We zien op tegen het eerste jaar

Hoi, Ik heb een tweeling van bijna 3 jaar. De babytijd viel mee. Het is wel veel werk, maar prima in je eentje te doen. Mijn vriend ging ook 40 uur werken. Je moet zorgen dat je een tweelingsvoedingskussen hebt en daarop kan je ze tegelijk de fles geven. Je komt snel genoeg in een regelmaat en al vind ik het nu soms pittiger dan de babytijd. Het is wel heel erg leuk om een tweeling te hebben. Ze hebben zoveel aan elkaar. Komt goed :)

Dank je wel. Dit geeft me moed! Ik denk ook wel dat het van je kindjes afhangt. Twee makkelijke baby's is makkelijker dan 1 huilbaby denk ik

Precies. En het opvoeden van 1 baby of 2 is heel anders. 2 zijn gewend om de aandacht te verdelen ofzo.

Ik herken je verhaal heel erg. Hier ook een temperamentvolle dame van 20 maanden lopen. Ook een pittige eerste 9 maanden met haar gehad. Het gevoel van angst en hoe gaan we dit in doen? Overstijgt ook bij ons. We hebben nog even tijd om aan het idee te wennen. Ook het 1e jaar met de kleine dame zijn we doorgekomen, hier bikkelen we ons ook wel doorheen. Ik heb me ook voorgenomen meer om hulp te vragen. Ik heb veel lieve mensen om me heen die graag helpen en steunen maar ik vraag dus nooit om hulp. Heb me voorgenomen dat in belang voor ons hele gezin dus wel vaker te doen. Heb jij misschien ook mensen die jullie kunnen helpen? Extra dagje oppassen? Of iets dergelijks?

We zitten te kijken naar de mogelijkheid om onze oudste een dag extra naar de opvang te brengen. Daar krijgt ze dan vergeleken met thuis veel meer aandacht waarschijnlijk. Ik vind het wel echt moeilijk om te genieten omdat ik het allemaal nog totaal niet voor me zie. Ook die "kleine" dingen zoals een andere auto aanschaffen. Zie maar eens een auto te vinden waar 2 maxicosi's in passen en 1 groter stoeltje en dan is het fijn als de auto niet ook 50.000 euro kost We hebben morgen een intake bij de gynaecoloog. Ik zal dit daar ook aankaarten. Misschien kunnen zij helpen bij dit mentale proces en ook tips geven voor praktische hulp straks

Wij hebben nu sinds 6 weken een 3e erbij. De tweeling zit achterin in een stoeltje en de baby zit voorin. Ik prop mij naast de tweeling als wij met zn 5en weg moeten😅

Wij hebben het allemaal overleefd dus jullie straks ook💪 Mijn man werkt op zee en is echt halftijds volledig weg. Onze sociale kring is klein. Mijn ouders ver weg, schoonmoeder beginnend dementerend. Ik heb het dus vanaf ongeveer 2,5 maand halftijds alleen gedaan en ook nog erbij fulltime gekolfd. Ik heb weinig herinneringen aan die tijd, want eerlijk; het was vaak overleven. Wat mij er echt door geholpen heeft waren de slaaptips en routines van snuggles and dreams en elke dag een vaste routine. Niet alleen fijn voor de kindjes maar voor iedereen. Flesjes geven deed ik in de newborn Seats van stokke met een doekje onder de fles. Lees je goed in over schema’s, manieren van voeden, autostoelen nu je nog kunt😏 Er zijn veel opties op het gebied van autostoelen!

Komt vast wel goed. Met een tweeling heb je gewoon andere dilemma’s dan met een eenling. Waardoor je handig wordt met bepaalde dingen. En je idealen zoals nooit even laten huilen, alleen hapjes zelf maken, altijd meespelen waarschijnlijk laat varen. Als ik om me heen kijk hebben wijzelf een rustigere eerste jaar gehad dan ouders met een kind. En dat terwijl we een extreem premature tweeling hebben met eerste jaar extra zorgen. Maar die ouders maakten het zelf ook wel uitdagend. Een carrière maken, alles biologisch en vers zonder suikers. Nooit even laten huilen. Kind nooit even laten wachten of zelf spel laten vinden. Mijn man zat het eerste jaar tegen een burn out aan. Dus deed alles bijna alleen. En natuurlijk was het pittig, maar ben het jaar met weinig kleerscheuren doorgekomen. Je kleintjes weten al snel dat je niet 24/7 fysiek beschikbaar voor ze kan zijn. En kunnen zich dus al snel zelf vermaken. Nu zijn ze hier 2,5 jaar en zijn mijn dochters flink zelfstandig. Trekken eigen sandalen aan, bepaalde kledingstukken aan en uit en vermaken zich met een poep en een scheet.

Hier zijn ze nu bijna 2. Ik heb er heel erg vaak alleen voor gestaan, het is wel heftig geweest, maar het gaat ook gewoon voorbij hoor... je leert tevreden zijn als aan het einde van de dag iedereen nog leeft en dat is goed genoeg👍😁 Misschien ligt het aan mij, maar ik heb het gevoel dat ik een relaxtere moeder ben dan mocht ik er maar eentje gehad hebben. Ik heb vrij snel geleerd dat het geen zin heeft om alle ballen omhoog te proberen houden, en dat probeer ik dus ook al lang niet meer. En zoals eerder aangegeven: ze leren sneller wachten en zelfstandig zijn, ze zijn het gewoon dat er ook nog een andere is. Niet te veel stressen, geniet van de kleine dingen, voor je het weet zijn ze twee en hoor je "nee" in echo de hele dag door.