Zwanger van tweeling, paniek!

Ooh echt.. ik herken mezelf. Inmiddels is de oudste bijna 4 en de tweeling bijna 17 maanden en hee, alles is nog in leven en het huis staat nog 😉. Echt.. doe wat echt moet en skip de rest.. pak je rust waar kan en geniet van de tijd met je oudste.. Tegen ons werd gezegd dat de eerste tijd overleven is en het na een jaar echt makkelijker wordt.. Ik was sceptisch, maar echt, ze hadden gelijk! 😊 Wij hebben een rotstart gehad met 4 weken ziekenhuis, 1 vd 2 op de NICU en ander niet. Daarna thuis met peuter met verlatingsangst en alles even uitvinden.. Maar ook die periode, laat liggen wat tot morgen kan wachten en pak je rust..😘 Als je wil sparren, specifiek vragen wil stellen of wat dan ook, voel je vrij om me prive te berichten 😊

Onze dochter was 9 maanden toen wij er achter kwamen dat er een tweeling op komst was. Ik werkte toen 18 uur (3 dagen), m’n man 6 dagen per week. Ik was ook (weer, net als met onze dochter) in een van de drukste maanden op het bedrijf uitgerekend. Ondertussen zou ons huis opgeleverd worden als ik 21 weken zwanger was en had ik erop gerekend dat ik dan ook kon helpen klussen. Gelukkig hebben we een fantastisch netwerk om ons heen, die het woonklaar maken van het huis op zich genomen heeft. Ook de verhuizing regelden ze, toen ik 26 weken zwanger was. De tweeling werd te vroeg geboren en na de 3 weken in het ziekenhuis, heb ik dagelijks hulp gehad met de flesvoedingen van 11.00 en 15.00. Als m’n man er ‘s avonds niet was, kwamen m’n schoonouders opdraven om onze dochter te entertainen terwijl ik de tweeling naar bed bracht (dat duurde altijd even). Met alle hulp kijk ik wel terug op een fijne, relaxte tijd. Ik bekeek het dag voor dag: als er weer een dag voorbij was dat de kinderen geslapen en gegeten hadden, was ik blij! En de volgende dag deden we het riedeltje weer opnieuw. Onze tweeling wordt volgende week 2 jaar en onze dochter is bijna 3,5. Ik kan het nu gemakkelijk aan in m’n eentje, alhoewel er nu wel weer andere uitdagingen naar boven komen. Maar het echte zorgen voor, dat ze alleen maar aan je geplakt willen zitten en je letterlijk handen te kort komt, die tijd is maar even! Blijven relativeren, leg de lat niet te hoog voor jezelf, neem een huishoudelijke hulp voor die vervelende badkamer (🤪) en het komt goed 😁

Ik werk nu trouwens 21 uur per week en vind dat heerlijk. Meer dan dat zou ik ook echt niet willen. Kan je tzt niet minder gaan werken? Ik hoefde pas weer volledig te werken toen de tweeling 11 maanden was. Eerst 4,5 maand verlof, daarna 4 weken vakantie, toen 9 weken volledig ouderschapsverlof opgenomen en daarna nog 18 weken de helft van m’n uren (9). Is dat nog een optie?

Ik denk dat het in deze periode heel belangrijk is dat je oefent met naar jezelf luisteren wat je nodig hebt en om dit ook te communiceren naar je omgeving. Ik heb een lieve man die heel erg zijn best doet maar op de vaat na niet proactief is met het huishouden en ook de zorg en mentale load voor de kinderen komt vooral op mij aan. Ook is hij niet zo van het vragen naar wat ik nodig heb. Bij mijn zoontje heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld tijdens de zwangerschap en ook de eerste maanden erna en ik wilde dit voorkomen voor bij de tweeling, die 21 maanden later geboren is. Daartegenover heb ik ook juist een overmatig proactieve schoonmoeder die het liefst als schoonmaak tornado ons huis door zou razen, waar ik heel snel compleet overweldigd door werd. Ik heb bij mijn man geleerd om toch gewoon alles te vragen en ook echt aan te geven wat voor mij te veel is zonder dat hij ergens naar vraagt. Ook ben ik inmiddels bezig met een soort van schoonmaakrooster per maand zodat dingen thuis niet stilstaan als ik ergens anders ben, plus dat het mij helpt om alles een beetje onder controle te houden zonder dat ik er al te veel over na moet denken. En bij mijn schoonmoeder heb ik geleerd dat ik het bijvoorbeeld heel fijn vind als zij avondeten meeneemt en dat ze onverdeelde aandacht heeft voor mijn oudste. Straks als je drie kleine kindjes hebt en jij daar voornamelijk voor zorgt is het extra belangrijk dat het goed gaat met jou, jij bent het fundament voor iedereen. Dus het is goed om na te denken over kleine concrete dingen die je kunt doen om je op te laden. Voor mij was dat bijvoorbeeld ongestoord even een half uur tijd voor mezelf in de badkamer om te douchen en mijn haar te borstelen. Of even een rondje naar buiten met mijn oudste. Kleine concrete dingen, waar mensen je makkelijk mee kunnen helpen. Nou ben ik nooit strikt geweest in het huishouden en ik werk ook minder dan 32 uur per week (tijdens de zwangerschap van mijn tweeling had ik met 19 weken denk ik nog maar concentratie voor 10 uur per week ofzo 😅) dus mijn tips sluiten misschien niet goed op jouw situatie aan, maar hoe dan ook is het belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt en je hebt recht om alle hulp die je kunt krijgen aan te nemen! Omdat jij de gene bent die alles draagt met de zwangerschap en mogelijk ook straks met voedingen en de zorg is het heel makkelijk om het gevoel te hebben dat je er alleen voor staat, dus des te belangrijker dat je je omgeving helpt om jou te ondersteunen. Mijn tweeling is 21 maanden en ik kan ook zeggen dat het na een jaar echt makkelijker wordt en daarvoor stukje bij beetje ook al. Als ik terugkijk op de eerste maanden zou ik het nu echt niet meer kunnen, maar ik ben er wel doorheen gekomen en ook hier staat het huis nog steeds 😊

