Leegte / lange dagen.

Heel erg! 18 mei positieve test, 5 juni eerste echo en slechte groei, 11 juni bevestigd MA, 12 juni miskraam opgewekt, 25 juni controle echo, 27 juni bevestiging dat er een 2de zwangerschap was buiten de baarmoeder, 27 juni MTX gehad en daarna 3 lange zware maanden waarin je rouwt, pijn hebt en niet door mag gaan (3 maanden wachten na chemo MTX). De tijd voelt tergend lang en is ook zo frustrerend want je kan niet door en je kan ook niet genieten van het leven. Verloren zomer. Heel kleine kans op zwangerschap en ook wat ouder. Voel me ontzettend leeg. Wat vervelend dat jij dat gevoel ook door moet maken. Heel veel sterkte en dat het je snel gegund is...

Pfff jeetje. Kan me niet voorstellen als je dan ook nog zo lang niet verder mag. Heb je het gevoel dat mensen je begrijpen? Ik voel me op dit moment best eenzaam ondanks dat ik veel lieve mensen om me heen heb. Ook erg bang voor (misschien) een lange tijd voor dat ik dat gevoel van blijdschap weer mag ervaren. Zou dit je eerste kindje zijn geweest?

Heey, ik ben dinsdag 20/8 achter gekomen dat ik zwanger was. 4 weken.. we waren heel blij na 8 maanden proberen. 4 dagen later had ik een miskraam. Wat een verdriet. Ik begrijp je helemaal. Nu zit ik elke dag ovulatie testen te doen en alleen maar positieve verhalen aan het lezen. Zo veel vrouwen die meteen weer zwanger waren. Ik hoop dat het ons ook zo is gegund en dat er alles goed zou komen. Ik wens je alle beste en dat je weer gelukkig mag zijn. Liefs ❤️

Ik heb het gevoel dat mensen het wel proberen te begrijpen, maar het niet echt begrijpen. Zelfs degene die wel een miskraam hebben gehad, hebben daarna nog wel kinderen gehad. Ik heb geen kinderen, ben 36 jaar en we proberen al sinds januari 2023. Ik ben zeer verminderd vruchtbaar dus de kans op een goede zwangerschap is klein. Heb je steun aan je partner? Fijn dat je wel lieve mensen om je heen hebt, maar het is helaas iets waar je toch grotendeels alleen door gaat. Want je denkt er de hele dag aan. 8 maanden is inderdaad gevoelsmatig erg lang. Pff, ik hoop voor je dat het snel mag gebeuren. En zoals je je voelt is ok. En dat mag zo lang duren als je nodig hebt. En misschien zal het wel afzwakken als het een keer lukt en misschien ook niet niet. Ook dat is ok. Het ziekenhuis heeft mij door de heftigheid van de situatie een maatschappelijk werker aangeboden en dat helpt wel. En eventueel schakel ik een miskraamcoach in. Neem echt de tijd om te rouwen, het is een heel heftig iets. Zeker met een prominente wens en het even mee te hebben mogen gemaakt. Dikke knuffel

Oh haha ik zie dat Misela 8 maanden probeerde. Hoeveel was het voor jou gulle kikker? En heel veel sterkte Misela. Zodra je weet dat je zwanger bent is het kindje al in je gedachten op de wereld.. En dat beeld te moeten laten gaan is haast onmenselijk.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit ovulatie testen heb gedaan. Wij gingen met gedachten “we zien het wel wanner het zou gebeuren “ maar na 8 maanden was het wel te lang. Dus ik had afspraak gemaakt bij de gynaecoloog, in Kroatië, daar kom ik vandaan. Zij heeft gezegd dat alles goed was en dat mijn ovulatie veel eerder is dan wat mijn app zei. Toen hebben we meteen gezellig gedaan met ze tweeën en was meteen raak. Vond echt heftig die miskraam. Daarom ben ik nu bezig met de ovulatie testen dat ik het toch zeker weet. Kinderwens is alleen maar groter geworden.

Ik was er 16 augustus achter gekomen dat ik zwanger was. Afgelopen maandag begon helder bloedverlies en voelde ik dat het niet goed was. Donderdag hadden we een echo en had ik 8 weken zwanger geweest, maar helaas was het dus een miskraam. Ik voel mij ook super leeg en me lichaam en geest zijn uit balans. Ik kan er gelukkig goed over praten met mensen om mij heen. Dit lucht op, maar het blijft een gek gevoel. Geef je lichaam en geest de tijd die je nodig hebt. Niets is goed of fout❤️ Ik ben gelukkig nog jong (24), maar het blijft pittig. Mocht het weer raak zijn, zal dat een onzekere tijd zijn denk ik. Dikke knuffel🥰

Allemaal heel veel sterkte en hopelijk mag het ons allemaal uiteindelijk gegund zijn. Het gevoel van leegte en lange dagen herken ik. Daarnaast ben ik ook echt boos op de wereld en heel verdrietig en wil ik het liefste alleen nog maar schreeuwen en duurt het mij allemaal te lang. Wij zijn in 2020 voor de eerste keer gaan proberen na 1 jaar proberen was het nog steeds niet gelukt toen naar de ha voor hulp en doorverwezen naar het ziekenhuis hier hadden ze wel naar het zaad van mijn partner gekeken en een inwendige echo bij mij gemaakt. Hier was niks afwijkends te zien maar omdat mijn bmi boven de 35 zat kwam ik niet in aanmerking voor hulp. Op aanraden van het ziekenhuis een maagverkleiningstraject in gegaan en daarom moest de kinderwens even geparkeerd worden afgelopen maart mochten wij eindelijk weer gaan proberen en wat denk je tot onze grote blijdschap op 30 juni eindelijk een positieve test we waren zo gelukkig maar korte tijd erna bloedverlies en op 31 juli toch het nieuws dat er geen vruchtje meer te zien was maar dat was niet het enige ze zagen cystes op mijn eierstokken en hiervoor moest k naar de gyneacoloog nu blijken het geen gewone cystes te zijn maar dermoid cystes en krijg ik 13 september een mri scan en zal ik hoogstwaarschijnlijk geopereerd moeten worden hieraan en mogen wij nu dus ook niet opnieuw proberen. Voor mijn gevoel wachten wij al 4 jaar en ik ben ook al boven de 30. Ik vraag me af wat ik fout heb gedaan en waar ik dit aan verdiend heb. Het kindje was zo gewenst

Pff ook een heel lang en zwaar traject dus. Wat ongelooflijk rot! Ik herken de frustratie en boosheid maar soms ook het gevoel van dat het allemaal zo oneerlijk is. Pff wat een medische molen ook ja.