Geen roze bubbel. Help?!

Voel je je tweeling al goed? Dit helpt mij vaak me wel ietsje beter te laten voelen, dan weet ik weer even waar ik het voor doe. Verder snap ik je helemaal, ben ook vanaf begin zwaar ziek geweest en gaat idd niet over een roze wolk, denk ook niet dat er een wondermiddel voor is… Het is gewoon een stuk zwaarder voor je lichaam, ze zeggen ook wel eens, je lichaam is maar gebouwd voor 1 zwangerschap tegelijk! Naast dat het hartstikke mooi en dankbaar is, is het wel ontiegelijk zwaar. Kan je er verder niet bij helpen.. Maar veel liefs gestuurd!! 🩷

Ik had precies hetzelfde! Wilde altijd al zwanger worden en vind zwangerschappen bij anderen altijd mega interessant. Toen ik zelf zwanger was ook voornamelijk ellendig gevoeld. Heb geen tips, behalve goed je rust pakken en naar je grenzen luisteren! Ik ben nu 14 weken geleden bevallen en kan me de ellende niet meer helder voor de geest halen. De baby’s maken alles goed, zelfs de bevalling. Nu denk ik, had ik er maar wat meer van genoten. Maar conclusie is, alle ellende vervaagt compleet als je tweeling er is 🫶🏻

Hi Femke, Allereerst gefeliciteerd. Een tweeling is en blijft bijzonder ❤️ Mijn zwangerschap (di/di) was ook niet makkelijk, maar hier wat tips waar je hopelijk iets aan hebt. Voor de lichamelijke problemen: Probeer veel rust te nemen in een houding die werkt. Een zijslaap kussen hielp mij veel, een rugband kan helpen te blijven bewegen en gelijk steun te geven. Verder heb ik voor mijn mentale gezondheid elke week gezwommen. Ja, het is echt vreselijk om je in een badpak te hijsen en af te drogen, maar het zwangerschaps zwemmen zorgde dat ik even eruit kon zijn en gewoon even gewichtloos kon genieten. Daarnaast ben ik lid geworden van de groep tweelingmama's op facebook (ook voor vaders). Hier kan je zoveel steun en tips van lotgenoten krijgen. Verder is er een kans dat het zwaar gaat blijven. Jouw lichaam bouwt twee kindjes en dit vraagt veel energie, doe dus een stapje terug van wat je normaal allemaal deed. Rust voor mama is meer rust voor de kleintjes 😘