Er lijken nu allemaal oplossingen te worden gegeven, terwijl het probleem volgens mij is dat de man te weinig doet. Lijkt mij iets waar hij aan moet werken en als hij dat niet wil, dan vraag ik mij af of je de juiste partner hebt.. bedoel mannen zijn/kunnen even goed in het huishouden zijn als vrouwen.

Mag ik jou ook een berichtje sturen heb wat vragen over de situatie met je oudste en de verlatingsangst. Hier nu ook zo’n situatie…

Hee! Ik herken veel van je verhaal, hierbij mijn aanpak; ik ben vandaag 27 weken zwanger. Ik heb een dochter van 3 en werk(te) nog 40u per week, sinds vorige week gestopt met werken, daarvoor vanaf 20 weken halve dagen gewerkt. Jouw werkgever krijgt van het uwv een vergoeding als jij (deels) de ziektewet in gaat. Verder loop ik sinds week 16 oid bij een bekkenfysiotherapeut. Mijn man heeft in de 10 jaar dat wij samen zijn ook 2x een toilet schoongemaakt dus ik heb hem erop gewezen dat hij dat nu moet gaan oppakken. Dat was voor hem motivatie om een schoonmaker te gaan zoeken dus die hebben we nu sindskort. Hij pakt verder wel zoveel als mogelijk uit handen zoals koken, die kleine naar ballet brengen enz Verder heb ik geluk met mijn moeder die veel helpt en uit handen neemt en willen vriendinnen ook maar al te graag helpen. Hier maak ik nu ook dankbaar gebruik van dus mocht je mensen in je omgeving hebben die iets aanbieden, met beide handen aannemen. Mijn motto is inmiddels “this too shall pass” alles is tijdelijk zo ook deze fase. Veel succes en sterkte nog voor jezelf en je lichaam!

Hoihoi! Ik had soortgelijke gedachtes tijdens de zwangerschap. Wij hebben een dreumes van 22 maanden en een tweeling van 3 weken. En mijn god wat is het intens!! Wat mij helpt is om mezelf steeds naar het 'hier en nu' te trekken en in het moment te blijven als er piekergedachten komen. En mezelf bij zulke gedachten af te vragen: is het écht relevant dat ik hier nu over pieker? Kan ik er iets mee? Het antwoord is bijna altijd nee. Het is ook wel een tijd waarin ik erachter ben gekomen dat m'n prioriteiten echt beter kunnen en moeten. Eerst moest en zou het huis er tip en top zien, en moest ik bij zijn met de was etc, maar dat heb ik heel snel losgelaten. In deze intense tijd is het het aller belangrijkste dat alle gezinsleden zich fijn voelen. Dat er aandacht is voor elkaar, dat we elkaar helpen om bij te slapen. En af en toe een grapje te maken 😊 als we als gestresste kippen door het huis jagen en alleen maar tegen elkaar klagen (want daar zouden we allebei wel reden toe hebben hoor 😅) wordt deze tijd nòg zwaarder en dat hoeft niet. Het mag juist wat luchtiger. En ik merk dat mijn huidige insteek helpt. We komen er nu veel 'makkelijker' door de dagen heen dan bij ons zoontje. Niet omdat de dagen makkelijker zijn dan toen, maar omdat we anders met situaties omgaan. Wij doen op dit momemt alles samen/hebben geen hulp. Niet ideaal, maar het kan!