Hoe denken mannen over een miskraam?

Mannen voelen het anders zegt mijn man. Hij vond het zeker jammer dat het een miskraam werd, maar hij keek al sneller dan ik naar de toekomst. Wat hij lastig vind is dat ik me nu ‘voor niks’ weer zwanger heb gevoeld en ook nog de miskraam zelf moet meemaken. Hij kan niet zoveel voor me doen of iets van me overnemen. Ik denk dat dat vooral lastig voor ze is. Ze staan er echt buiten. Ik denk niet dat we van onze mannen moeten verwachten dat ze onze gevoelens begrijpen. Sowieso steekt een man anders in elkaar, maar zeker nu met die hormonen van ons, kunnen ze zich moeilijk identificeren. Het beste begrijpen andere vrouwen je met soortgelijke verhalen. Zij snappen al die bijkomende gevoelens. Wil niet zeggen dat je niet met je man moet praten hoor. Dat is zeker belangrijk. Maar ECHT begrijpen en invoelen is wel moeilijk denk ik.

Hallo, Wij hebben vorige week een miskraam gehad bij 8weken en na 2 goede echo's. Ik betrek mijn man er veel bij en probeer me niet af te sluiten voor hem maar het hangt van moment tot moment af of dit lukt. Het is voor beide partijen wat zoeken vindk, je hebt je eigen verwerking maar je wilt je partner steunen en dan heb je het samen verwerkingsproces ook nog eens... Voor ieder koppel is het ook anders, wat voor ons werkt, werkt miss niet voor jullie... We proberen er soms het positieve in te zien door te zeggen; we weten dus wel dat het kan! Het is ook zwaar bij een jaar of langer proberen en het nog nooit gelukt is want dan vraag je je af wat met de vruchtbaarheid? En dan testen doen enzo en kans op wat minder nieuws enzo... En voor mezelf denk ik soms, hierboven verdiend er ook iemand het om mama te worden... Klinkt raar he maarja... Ieder zijn dingetjes hoe hie ermee omgaat... Blijf elkaar opzoeken, jullie willen hetzelfde, er zijn voor elkaar ❤

Mijn man begreep het wel. Hij was er wanneer ik hem nodig had en liet me gaan als ik het nodig had. Hij belde mn moeder geregeld voor advies. Bij de miskraam zelf was hij thuis maar niet om me heen. Dat was voor hem te moeilijk. Hij is erg boos en verdrietig geweest en wilde gelijk weer snel beginnen toen er wisten dat het een miskraam zou worden. Daarbij niet rekening houdend met hoe dat voor mij zou voelen. Gelukkig sta ik er nu net zo in als hij. Voor de miskraam ook, maar ik wilde mezelf de ruimte geven om in te storten als ik dat wilde. Maar we zijn samen al ingestort toen we hoorde dat het een miskraam zou worden. Dus was de daadwerkelijke miskraam gevoelsmatig makkelijker dan ik gedacht had. Ik begrijp dat het heel moeilijk geweest is dat het kindje van je man bij jullie was. Ik vind dat zelf ook moeilijk als het zoontje van man er is. En nog steeds wel. Geef jezelf de ruimte. Luister naar je gevoel en naar je lichaam. Probeer wel met je man te blijven praten. En geef anders ook aan dat je het lastig vind dat je hem niet goed kan pijlen. Heel veel sterkte de komende tijd..

Fijn om te horen dat ik niet de enige ben die dat moeilijk vond, dat het kindje er was. Voor mij was het vooral omdat ik zelf niet genoeg kracht kon opbrengen om met hem te spelen toen hij ernaar vroeg. Maar dan juist tijd voor mezelf nodig had. En precies zoals jij zegt mezelf de ruimte geven om in te storten wanneer ik dat wou... mijn man heeft echt hartstikke goed zijn best gedaan en is vaak met zijn zoontje naar buiten gegaan. Wat voor mij soms lastig was omdat ik hem in deze situatie dan ook nodig had! Hij was ook zeker verdrietig. Maar kon wel weer veel sneller doorgaan met alles. Wat ik ook heel logisch vind, maar niet per se makkelijk haha... Zijn zoontje was er nu weer vier dagen (en tussendoor steeds twee dagen) en het ging gelukkig al beter! Ik kon weer met hem spelen en grapjes maken. En dat voelde hij ook, ook al is het net pas 4. grappig... mijn man was er ook tijdens de miskraam, maar zat dan achter zijn bureau. Toen de erge krampen begonnen zat hij een half uur bij mij. Maar ik merkte dat hij er niet mee om kon gaan dat ik pijn had. Hij wou me zo graag helpen maar kon het niet en moest gewoon “kijken” hoe verdrietig ik was en dat ik pijn had... het is ook echt wel een lastige situatie voor een man. Hij staat er in die zin maar naast en moet kijken hoe zijn vrouw het allemaal moet doen...

