Single en zwanger van een drieling

Lieve ladies, Na anderhalf jaar proberen is het ongelofelijke gebeurd: ik ben zwanger van een drieling! Via een normale IUI poging, zonder hormonen. Het is echt bizar. Ik ben ook nog eens single, maar heb gelukkig een leger aan vrienden om me heen staan, dus toen de eerste paniek gezakt was groeide bij mij de wens dat het met hen alledrie goed blijft gaan. Maar vorige week, na een prachtige echo met drie groeiende embryo’s bij zeven weken, had ik een gesprek met de arts over de risico’s en nu krijg ik de angst niet meer uit m’n lijf.. Ze hadden het over de mogelijkheid tot embryoreductie, maar alles in mij schreeuwt nee als ik dat hoor. Ik wil al zo lang een kindje en dan zou ik nu beslissen dat er eentje niet verder mag groeien om de andere twee een iets grotere kans te geven? Alle respect voor mensen die hiervoor kiezen, maar voor mij is het een no go. Ondertussen staat m’n leven zowel op z’n kop als on hold, want het is nu nog te pril om beslissingen te nemen, maar als het er echt drie blijven moet ik snel keuzes maken: ik woon nu in Amsterdam centrum en kan moeilijk twee baby’s op de binnenplaats laten staan terwijl ik er eentje zes trappen naar boven til. Maar stel ik verhuis naar een dorp omdat ik daar het huis kan betalen dat ik nodig heb voor drie baby’s en ze komen te vroeg ter wereld waardoor ik met nul baby’s op een plek zit waar ik niet blij van word.. Zoals jullie lezen: de gedachtes stoppen maar niet. Zijn er hier mensen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Hoe ga je om met die risico’s? Wanneer neem je beslissingen? En hoe heftig is het écht om een drieling te hebben? Liefs! En als iemand dit leest waarbij het mis is gegaan of dat het maar niet wil lukken om zwanger te worden: knuffel voor jou.