukkig ook mogelijk. Persoonlijk vond ik erover praten met anderen juist heel zwaar. Want de wereld om me heen reageerde super enthousiast en vonden het geweldig. Of ze stuurden foto's van tweelingen terwijl mij dat juist nog intens benauwde. Inmiddels ben ik het 1e trimester voorbij en zie ik echt al wel een roze wolk aankomen. Het moet echt even wennen en flink bezinken. Ja, we maken ons nog steeds zorgen over de baby periode met onze dochter van dan 2 er bij, maar we zien er ook steeds meer naar uit. Het is toch echt wel heel bijzonder om 2 kinderen te mogen dragen en te krijgen. De echo's vind ik inmiddels ook bijzonder, die twee baby's in mijn buik. Het is echt waanzinnig 🤣 Heel veel sterkte met het verwerken van dit nieuws, want heel veel mensen beseffen niet dat het echt een zware inslag kan zijn. Dat voelt soms alleen. Maar deel hier gerust updates, ik ben wel nieuwsgierig. En dit meerlingenforum wordt al zo weinig gebruikt helaas

Dankjullie voor het uitgebreid delen van jullie ervaringen, hier heb ik enorm veel aan! Ik vind het vooral fijn om te lezen dat jullie in het begin ook dezelfde gevoelens hadden (ik heb gister ook in een opwelling gegoogeld “tot hoeveel weken kan abortus”) maar ik weet dat ik,als ze gezond zijn, dit niet zal overwegen. Hoe jullie het kunnen omzetten in positieve gevoelens ondanks natuurlijk nog de aanwezige angst, geeft me hoop. Ik heb vannacht niet geslapen en ook veel gehuild. Ik zag het gewoon zó anders voor me.. ik ga voorstellen om vanmiddag ook een flinke wandeling te maken met z’n drieën en hopelijk doet het ons net zo goed als dat jullie heeft gedaan. Ik zal jullie een beetje op de hoogte houden :)

Ik denk niet zo zeer dat het een kwestie is geweest van omzetten van angst naar positieve gedachten maar meer aanvaarden dat de angsten en de positieve gedachten naast elkaar kunnen bestaan. En voor mij was het vooral nieuw dat ik alles meteen uitsprak bij mijn partner, terwijl ik daarvoor altijd wachtte met iets vertellen totdat er naar gevraagd werd (super onhandig, het was best wel bevrijdend om dingen gewoon uit te spreken). Vaak bleek dat hij met soortgelijke gedachten zat, en als dit niet het geval was kon hij in ieder geval naar mij luisteren. Wat wij ook snel afgesproken hebben met elkaar is dat we pas ons over praktische kwesties zorgen zouden gaan maken als er daadwerkelijk sprake van was en niet al maanden van tevoren (zoals over slaapgebrek piekeren tijdens de zwangerschap). Wat ik trouwens ook meteen in het eerste weekend nadat ik het wist was heel veel erover lezen. Janneke Jonkman heeft een heel fijn boek geschreven genaamd "ojee het zijn er twee" (ook beschikbaar in de online bibliotheek) en zij heeft ook een blog. We werden meteen overgedragen aan het ziekenhuis, wat ik ook een stuk spannender vond klinken dan een traject gewoon bij de verloskundige, dus ik heb ook gelezen over de medische aspecten van een tweeling zwangerschap. Iets wat mij tegenviel van begeleiding vanuit het ziekenhuis ten opzichte van de verloskundige is dat er veel minder aandacht was voor het mentale proces. Je hebt hiervoor gewoon recht om contact op te nemen met een verloskundige. Ik heb over dit punt heel erg getwijfeld om het op te schrijven omdat je nog lijkt te twijfelen over een abortus en je hier mogelijk helemaal niet op zit te wachten (dan sorry hiervoor) of het onzin vindt, maar ik had mijn leven ook altijd voorgesteld met maximaal 2 kinderen en een vriendin die dit wist reageerde op mijn nieuws met een dat er nog een zieltje was die bij ons gezin wilde komen. Ongeacht of ik er nou echt in geloof vind ik dat wel een heel mooie gedachte. Heel veel sterkte en liefs gewenst! Ik blijf ook graag op de hoogte en ik heb nog een heleboel ongevraagde ervaringen en adviezen voor je ;)

