Pittige tijden

Ik herken absoluut wat je zegt! Ik heb twee meisjes van 4,5 maanden en een peuter van net 2 jaar oud. Af en toe lukt het mij toevallig om een van de twee baby's voor langer dan een half uur op bed te laten slapen maar meestal zijn het dutjes van 30/45 minuten waarbij ze in slaap gevallen zijn tijdens het voeden of in de draagzak (enkel of dubbel). Wat ik er zwaar aan vind is dat het op sommige dagen voelt alsof ik echt pas tijd voor mezelf heb waarin helemaal niemand iets van mij hoeft als iedereen op bed ligt. Meestal lukt dat pas rond 22.00 dus dan wil ik eigenlijk ook slapen. Mijn peuter werkt de ene dag ook beter mee dan de andere, wat inderdaad heel logisch is, hij heeft flink wat te verduren gehad de afgelopen maanden bovenop het peuter-zijn zelf (als ik hem soms zie worstelen lijkt het me heel vermoeiend). Wat mij geholpen heeft is heel specifiek zijn naar mensen die mij willen helpen met uitleggen wat mij daadwerkelijk helpt. Anders kon het soms voelen alsof ik vooral uit mijn systeem gehaald werd, dankbaar moest zijn ervoor en dan daarna ook nog moest dealen met drie ontregelde kindjes. Naar wie voel je je schuldig over dat je je peuter wat vaker naar opa en oma brengt? Mijn peuter vindt het meestal fantastisch en zo niet laat hij het weten en dan is het weer tijd om te minderen en de opa's en oma's zijn ook vooral enthousiast. Mijn schoonmoeder heeft inmiddels ook door dat ze mij ontzettend ontlast door avondeten mee te nemen, dus wanneer ze de kans krijgt doet ze dat. Eerst zou ik me daar oncomfortabel bij voelen en het weigeren, maar nu de tweeling er is neem ik het elke keer dankbaar in ontvangst. Zometeen komt ze hierheen om samen met mijn man voor alledrie de kindjes te zorgen en ik twee uur iets voor mezelf kan gaan doen. Plus, ik ben begonnen bij mijn partner mee te delen dat ik wil douchen en dat het aan hem is om te regelen dat het op die dag lukt. Kleine dingen, maar ze kunnen een groot verschil maken. Ik denk dat het belangrijkste is dat je nadenkt over wat het is dat je nadenkt over wat jij nodig hebt om deze pittige tijd door te komen, er is vast van alles te regelen. Heel veel sterkte en liefs!

Er zijn heel veel onderzoeken die aantonen dat meerlingouders de eerste jaren veel meer stress, slaapgebrek en tekortkoming ervaren dan eenlingouders. We hebben geen ouder kind. Maar wij hebben een veel te vroeg geboren tweeling midden in corona tijd. Geen vangnet om ons heen de eerste twee jaar waardoor ik veel alleen moest doen. Ik heb deze jaren echt als enorm pittig ervaren. Maar wat voor mij hielp/helpt is kijken hoe het een paar weken/ maanden geleden ging. En dan kwam ik altijd tot de conclusie dat het steeds makkelijker wordt. En ik heb geaccepteerd dat ik altijd achter loop in de huishoudelijke taken.

Heel herkenbaar. Mijn oudste was ook 3 toen onze tweeling werd geboren en ik heb best lang gebaald dat ik minder kon genieten dan toen ik deed toen mijn oudste een baby was. Ik was voor mijn tweeling ook een heel andere moeder. Minder tijd voor huid op huid contact, minder lang borstvoeding kunnen geven, minder energie sowieso. Schuldgevoel om alles want je komt gewoon handen te kort. Ik snap ook heel goed je schuldgevoel als je oudste naar opa en oma gaat, maar probeer dat los te laten. Als je zoon het daar fijn heeft, dan is dat het belangrijkste. Wat ik deed (en nog steeds doe) is de dag samen met de oudste beginnen. Mijn man doet in de ochtend de baby's halen, verschonen, voeden, etc. Ik sta wat later op omdat mijn oudste bij mij mag liggen. Vertellen over zijn (fantasie) dromen, knuffelen, spelen en gewoon even samen zijn. Dat is echt een enorm verschil voor hem tegenover opstaan en meteen in de drukte terecht komen waar hij altijd "even moet wachten" . Voor het slapen geen tips helaas. Ja, een draagzak misschien? Er zijn speciale tweeling draagzakken. Zelf geen ervaring mee, maar mijn oudste was een moeilijke slaper maar als hij gedragen werd, sliep ie als een roos. Op een gegeven moment deed ik alle overdag slaapjes met een draagdoek en toen ik daar eenmaal een ritme in had verving ik de slaapjes 1 voor 1 met slapen in zijn bedje. Wees mild voor jezelf. Maak het jezelf niet onnodig moeilijk met bepaalde principes (bijvoorbeeld tv kijken voor je peuter) als dat even wat rust geeft. De dagen zijn soms lang maar de weken/maanden vliegen voorbij en voor je het weet gaat alles al een stuk beter.