Heb precies hetzelfde. Nu 26+6 zwanger van een eeneiige tweeling (meisjes). Vanaf de 10-11e week zo extreem misselijk. Hoor mezelf nog zeggen bij de eerste echo (8 weken) afspraak "heb nergens last van". Nou daarna gaf ik zoveel over tot bloedens toe Huilend bij de wc gezeten terwijl ik voor de 6de keer alles uit kots op werk. Huilend de gyn op bellen, om toch maar te vragen naar iets van een medicijn. (schaamde mezelf dood). Uiteindelijk zware medicijnen gekregen, maar die ik kreeg maakte mij zo moe waardoor ik absoluut niet kon functioneren dus lag soms 1,5 uur in de auto op werk te slapen. Mijn baas is mijn partner dus gelukkig nooit stress gehad om werk, want hij is zo lief en zorgzaam en hij heeft al mijn uren op zich genomen (horecazaak, chef/sous-chef). Tweede trimester eigenlijk net zo erg, maar dan minder overgeven (nu nog zo'n 4x per week en dan 2x op een dag zowat). Elke echo was er ook wel iets wat niet goed was en dan van eens in de twee weken een afspraak naar 2x per week op controle. Slapeloze nachten gehad, maar dan te horen krijgen dat er een foute meting gemaakt was en dat ze gewoon goed groeien. Ik kan er gewoon nog niet van genieten. Heb zoveel stress en zorgen. Daarnaast was ik ook in behandeling voor een eetstoornis dus dikker worden was al helemaal lastig. Ben altijd veel te stevig geweest, maar nu ik walg ik van eten en ben ik om de haverklap ook uitgedroogd, omdat ik gewoon vergeet te drinken. Moet nu juist meer eten/drinken en dat is gewoon moeilijk, want ik durf het niet. Het komt er uiteindelijk toch allemaal uit. De laatste tijd ook enorm veel last van steken in mijn zij (net onder mijn borst), hartkloppingen, brandend maagzuur en bloedneuzen. Verder ook gewoon nog steeds de hele dag door misselijk. Werk al sinds week 20 niet meer, maar lijken steeds meer kwaaltjes bij te komen. Ik ben normaal echt een hardzak en geef geen kick, maar dit is toch wel even wat anders voel mezelf ook gewoon zo zielig soms. Ik heb laatst huilend bij de wc gezeten, want ik kan het gewoon niet meer. Alles doet zoveel pijn. Nu alles goed gaat met de baby's zou ik toch "blij" moeten zijn, maar ik ben alleen maar bezig met het niet willen overgeven, misselijk zijn, wat moet ik nog kopen en of ik de juiste hoeveelheid van alles heb(kleertjes, rompertjes). We moeten bijvoorbeeld nog gordijnen op de babykamer en bij ons en mijn vriend ik zo relaxed en zegt dan "maak je niet zo druk komt allemaal goed" Nou dat gaat zo fout in mijn hoofd. Er zit een levertijd van 3-5 weken aan en het schiet maar niet op. (Heb echt de liefste partner van de hele wereld en het ligt ook echt aan mij, maar pfff wat een stress en zorgen ook wel om niks) Ik voel de meisjes nu ook veel "schoppen" en dat gaat soms zo hard dat ik echt niet eens kan lopen en echt even moet zitten. Het valt ook echt niet mee. Sorry moest het ook even van mezelf af schijven. Ik weet echt niet hoe ik mezelf beter kan voelen. Wat mij blij maakt (maakt niet uit als het niet blijft zitten) zijn donuts en slapen. Slaap momenteel ook wat af. Ik denk dat die roze bubbel allemaal komt als ze dan echt in mijn armen liggen en ik er echt van kan gaan genieten. Tis allemaal wat joh... Heel veel sterkte nog met de laagste loodjes.🩷 Uiteindelijk kijken we hier ooit op terug en kunnen we trots zijn op wat we overleefd hebben. 🤣 Het komt ook allemaal wel goed, maar het is zeker niet niks. Dikke knuffel voor jou! ♥️

Hey hey, Ja ik voel de tweeling vanaf week 16 al goed schoppen. En mentaal helpt mij het inderdaad ook om te beseffen waarvoor ik het allemaal doe. Maar ik wil gewoon weer even met vriendinnen mee een koffietje of theetje op het terras doen, ik wil weer met mijn moeder kunnen shoppen. En mentaal sloopt dat als ik zie dat hun leven natuurlijk ook gewoon door gaat. Als ik dan wel een keer in de stad ben zie ik allemaal vrolijke zwangere vrouwen en vind ik het zo jammer dat ik er niet zo bij kan lopen. Ik loop er momenteel elke dag bij als ma flodder en heb mijn emoties totaal niet onder controle. Ik voel me eigenlijk even een emotioneel wrak😅

Ik heb zo het idee dat mensen om mij heen niet beseffen dat ik echt uitgeput ben... Ik ben bang dat hun denken dat ik mij ontzettend aanstel. Als ik nu al aangeef aan mijn schoonmoeder dat ik moe ben, krijg ik naar mijn hoofd "en hoe wil je dat gaan doen als ze geboren zijn en je moet voor 2 kindjes zorgen dan?" Zelf zijn ze natuurlijk allemaal niet zwanger geweest van een tweeling dus misschien gaan ze het ook nooit begrijpen. Ik moet nu inderdaad wat meer aan mijzelf gaan denken, en dat ga ik dan ook maar proberen. Dankjewel voor je berichtje🫶🏻