Het was inderdaad niet zo zeer een kwestie van de negatieve gedachten omzetten naar positieve. Maar na verloop van tijd kwam er steeds meer plek voor acceptatie. En gaandeweg groeit daar dan ook blijdschap in (gelukkig). Feit blijft dat het echt intens zwaar gaat worden, het einde van de zwangerschap en het eerste jaar van de tweeling minimaal. Maar ik heb inmiddels wel vertrouwen dat het goed gaat komen. Het is alleen wel lastig, want ik merk wel dat buitenstaanders heel makkelijk zeggen: dat komt echt wel goed of het is toch super mooi een tweeling. Maar je weet gewoon dat ze het nooit echt zullen begrijpen. Dat vind ik wel lastig nog steeds. Dat mensen echt heel enthousiast zijn, maar ik voel nog niet dat niveau van enthousiasme. Ik zie ook nog veel zorgen en daar is eigenlijk nooit interesse naar. Mensen willen toch vaak alleen de leuke dingen horen :-)

Herkenbaar. Ik ben 10 maanden na de bevalling zwanger geraakt en momenteel zwanger van een tweeling! Was ook een enorme shock, maar we zijn er zo blij mee vooral na elke echo, zoo mooi om te zien! Kan niet wachten om ze te ontmoeten. Het zal heel pittig zijn maar hey alles is een fase en gaat voorbij

Ik herken me ook in je verhaal. Het heeft bij mij ook echt wel een paar weken geduurd voordat het allemaal geland was en ik blij kon zijn. Ik vond het vooral ook lastig voor mijn oudste, hoe kunnen we haar nog voldoende aandacht geven. Ik ben ook erg blij dat we nu gebruik kunnen maken van het betaalde ouderschapsverlof waardoor mijn man en ik het eerste jaar beide minder kunnen werken. Nu ben ik bijna 36 weken zwanger en kijk uit naar de komst van de tweeling. Alhoewel ik het ook erg spannend vind hoe het gaat zijn als de tweeling is geboren.

Wij hadden een dochter van 9 maanden toen ik zwanger raakte van de tweeling. Mijn eerste reactie was ook dat ik dit niet wilde. Ik wilde twee kinderen en niet drie. Uiteindelijk zijn ze geboren toen onze dochter bijna 1,5 jaar was. Ik heb niet het gevoel nu dat ik onze dochter tekort doe. Er blijft genoeg tijd voor haar over als de tweeling slaapt. Mijn man heeft een eigen bedrijf en werkt 80 uur per week. Ik heb nu nog 2 maanden verlof en heb net vanochtend besloten om vanaf oktober 9 uur te gaan werken tot hun eerste verjaardag ipv m’n standaard 18 uur. Financieel heeft het natuurlijk wat gevolgen, maar mijn mentale gezondheid is belangrijker dan geld op het moment. Even de hand op de knip wordt niemand minder van 😄. Onze kinderen kunnen alle drie naar dezelfde gastouder en als het niet haalbaar blijkt te zijn, gaan we op zoek naar een gastouder aan huis. Dat kan uit vanaf 3 kinderen.

Hi Ana, ik snap je reactie helemaal. De tweestrijd en mindfuck waar je in nu in zit. Bij ons zit er 15 maanden tussen onze oudste en de tweeling. Nooit bij stilgestaan dat het er mogelijk twee konden zijn. Het duurde een tijdje voor het bij ons indaalde dat er een hell of a job te wachten stond💪🏻. Geef jezelf de tijd en bij vragen stel ze gerust! Lichamelijk is de zwangerschap zwaarder, wees dus lief voor jezelf en ga niet over je grenzen heen. En slaap wanneer de oudste slaapt😉 Dat geluk heb je dan wel weer, die slaapt nog wel een tijdje tussen de middag zodat je kan rusten. Maar jouw lichaam kan meer aan dan je denkt! Een van de dames had het ook over het boek “o jee het zijn er twee” aanrader. En eventueel de Facebook pagina voor tweeling mama’s. Ik ben heel erg dankbaar dat het werk van mijn partner flexibel is geweest met het verlof en dat hij ook nu vanuit huis kan werken. Qua opvang krijg je veel meer terug met de toeslag omdat je een 2e én 3e kind tegelijk laat opvangen. Nu de mannen bijna 20 en 5 maanden zijn gaat het eigenlijk best goed, mét de extra hulp van mijn ouders. En ja soms sta ik ook even met mijn tranen in mijn ogen omdat het verdelen van de aandacht anders is dan bij de eerste. Maar of dat het er nu eentje of twee zijn… Het is sowieso aanpassen, de oudste heeft altijd het geluk gehad van de onverdeelde aandacht van papa en mama. Mocht je vragen hebben, just let us know☺️

