Emotie niet vasthouden tweeling na geboorte

Hoi. Hier ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ondertussen bijna 10 maanden geleden bevallen van mijn didi meisjes De zwangerschap was voor mij gelukkig wel fantastisch Op eigen vraag ingeleid op 37,5 weken Jammer genoeg na 12u inleiding keizersnede geworden vanwege geen vordering Toen de kindjes geboren zijn deed de baarmoeder niks, hierdoor ook 4 liter bloed verloren, in slaap gedaan en geïntubeerd, hoofdslagader naar de baarmoeder dichtgemaakt. En 3 dagen op intensieve gelegen.. Dit wilt zeggen dat ik 3 dagen m'n meiden amper heb gezien Ik begrijp je gevoel wat je verteld heel goed Het fysieke kon k nog goed plaatsen maar, het geen huid op huid contact hebben , m'n meiden niet zien , alles van de 1ste x gemist hebben ( gelukkig heeft m'n man wel gewacht op het 1ste Badje tot ik dit wel kon meemaken) De 1ste nacht en dag dat ik m'n meiden heb gezien en vastgehouden kan ik me ook helemaal nietmeer herinneren. Het was mentaal verschrikkelijk Ik ben na 5 maanden edmr therapie gaan volgen omdat dit gevoel echt heel hard bleef hangen en dit heeft me wel heel goed geholpen. Mss dat je dit kan vinden in de buurt? Ze zeggen dat tijd wonde heelt, maar dit is iets wat je echt wel effectief op een manier moet verwerken denk k want het heel ingrijpend Veel succes, ook met je kindjes Mocht je eens willen praten mag dat ook, je bent niet alleen x

Hier ook een soortgelijk verhaal! Ik wist niet dat het bij tweelingen, misschien bij zwangerschappen in het algemeen, maar ik had het überhaupt nog niet eerder gehoord, relatief vaak voorkwam! Ik ben in september vorig jaar bevallen, 36+4. Het was een spontane bevalling van 23 uur, liters bloed verloren na de bevalling en pas drie dagen na de bevalling de kindjes echt gezien en een fles gegeven. Ik heb beide wel even na de bevalling op me gehad en mijn man alleen de eerste. Dus ik moet zeggen geen zodanig gevoel van dat er iets veranderd was als dit of als dat maar wel ongeveer die drie dagen geen herinneringen en geen dingen meegemaakt met de kindjes en dat vind ik wel een super gek idee. Ik was gewoon op de woensdagochtend bevallen en opeens was het zaterdag. Ik had heel erg het gevoel dat ik toen iets 'moest'. Ik moest tijd inhalen, er werd mij ook steeds gezegd dat ze contact met hun moeder nodig hadden maar ik was daar zelf helemaal nog niet klaar voor. Dat was ontzettend overweldigend. Wat goed dat jullie er iets mee hebben gedaan of willen doen. Ik heb eerlijk gezegd maar aangenomen dat het zo is en dat is dat. Wel liet het ziekenhuis me met iemand praten maar daar kon ik helemaal niets mee. Die gaf helemaal geen steun of inzicht, waar ik denk wel op hoopte. Ook heeft de gynaecoloog me achteraf de rapportages laten zien die gemaakt zijn in die dagen dat ik er niet bewust was. Ik wist dan wel van feiten en gebeurtenissen maar er zit nog steeds niet echt gevoel bij.

Ik heb 13jaar geleden een traumatische zwangerschap en bevalling gehad, waarvan ik dacht dat ik het inmiddels een plekje gegeven had. Nu ik opnieuw zwanger ben, zoveel jaar later blijkt hoe diep het trauma nog zit en hoeveel angst dat met zich mee brengt 😢 Ik ben nu te moe om er dieper op in te gaan, maar kom er morgen op terug!

Niet helemaal hetzelfde maar wel hetzelfde meegemaakt. Mijn eerste is geboren op 34.1, spontaan, heel snel (start avond, heel snel 10 cm, ik had amper door dat ik weeen had en toen duurde het even tot hij eruit was) dit was wel een grote jongen en deed het goed dus hij mocht tegen een uur bij mij liggen. Daarna moest hij mee naar de Neo om nagekeken te worden. Ik kon op dat moment amper beseffen dat ik was bevallen en als iedereen dan opeens vertrekt en jij daar ligt en denkt: ik ben bevallen maar waar is m’n kind. Eerste dag heeft hij ook op zaal gelegen en toen ik er eenmaal was geweest was het van: ga maar rusten. Maar dat je dan weggaat van je kind is gewoon gek… uiteindelijk na een nacht rooming in kamer gekregen wat was ik blij, voelde me toen zo verloren die eerste dag. Gelukkig zag een verpleegkundige dat en dienheeft zich hard gemaakt voor die kamer.. Heb echt veel moeten praten over het gebeuren om het een plekje te geven… Nu naar de tweeling: modi tweeling, zwangerschap was ruk, dreigende tts, gelukkig geen ingreep gehad, maar wel bijna, ze deden het gelukkig goed genoeg. Sfgr hadden ze ook, 1 was groot de ander gemiddeld, daarna dachten ze aan het einde ook bij 1 meting aan taps . Wij zaten alleen maar hopelijk komen ze pas boven de 30 weken, 34+ zou mooi zijn, dat kunnen we goed aan… het werd uiteindelijk wederom met een supersnelle bevalling 32 weken exact. Helaas niet genoeg tijd voor de longrijpingsprikken. En ik wist omdat bij de controle baarmoedermond iets openstond (verder buiten wat slimmverlies nog geen start bevalling) dat het waarschijnlijk niet lang zou duren. Nadat mijn vliezen in de avond braken om 19.00 uur waren ze beide om 21.29 geboren. Ik wist bij deze termijn: die worden gelijk meegenomen. Door de oudste wisten we wat ons te wachten stond. Deze kregen ook de hele sjabang: cpap enkelen dagen, infusen, mogelijke NEC dus voor de zekerheid naar het WKZ, toen was het slechts sepsis door de infusen, na 2 dagen weer terug naar regio ziekenhuis door 1,5 week later 1 van de 2, 2 weken op de NICU wee gelegen met een probleem waar hij helaas last van blijft houden en nu medicatie voor krijgt. Maar goed, ik had me dus mentaal voorbereid op gelijk weghalen, neo etc. Iedereen kijkt naar ons en denkt hoe kunnen jullie zo rustig zijn: maar vsnbinnen koookt het echt wel eens en ik denk nog steeds ik mis gewoon die normale kraamtijd bij m’n zwangerschappen en dat vind ik echt enorm jammer…. Slanke er last van hebt: ga alsjeblieft praten en vaak met iedereen!! En anders professionele hulp. Het is zo belangrijk, zeker als je denkt dat je wat hebt gemist….

Bedankt voor jullie reacties en het delen van jullie ervaringen. Het doet me goed om te weten dat ik niet alleen ben in dit gevoel en sommige ook hulp hebben ingeschakeld. Ik heb inmiddels een intake gehad met een vrouwencoach om de emoties rond de zwangerschap en bevalling een plekje te geven, en in brede zin ook nog meer te leren om verwachtingen los te laten. Ik hoop op die manier straks vooral met trots terug te kijken op alles wat ik heb doorgemaakt/doorstaan in plaats van een gevoel gemis