Vervelende opmerkingen over tweelingzwangerschap

Hoi lieve (aanstaande) tweelingmama's, Ik voel de behoefte om even mijn gedachten te spuien bij mede-tweelingmoeders. Wellicht herkennen jullie dit en/of hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan. Ik (36) en mijn vriend (35) zijn lange tijd bezig geweest om onze kinderwens te vervullen. Gezien mijn leeftijd, begon ik steeds meer rekening te houden met het idee dat het wellicht niet voor ons zou zijn weggelegd, helemaal als we na een eerste nog een tweede kindje zouden willen. Na 1,5 jaar en een IUI behandeling scheen er dan toch eindelijke en lichtpuntje voor ons: ik bleek zwanger! Al vanaf de eerste seconde dat we erachter kwamen dat wij een tweeling verwachten, zijn mijn vriend en ik helemaal in de wolken. De vreugde is voor ons dubbel zo groot. Toch merk ik dat niet iedereen om ons heen deze blijdschap deelt. En daarmee bedoel ik dat we vaak opmerkingen krijgen als in 'Ik heb echt met je te doen', 'Ik benijd jullie niet', 'bereid je maar voor' of 'Nou, sterkte hoor. Jullie gaan het nog zwaar krijgen'. En als toppunt: 'Whaha, dikke lol, wat zul je dik worden. Pfoe, nou, straks in de zomer. Nou meid...' Alles natuurlijk met een dikke grijns maar ondertussen steekt het me zo. Ook omdat we nu bijna niets anders horen. Doorgaans lachen we mee of stamel ik iets in de trant van 'Maar we zijn er wel heel blij mee, hoor' maar het echt van me afzetten vind ik zó moeilijk. Het zullen wellicht ook de hormonen zijn die meespelen maar het maakt me zo verdrietig om te denken dat mensen alleen al dénken dat het helemaal geen leuke situatie is. We zijn juist zo eindeloos dankbaar dat dit ons nu gegeven wordt en al die zogenaamd lollige opmerkingen kan ik wel om janken. Ik kan ook heel moeilijk mijn vinger erop leggen wat nu precies maakt dat deze opmerkingen mij zo raken maar in mijn buik groeien twee kindjes waarbij ik nu al een enorm mamabeer instinct bij voel. Misschien dat het daardoor komt. Het voelt toch een beetje als uitlachen, ofzo. Ja, we weten dat het pittig gaat worden maar aan de andere kant: we weten ook niet beter. Eén kindje was ook zwaar geweest en aangezien we nog geen kinderen hebben, gaat het hoe dan ook een heel nieuwe situatie voor ons worden. We zijn ons zeker bewust van de risico's tijdens de zwangerschap en de bevalling en ook hoe het naderhand zal gaan zijn maar zelf denken we allebei 'Dit gaan we rocken met elkaar' en het gaat ook allemaal goedkomen maar oef, al die meningen ontmoedigen me soms best, merk ik. Ik wíl helemaal niet denken dat we het niet aankunnen of dat onze twee kleintjes het misschien wel zwaar met ons gaan krijgen omdat ze twee incapabele ouders hebben. En een plagerijtje kan ik ook best handelen, maar nadat we gisteren wéér opmerkingen kregen van vrienden en ik vervolgens met dikke tranen achter mijn zonnebril liep, was voor mij de maat vol. Ik heb er uiteindelijk niets van gezegd maar ik voel ergens ook zo de behoefte om een keer flink terug te snauwen of iets. Is er iemand die dit herkent? En zo ja: hoe gaan jullie hiermee om? Alvast bedankt voor jullie reacties en veel liefs van mij!