Weer dank jullie voor het delen van jullie ervaringen! Het doet me echt goed, het gevoel van herkenning. Ik heb dit weekend veel gehuild en samen met mijn vriend ook veel gepraat. Ik vroeg mezelf af waarom ik er nou eigenlijk zo erg van slag van was. Zeker in deze huidige maatschappij waarin er zoveel vrouwen hun verdriet delen omdat ze niet zwanger kunnen worden, ik krijg er twee tegelijk en ben daarom juist verdrietig. Ik denk omdat ik er gewoon nooit rekening mee heb gehouden dat dit kon. Bij ons in de families komt het niet voor en de kans is 1%.. en het toekomstbeeld dat ik had bevatte dit niet. Het gaat anders zijn dat ik had verwacht, maar is dat eigenlijk “erg”? Ik kom uit een gezin van vijf en wilde dat altijd zelf ook graag, mijn vriend vond vier al heel mooi dus ik ben daarin met hem meegegaan. Ik vond dat je het mooi schreef annemyrien over het extra zieltje. Ik bedacht me later dat dit de enige manier is waarin ik tóch dat gezin van vijf krijg wat ik altijd zo graag wilde. Ook denk ik dat ik het zo “erg” vind omdat het nog onbekend is, mijn zwangerschap van de eerste was heel gemakkelijk, daarom ook besloten we snel voor een tweede te gaan. Eigenlijk hoefde we dat alleen een extra kamertje te maken; we kunnen alles van hem gewoon gebruiken en we weten (ookal is elke zwangerschap, bevalling,kind anders) wel grofweg wat ons te wachten staat. Nu met een tweeling heb ik geen idee! Maar als ik hier nuchter naar kijk; dat toekomstbeeld is schakelen en heeft tijd nodig, maar ik heb daar wel vertrouwen in. Dat ik niet weet wat me te wachten staat met een tweeling; dat wist ik met mijn eerste zoontje net zo min en ook dat is goed gekomen. Ik heb nu bijna een week de tijd gehad om aan het idee te wennen en merk dat ik er al een stuk positiever naar kijk. Ik ben nog steeds bang voor de zwangerschap, bevalling, de gezondheidsrisico’s van een tweeling voor henzelf en hoe pittig de eerste tijd zal worden. Ook als ik een tijdje gefocust bezig ben geweest en me opeens weer realiseer dat ik zwanger ben van een tweeling krijg ik een beetje paniek. Maar van de week zag ik buiten 3 broertjes samen spelen en er kwam een glimlach op mijn gezicht. En dat ik dat gevoel ervaarde gaf me ook weer meer vertrouwen. Uiteindelijk hebben we besloten om het niet al afgelopen weekend met mijn familie te delen. Ik was bang dat ik te verdrietig zou worden dan en me daarover schuldig zou voelen naar de tweeling. Ik wil ze graag “aankondigen” met enthousiasme dus we gaat dat dit weekend of die daarna doen. Ik heb een gedichtje gemaakt uit de naam van onze zoon. Ik vind het overigens verbazingwekkend hoe goed mijn vriend ermee om gaat, hij vindt het leuk en “of het er nou twee of drie zijn 🤷🏻‍♂️” . Komt met suggesties hoe we dingen kunnen gaan doen. Hij wil twee papadagen per week en ik wil proberen te regelen om ook op dezelfde dagen mamadagen op te nemen. Zijn enthousiasme scheelt een hele hoop! We hebben ze zelfs al ingeschreven voor het kdv voor de overige drie dagen 😅. Ik hoop dat jullie je ervaringen nog blijven delen met me, want het lijkt nu wellicht alsof ik er helemaal oké mee ben, maar daar ben ik nog niet. Ik kan wél veel positieve dingen zien die ik eerder nog niet zag. Ik zal ook ongetwijfeld nog wat vragen hebben waar jullie me hopelijk mee kunnen helpen. Het boek “o jee het zijn er twee” wordt iig morgen bezorgd :)