Ik snap je helemaal. Wij hebben eerst in een rechtzaak gezeten van ongeveer 6 jaar om zijn zoon überhaupt te zien. Ik heb denk ik niet zo'n band met hem als jij met het zoontje van je man, maar het is toch erg lastig om dat kereltje dan in huis te hebben. Dat we hoorde dat het een miskraam werd was hij daarvoor hier geweest en dat de bloeding begon voor de daadwerkelijke miskraam was hij hier ook. Dat was wel heel moeilijk. Mijn man vond het ook te moeilijk om de pijn te zien. En om het verlies te moeten accepteren. Hij wilde van alles voor me doen, maar kon niks...

Wij hebben 2 keer achter elkaar gehad helaas.. eerste keer was minder heftig we werden eigenlijk “ overvallen” hadden ook nog geen echo gehad... had bloed verlies en late vrucht verloren Tweede keer hadden we 6 weken echo,, alles goed mer beginnend kloppend hartje en 8 weken was her mis.. het wachten tot het “dood” was, was echt heftig heb nog anderhalve week mee gelopen, die onzekerheid( als in, wanneer begint het? Laat her los? Klopt het nog) was verschrikkelijk.. Mijn vriend heeft mij onwijs gesteund.. mee geweest met alle afspraken en we hebben samen een potje zitten janken joh, maar het heeft ons sterker gemaakt.

Mijn man hield zich bij mij heel sterk in het ziekenhuis. Maar toen we thuis kwamen barste hij los. Heb hem nooit zo gezien.. onderweg naar huis in de auto kwam er toevallig een liedje wat ging over mijn kind mijn baby. Was zo emotioneel om hem zo te zien 😔

Ik heb 2x een miskraam gehad. Bij de 1e miskraam in okt 2020 heb ik er niet met mijn vriend over kunnen praten. Hij probeerde mij wel te steunen maar zei dingen als..."het was nog niks". En "beter nu dan n paar maanden verder". Ik beb hem toen gezegd dat ik die uitspraken ontzettend kwetsend vind een mij veel verdriet doen. Hij heeft zulke dingen toen ook niet meer gezegd maar ik had niet meer het gevoel dat we de miskraam deelden ofzo. Ik heb die periode veel steun gehad aan mn moeder. 30 nov 2020 bleek ik weer zwanger. 6 jan kregen we het nieuws dat ik weer n miskraam zou krijgen. Het hartje, wat 22 dec nog flink klopte, was gestopt. Ik merkte aan mijn vriend dat deze keer voor hem heel anders is. Hij heeft het hartje zien kloppen en dat maakte het voor hem tastbaarder. Dit weekend ben ik moet spoed opgenomen in t ziekenhuis ivm te veel bloedverlies tijdens t opwekken vd miskraam. Hij vond dat heel moeilijk. Vooral omdat hij zo machteloos stond. Hij zag mij lijden en dat vond hij heel erg. We kunnen er nu wat beter over praten maar hij zal nooit voelen wat ik voel. Daarom vertel ik het hem. Hoe ik mij geestelijk of lichamelijk voel. Zo kan hij het beter begrijpen zei hij... Een miskraam is een verdrietig 'iets' maar ik denk zolang je hulp zoekt/krijgt, kan het hopelijk n plekje krijgen. En idd met elkaar blijven praten. En zoek, zoals je nu doet, hier steun. Vrouwen ervaren het heel anders en hier zul je denk ik meer herkenning krijgen. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies 🌹

Mijn vriend begreep mij gelukkig heel goed, en was zelf misschien nog wel meer van slag. Bij ons was het niet helemaal gepland maar natuurlijk super gewenst, maar daardoor echt een rollercoaster. In zijn vorige relatie was het nooit gelukt om een kindje te krijgen, dus toen ik (waarschijnlijk met onze eerste keer) zwanger raakte was hij super blij! Op 16 december het hartje samen gezien, en op 23 december helemaal geen hartslagje meer te vinden. Hij was er ook echt kapot van. Ik zag in hem ook wel een duidelijk verschil vanaf het moment dat hij het hartje had zien kloppen, ik denk dat het voor hem toen pas tastbaar was. Maar aan de andere kant toen ik super verdrietig was toen ik hoorde dat iemand in mijn omgeving zwanger was reageerde hij ook weer heel luchtig; ach onze tijd komt nog... Het blijven mannen🙈

Op dit moment is mijn lichaam bezig met een miskraam:( Mijn vriend heeft nog geen 1x gehuild terwijl hij wel enorm bezig was met informatie verzamelen over de zwangerschap. Hij vraagt mij regelmatig of ik boos ben dat hij "emotieloos" is. Ik geef dan aan dat ik niet boos ben, iedereen verwerkt het op zijn/haar eigen manier. Ik vind het alleen wel lastig en ik snap niet hoe hij niet kan huilen, terwijl ik de hele dag door in elkaar kan storten..

Ik denk dat elke man anders reageert, net als dat elke vrouw een miskraam anders beleefd. Mijn man heeft moeite met het tonen van gevoelens, maar toen ik veel bloedde en we nog niet wisten of het een miskraam was, heeft hij veel gehuild. We hebben samen veel gehuild. Na de miskraam kreeg ik last van depressieve gevoelens, dat vond hij heel moeilijk. Hij voelde zich machteloos. Gelukkig zijn we daar samen uitgekomen.