Emotieloos en leeg

Rouwen om verlies is bij iedereen anders. Bij mij kwamen de echte emoties pas bij de eerste menstruatie. Dat voelde als een heel definitief moment, ik was echt niet meer zwanger. Daarvoor denk ik dat ik mezelf een beetje aan het afschermen was met werk en opnieuw proberen Sterkte

Heel veel sterkte, de emotie kan echt nog komen. Bij mijn laatste miskraam had ik dezelfde gevoelens als jij nu beschreef, maar op de een of andere dag sloeg de emotie en verdriet ineens in. Er is geen goed of fout, en alles komt op zijn eigen tempo 🤍

Ik herken een beetje hetzelfde als de dames hierboven. Ik voelde me onwijs leeg maar merk nu de afgelopen dagen nu ik het idee heb dat mn menstruatie eraan zit te komen dat het verdriet er ineens is. Sterkte ♥️

Herkenbaar... Ik zit nu middenin een miskraam en 5 jaar geleden heb ik er ook een gehad. Ik zou graag willen huilen en mijn verdriet intens kunnen doorvoelen / tonen, maar het komt gewoon niet. Dus voel ik me zoals jij beschrijft ook vooral leeg en heel erg afgezonderd van anderen. Wat een vreselijk en eenzaam gevoel! Voor mij is dat altijd wel een beetje de manier waarop ik omga met pijn en verdriet. Anderen zien daar weinig van. Maar toch heb ik precies zo'n nood om eens heel hard te wenen! Ik heb zo'n nood aan steun, maar kan het niet tonen en er niet om vragen... Wees vooral mild voor jezelf. Je kiest er niet zelf voor hoe je verdriet voelt en toont, dat is voor iedereen persoonlijk. I feel you, je staat er niet alleen in! ❤️

Die leegte herken ik wel van de eerste tijd na mijn miskraam. Ik vind het altijd lastig om emoties te voelen en te laten gaan. Ik moet actief ruimte creëren om te voelen; ik kan bijv. ineens huilen als ik yoga doe of alleen op het strand loop, dus dat doe ik vaker. Mijn partner aaide soms wel een uur over mijn hoofd voor ik kon huilen. De veiligheid die je nodig hebt om emoties toe te laten is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Hoe gaat het nu met je? Liefs

Lieve allemaal, ik vind rust en troost in allemaal jullie reacties. Bedankt daarvoor🙏🏻 in gesprek met mijn psycholoog kwam ik er achter dat woede en frustratie nu de meest aanwezige emoties zijn, en dat die er ook mogen zijn. Waarschijnlijk helpen ze me zelfs op dit moment. Ik probeer lief voor mezelf te zijn maar ben (zoals altijd) dat ik het niet goed doe/ niet genoeg doe. Ik heb met enige weerstand op advies nog een week vrij genomen van mijn werk om mezelf nog wat meer tijd te geven en ben nu al een aantal dagen bezig bij het opstaan tijd zonder afleiding te reserveren. Vandaag een traan door een boek wat ik lees, hopelijk helpt deze ontspanning mijn gevoelens verder los te mogen laten.