Het klinkt alsof je gigantische stappen gemaakt hebt, heel knap en het is heel fijn om te horen! Hoe leuk je het idee ook vindt van een tweeling (of hoeveel je aan het idee gewend bent), het heeft gewoon heel veel impact en dat mag je vinden zonder enig schuldgevoel. De zwangerschap is pittiger (ik ben blij om te horen dat het bij je eenling soepel verlopen is), je moet waarschijnlijk veel vroeger starten met afbouwen van werk en het is inderdaad weer heel anders dan voorbereiden voor één kindje. Wij dachten ook precies hetzelfde over dat we bij de tweede wel wisten hoe het moet en dat dat compleet overhoop gegooid werd toen het een tweeling bleek te zijn, maar in de kraamtijd bleek dat we toch echt al veel meer kennis en zelfvertrouwen hadden dan bij ons zoontje en daardoor verloopt alles vrij relaxed. Bij de zwangerschap word je ook nog eens heel goed begeleid door het ziekenhuis en ik hoop dat het soepele verloop van je eerste zwangerschap ook extra zelfvertrouwen geeft in je lijf. Het ziekenhuis zal je alle doemscenarios voorleggen over de bevalling, maar er is een ander gesprek gaande over de tweeling bevalling vs de eenling bevalling en daarin staan meer positieve ervaringen dan ik van tevoren verwacht had. Wij hadden ook best wel wat mensen in onze omgeving waarbij het moeilijk verliep om kinderen te krijgen dus daarom hadden we afgesproken om naar buiten toe alleen de positieve gevoelens erover te bespreken maar met elkaar wel heel open te zijn over dat we er nou eenmaal niet voor gekozen hadden (dat kan prima waar zijn terwijl je tegelijkertijd ook heel blij bent met dat je vrij wonderbaarlijk twee kindjes krijgt die een unieke band met elkaar zullen hebben) en voor mij was dat voldoende erkenning voor dat gevoel. Ik was ook mijn hele leven overtuigd van maximaal twee kinderen en het zat ook niet in mijn familie, maar de duur van de zwangerschap was voldoende om aan het idee te wennen en nu ze er zijn is het de normaalste zaak van de wereld en is het ook heel gezellig (als niet alledrie de kinderen tegelijk aan het huilen zijn of juist om en om in de nacht 😅). Heel fijn dat je vriend er zo positief en vol vertrouwen in staat! Je zal meer op hem moeten leunen waarschijnlijk dan bij je eerste kindje, en het is belangrijk dat jullie een goed team zijn en blijven. Bij mij zijn er ook nog steeds angsten voor de toekomst, maar door mijn prachtige meisjes (en hun prachtige broer die alles supergoed incasseert met zijn knappe flexibele jonge (voordeel van een klein leeftijdsverschil) geest) sta ik er wel eenduidig positief in. Ik bedoel te zeggen dat het niet gek is dat je er nog niet volledig oké mee bent, hoe mooi het ook is, er wordt veel van jou en je gezin (en je vangnet en iedereen in je omgeving) gevraagd. Maar het klinkt alsof je ontzettend goed bezig bent en sowieso komt het allemaal goed! Als afsluiter gooi ik nog een wat mij betreft heerlijke zen-foto van mijn twee slapende meisjes erbij. Heel veel succes met alles gewenst en ik blijf graag verder op de hoogte!

Nog even inhakend op de tip van de Facebookgroep: Tweelingouders 2023/2024 is een hele fijne groep! Ik ben ook lid van Tweeling mama’s, maar daar ben ik niet echt te spreken over… hele andere, minder open en nogal veroordelende mentaliteit van sommige personen. Niet leuk.

