7 Reacties
één jaar geleden
Misschien durft die z’n gevoel niet te uiten. Zo zijn mannen namelijk als het om iets dieps gaat dat ze er niet echt over willen praten. Diep van binnen zit die er echt wel mee maar laat hij het alleen niet zien. Ik heb zelf in december ook een miskraam gehad. en wij stonden er wel anders in als andere. Ik had alleen 1 dag ff gehuild maar achteraf dachten we beide van het deed ons niet echt iets omdat er geen leven in zat ik had een hele vroege miskraam namelijk zonder dat k het wist. Had geen symptomen dus kwam het ook minder hard aan.
één jaar geleden
Heel herkenbaar! Mijn partner was super ondersteund en zorgzaam tijdens de zwangerschap, en daar was niets meer van over na de miskraam. En dat deed mij het meeste pijn, nog steeds eigenlijk. Hij zei wel dat hij er verdrietig over was, maar in zijn acties zag ik dat niet terug.
Dat in combinatie met de hormonen die vrijkomen vond ik hem ook totaal geen leuke partner meer.
Mijn omgeving was meer ondersteund voor mij en ik heb er uiteindelijk via werk met een psycholoog over gepraat.
Met tijd gaan de hormonen ook zakken en merk je ook hoe sterk jij bent dat je dit hebt doorgemaakt.
één jaar geleden
Hi Nimarie,
Allereerst veel sterkte met je verlies.
Ik herken me samen met waarschijnlijk vele anderen in je verhaal. Ook bij mij had mijn vriend de miskraam veel sneller een plaats kunnen geven dan mij.
Maar is dat ergens niet logisch? Wij waren zwanger niet onze partners. Ons leven stond even op onze kop toen we zwanger waren (letten op eten en drinken, kwaaltjes, hormonen die alle kanten op schieten). En toen het mis ging waren ook wij degene die er fysiek door moesten, niet onze partners.
Probeer met je partner te blijven praten en verstop je verdriet niet. (Ik heb dat ook geprobeerd maar dat werkt niet, mijn verdriet werd alleen maar groter omdat ik het niet kwijt kon.) Toon begrip dat hij er anders in staat maar verwacht van hem dat hij datzelfde begrip voor jou heeft.
één jaar geleden
Dank iedereen voor jullie reacties. Ik kan me goed voorstellen inderdaad dat een man minder emotioneel is door het verlies, maar het was zo opvallend dat mijn partner helemaal geen verdriet voelde. Wellicht dat het bij hem later nog komt. We hebben inmiddels heel goed gepraat, en ik heb hem verteld dat ik echt in een rouwproces terecht ben gekomen, en dat dat heel normaal is. En dat het ook oké is dat hij voelt wat hij voelt, en dat ik daar geen oordeel over heb. Inmiddels, ook door het lezen van online artikelen, begrijpt hij mijn pijn nu beter, en heeft er ook veel meer begrip voor. Voel nu ook dat het ergste verdriet (althans voor nu lijkt het) is gezakt, en dat komt denk ik deels omdat ik meer steun van mn partner ervaar.
Bedankt iedereen voor jullie steun, ik heb echt enorm veel respect voor jullie allemaal, want ik heb me nooit gerealiseerd dat zoveel vrouwen zoveel verdriet met zich mee hebben moeten dragen. Fijn dat we dat hier samen met elkaar kunnen delen!
één jaar geleden
Oh meid. Jou verhaal had ik letterlijk zelf kunnen schrijven. Afgelopen donderdag begon mijn miskraam op 5+5 met bloedverlies en zware krampen. Ik ben er kapot van. Mijn vriend zegt dat hij verdrietig is maar ik merk het niet aan hem. Hij is met van alles bezig terwijl ik amper uit bed kan. Ik voel me erg alleen omdat we nog aan niemand verteld hadden dat ik zwanger was, dus er is niemand om mee te praten. Het is gewoon niet het zelfde voor mannen. Ik geloof echt wel dat me vriend (en jou partner ook) wel verdrietig is, maar hij hoeft de fysische pijn niet te voelen van de zwangerschap die afbreekt. Hij hoeft niet al het bloed te zien. Ik leef ontzettend met me mee. Ik hoop dat mijn verhaal je iets minder alleen laat voelen. Ik ben hier, en ik weet hoe je je voelt. Ik hoop dat we hier alle bij doorheen komen en snel een gezond babytje mogen vast houden ❤️