PTSS na meerdere miskramen

♥️

sterkte

Jeetje wat een heftig verhaal.. Na 2 miskramen met heftige nasleep herken ik dan gevoel van angst voor een nieuwe zwangerschap maar de wens die enorm groot is. Ik zou doen wat goed voelt en je vooral de tijd gunnen. Leeftijd zou ik loslaten, als het komt dan komt het. Heel veel sterkte!❤️🍀

Ik wil jou ook veel sterkte wensen en bedanken voor je reactie☺️

Sjonge wat deel je een heftig verhaal! Hoe is het ondertussen met je? Ik zocht op ptss omdat ik zelf met depressieve gevoelens worstel na mijn 2e miskraam, 3e zwangerschap. En eerlijk gezegd ben ik verbaasd dat jouw berichtje de enige is die naar voren komt. Als ik de cijfers moet geloven zijn er zoveel meer vrouwen die hier mee worstelen. Dat is dit toch DE plek om het te delen. Maar goed. Dit is mijn verhaal: Ik heb een dochter van 2 jaar. Goede zwangerschap gehad, zeer vlotte bevalling op medische indicatie. Achteraf veel vragen over het verloop van de bevalling, maar wel goed kunnen afsluiten. In december was ik 2 maand niet ongesteld geweest. Na een week lang na mijn nod testen heb ik het opgegeven en trok ik de conclusie: Ik ben niet zwanger, maar waarom ik dan niet ongesteld werd? Daar kon de dokter ook weinig over zeggen. Toen ik eindelijk dacht ongesteld te worden bleek dit een miskraam te zijn. De miskraam verliep vlot. Binnen 3 uurtjes was het compleet. Het vruchtje bewaard. Heftige weken erna gehad om te verwerken dat ik dus toch zwanger was en dat ik het had verloren. En mooi afscheid vorm gegeven voor ons kindje. En toen was er in mei de nieuwe zwangerschap. Na 8 weken en goede echo. De kans dat het nu nog mis zou gaan was heel klein volgens de verloskundige, maar dit deed me niks. Bij de 10 weken echo kwam het verschrikkelijke nieuws. Na 3 weken wachten kwam de miskraam eindelijk op gang. Ik verwachte, nu het natuurlijk op gang kwam, een redelijk ontspannen miskraam, net als de vorige keer. Maar niets was minder waar. Snachts meer dan 2 uur onder de douche doorgebracht met weeën en bloedverlies, daarna van bed naar de wc met weeën stormen en enorme bloedproppen en flauwvallen. na bezoek van de verloskundige nog 1 weeënstorm met enorme bloedproppen en toen eind van de ochtend toch doorverwezen naar het ziekenhuis Hier opnieuw weeën stormen, bloedproppen en flauwvallen en een uitwendige en inwendige echo en inwendig leeg gehaald door de arts. En toen werd het rustiger en mocht ik aan het begin van de avond naar huis, maar ik voelde me te slap en mocht nog een nacht blijven. Rond middernacht opnieuw weeënstormen en bloedproppen in combinatie met kraamtranen en paniek. Nu zou het echt afgelopen morgen zijn, dus de volgende ochtend op naar huis. Thuis opnieuw weeën met veel bloedverlies en een onverwacht weefsel verlies ( geen idee wat dit geweest is). En toen was het klaar. Ik heb zoveel bloed gezien, ben 3 x flauwgevallen, zo futloos geweest, ik blijf hoofdpijn houden en ben draaierig elke keer als ik opsta. Elk toilet bezoek is een reminder, ik heb nog regelmatig krampen en darmkrampen. Ik probeer weer dingen op te pakken en rustig aan te genieten. Maar ik ben bang, bang voor het leven, bang voor alles wat er mis kan gaan, met een nieuwe zwangerschap (tot hoe ver ga je) maar ook met ons en onze dochter. Het leven heeft voor mij geen zin meer op deze manier en ik besef me dat ik hulp nodig heb, en die ga ik morgen opzoeken.