Wat fijn om te lezen dat het idee langzaamaan begint te landen. Gek he? Hoe je eerst denkt dat je dit nooit volledig gaat kunnen accepteren. Maar dat er steeds meer ruimte komt voor acceptatie en wel de mooie dingen zien. Dat schuldgevoel naar anderen die niet zwanger kunnen worden moet je los laten. Voor jullie voelde een gezin van 2 perfect en dat worden er plots 3. Dan verandert in één klap je toekomstbeeld en dat is echt wel iets waar je even over mag rouwen. Het heeft tijd nodig om dat een plek te geven, maar gelukkig zie je dat ook steeds meer landen. De zorgen die je hebt over de zwangerschap, bevalling en de eerste tijd met de baby's is reëel. Cijfer dat ook niet weg. Anderen om je heen die niet hetzelfde meemaken zullen dat wel doen ( ach dat komt wel goed zeggen ze dan). Maar feit blijft dat jullie het moeten doen, dus het is goed om je bewust te zijn van de heftigheid en risico's, maar sla er ook weer niet in door want meer dan je best kan je niet doen! En wat onwijs fijn dat je vriend zo positief is al. Dat gaat jou ook helpen om vertrouwen te krijgen in de situatie denk ik! Een week wennen is echt nog kort. Geef jezelf rustig het eerste trimester nog. Ik ben nu 15 weken en ik denk dat ik yyot voor kort nog steeds liever 1 baby had gehad dan 2, gewoon omdat het makkelijker zou zijn. Maar ik voel sinds kort ook de baby's schoppen en bij de 13 weken echo hebben ze de geslachten verteld en dat maakt de hele beleving meteen zo anders, veel leuker, voor mij althans. Wij zijn ook lid geworden van nvom. Maar we gaan het denk ik weer opzeggen. Het eerste jaar zou ik nog wel aanraden omdat je een heel dik tweelingenboek krijgt wat heel informatief is. Gaf mij ook wel rust om er veel over te lezen. Je route is tot nu toe heel herkenbaar voor mij dus ik weet dat het bij jou ook steeds meer gaat wennen en dat je het dan ook leuk kunt gaan vinden!😘

Dit vind ik ook leuk om te lezen, dat het ondanks de angst voor weer iets nieuws zo goed bleek te gaan in de kraamweek doordat er al een eerste kindje was. Dat geeft me zo veel vertrouwen. En wat een lieve foto... inmiddels kijk ik er ook helemaal naar uit dat mijn baby's ook zo zullen liggen 🥰

Het zal je waarschijnlijk ook verbazen hoe snel je nog handiger gaat worden en je opeens rondloopt met twee baby's of de ene voedt terwijl je de andere helpt de krampjes door te komen en hoe je alle praktische dingen een voor een oplost terwijl het van tevoren allemaal onmogelijk leek te zijn. Het is een hoop werk en kan heel pittig zijn, maar het is ook heel bijzonder en ik vind niks zo rustgevend als twee slapende baby's die bij me liggen (en ze slapen dus gelukkig best vaak tegelijkertijd 😅) 🥰

Herkenbaar! Mijn dochter is nu 14 maanden en ik ben nu 31 weken zwanger van een tweeling. De week na de eerste echo was ik erg van slag omdat ik voornamelijk angstig was in hoe we dit allemaal gingen doen. Ook veel schuldgevoel naar m’n dochter toe over of ik haar nog wel voldoende aandacht kon geven. Veel gesproken met m’n man, familie en zelfs m’n leidinggevende. Zij gaven mij veel steun en positiviteit, waardoor ik na 2 weken al helemaal was bijgetrokken. Helemaal blij nu ik weet dat ik straks 3 dochters heb, met elkaar opgroeien en elkaar altijd hebben! Het is soms even zwaar, vooral als m’n dochter in een wat lastigere fase zit en veel aandacht vraagt, dan heb ik sneller last van harde buiken. Probeer veel rust te pakken en te slapen wanneer m’n dochter slaapt. Wanneer de tweeling er eenmaal is, zullen we even onze draai moeten vinden maar dat komt vast goed. Probeer er relax in te staan en niet te veel zorgen over te maken. Komt heus wel goed 😉

Het is inmiddels even geleden dat ik dit topic ben gestart, dus ik dacht misschien leuk om even een update te geven. Ook voor de mama’s die dit nog in de toekomst gaan meemaken en zich in het begin radeloos voelen. Inmiddels 29 weken zwanger en ons zoontje is op de dag af 14 maanden vandaag. De tweeling worden twee jongetjes en inmiddels kijk ik enorm uit naar hun komst. Ik zou zelfs niet anders meer willen. Doordat we alle praktische zaken hebben geregeld (extra auto, kamertjes af, de 3 tripp trapjes staan al klaar) heb ik een hoop rust en vertrouwen gekregen en zie ik het ook helemaal voor me. Het gevoel waarvan ik van was dat niet zou komen is er toch, 100% . De zwangerschap is een stuk zwaarder, maar nog 1 weekje werken en dan verlof waarin ik hopelijk vooral kan genieten van weinig moeten en hopen dat ze voorlopig nog blijven zitten (dat vind ik op het moment het spannendste). Ik ben me er zeker van bewust dat het mega pittig gaat worden met 3 kleine mannetjes, maar ik weet ook dat het (met de hulp die we gaan krijgen van familie) goed gaat komen. Dankjewel voor jullie lieve berichtjes ♥️