Wat dapper dat je je verhaal deelt en hoe eerlijk je bent over the gevoelens. En heel goed dat je beseft dat je hulp nodig hebt en die ook actief gaat zoeken. Dat is echt de eerste stap. Er zijn denk ik heel veel mensen die depressieve gevoelens hebben na zulke heftige gebeurtenissen, maar we onszelf ontzettend pushen om maar door te gaan met het leven. Maar soms lukt dat gewoon niet meer, dus dan is het heel dapper van je dat je dat durft toe te geven. Ik heb EMDR behandelingen gekregen en die hebben heel erg goed geholpen. Ik heb nog steeds angst dat het mis gaat hoor maar ik heb er wel dingen door kunnen verwerken. En ik heb uiteindelijk weer de stap durven nemen om het nogmaals te proberen. Ik heb helaas wel weer een biochemische zwangerschap gehad en ben nu bijna 7 weken zwanger. De meeste dagen gaat het goed, maar vind de naderende echo heel spannend. Ik blijf voor mijn gevoel liever in ontwetendheid. Ik weet ook niet hoe ik ga reageren als het niet goed is, maar ben pas gerustgesteld als ik de 12 weken voorbij ben denk ik. Ik hoop voor jou dat je gauw rust zal krijgen en de hulp krijgt die je nodig hebt. De wachttijden zijn helaas vaak lang. Ik ben geholpen in het ziekenhuis bij een medisch psycholoog, wie weet is dat ook wat voor jou. En in de tussentijd ben ik bij de praktijkondersteuner geweest. Wat ook heel fijn is dat ik een vriendin heb die mijn gevoelens heel erg goed begrijpt omdat ze vergelijkbare gevoelens en ervaringen heeft, maar toch ook een heel eigen verhaal. Je bent zeker niet alleen in de gevoelens die je hebt! Ik heb zelf ook nare gedachtes gehad over het leven. Ik ben ook heel boos op alles en iedereen geweest. Het is dus echt niet raar dat je deze gedachten hebt, maar je moet er inderdaad wat mee doen. Heel veel sterkte gewenst in elk geval en mocht je ooit vragen hebben ofzo, drop dan een berichtje. X

Dankjewel voor je reactie, zo waardevol. Ik heb ook een afspraak staan bij de praktijkondersteuner, en over een week start mijn eigen therapie weer. Als dat niet voldoende is zal ik ook eens op onderzoek uitgaan naar een medische psycholoog. Wat spannend dat je nu weer zwanger bent. Hoe was de eerste echo?

Wat fijn dat je snel weer hulp krijgt. Dat is zo belangrijk. Ja, heel spannend. Ik kan me ook nog niet echt hechten aan het kind, omdat ik bang ben voor teleurstelling. Maar de wens dat het goed gaat en het een gezonde zwangerschap is is héél groot. De eerste echo was gelukkig goed. Sterk kloppend hartje gezien. Ik durfde niet te kijken maar gelukkig zei de verloskundige heel gauw dat ze een hartje zag kloppen. Dat was een enorme opluchting. Nu heb ik maandag weer een echo. Dus de zenuwen heb ik wel. De vorige keer is het rond 9+3 mis gegaan. En maandag ben ik dat ook. Dus deze komende weken vind ik extra spannend. Gelukkig heb ik wat vaker een echo, ik vind dat toch fijn. Ik wil niet weer met een dood vruchtje rondlopen zonder dat ik het weet en me vreselijk zwanger voelen. Dat is zo funest voor het vertrouwen in je lijf hebben. Dus hopelijk zit alles goed. 🤞

Wat een sterke dames zijn jullie, M4rl23s en jufbo! Wat een heftige dingen hebben jullie meegemaakt en wat sterk hoe jullie dat benoemen. Het zal vast doodeng zijn om weer zwanger te zijn en van voorpret zal geen sprake zijn, maar ik duim voor jullie dat er toch geloof en hoop zal zijn!! 🍀 Zelf heb ik nog niet de helft van de narigheid meegemaakt (3miskramen en na keizersnee kraamvrouwenkoorts gehad) en merk dat dat soms mentaal al een uitdaging is, laat staan wat jullie beschrijven! Veel kracht en geluk gewenst!!

Ik wens jou en je man heel veel sterkte! Onwerkelijk wat het lichaam doet en kan.. Ik ben inmiddels 3 jaar verder na mijn eerste zwangerschap wat uitliep op een miskraam met 10 weken, ik dacht dat ik het verwerkt had maar dit bleek dus niet zo te zijn.. al 3 jaar sukkel ik een beetje door omdat ik dacht dat het "normaal & logisch" was, maar sinds kort is alles verergerd , ik kamp met allemaal klachten zowel mentaal als fysiek. Ik belande op de grond van de pijn door fysieke herbelevingen, als een gek naar de dokter gegaan en ik loop nu sinds kort bij een psycholoog en ik heb PTSS (dit kan dus nog na 3 hele jaren) ik krijg EMDR therapie, ik durf nog niet te zeggen dat dit helpt omdat het nog maar zo kort is.. soms voelt het alsof we alleen zijn, maar dat zijn we echt niet. Ik hoop dat je weet dat ik jouw verhaal hoor, ik leef met je mee!