Stoppen of doorgaan

💖💖💖 weet niet goed wat ik moet reageren, maar stuur even wat virtuele liefde!

Hey, ik heb de laatste tijd ook heel wat doorgemaakt... maar niemand weet hoe jij je voelt en niemand kan een keuze voor jou maken. Ik kan je wel mijn verhaal vertellen... in 2018 werd onze dochter 2 jaar... voor ons het moment om voor een 2e te gaan. Ik was van Maud in 1x zwanger en zag de toekomst met vreugde tegemoet. In oktober werd ik zwanger, dit was weer heel snel... maar deze keer zat het buiten de baarmoeder, in de eileider. Hele toestand, eileider gesprongen, met spoed geopereerd... eileider verwijderd en een grote teleurstelling verder (vooral in mijn lijf). Dat ik dit had gehad betekende vanaf dat moment dat ik met 5 weken zwangerschap contact op moest nemen met het ziekenhuis om te kijken of het volgende kindje wel in de baarmoeder zat. Ook besproken dat ik na een jaar proberen voor ivf op zou gaan. Het duurde lang voordat ik zwanger raakte maar net voordat het jaar afgelopen was werd ik zwanger. Na 5 weken contact opgenomen met het ziekenhuis en toen kreeg ik een miskraam. Met de mededeling dat ik weer een jaar moest gaan proberen. Inmiddels werd het 2020 en raakte ik weer 3x zwanger met weer miskramen. In 2021 raakte ik weer zwanger en kreeg ik een 2e buitenbaarmoederlijke zwangerschap... toen eindelijk een ivf traject ingegaan. Uiteraard was ik na al die jaren het vertrouwen in mijn lijf helemaal kwijt, maar de wens was nog zo enorm groot dat ik niet wilde opgeven. Toen het traject in... eerste ronde spuiten leverde 1 follikel op. Behandeling stilgezet (gelukkig telde dit niet als ivf-poging). 2 maanden later weer begonnen met de hoogste dosis hormonen. Uiteindelijk 17 follikels waar maar 5 eitjes uit kwamen... Best een teleurstelling weer in mijn lijf. Maar alle 5 de eitjes werden bevrucht, 3 ingevroren en 1 teruggeplaatst (1 redde het niet). Na de eerste terugplaatsing gelijk zwanger en nu nog 6 weken te gaan voordat we ons kindje in onze armen kunnen houden. Onze toekomstdroom heeft wat veranderingen doorstaan (2 kinderen die wat ver uit elkaar liggen qua leeftijd), maar we zijn dolgelukkig dat we door hebben gezet. Zoals ik al zei, niemand kan voor jou bepalen hoe ver je moet gaan. De omgeving vindt altijd overal wat van, wees eerlijk en spreek uit wat je daarvan vindt. En ik gun je de kracht om de juiste keuze te maken 😘

Hey ik ken je gevoel na 8kindjes te hebben verloren waarvan ons laatste Beau op 28/06/22 wilden wij het nog 1x proberen via icsi afgelopen donderdag pickup gehad en mijn man 2 tesa's omdat er bij de eerste geen zaadjes werden gevonden dus moest hij een de tesa doen diezelf dag mer nog geen halfuur tussen dan 3zaadjes gevonden na 2uur zoeken wij opgelucht want allebei kapot van de pijn op een harde stoel moeten wachten op Nieuws want mochten nog niet naar huis tot ze ons kwamen zeggen dat ze er toch gevonden hadden alleen hadden ze ons er niet bij vertelt dat deze zeer slecht ware.. vrijdag telefoon gehad dat dus de 3 eicellen niet bevrucht zijn waarom vertelden ze ons niet na even te hebben bezinken terug gebeld en geeist dat ze ons zouden vertellen wat er mis was gelopen na lang aandringen en telkens te horen krijgen dat ze het mogen vertellen kregen we uiteindelijk de gyne aan de telefoon en die vertelde dat hij het donderdag niet wilde vertellen maar dat het zaad die ze vonden heel slecht was maar het toch wilden proberen zonder overleg met ons wat wij wilden wij hadden dan liever gehad dat ze mijn eicellen invroren en dan later nog eens via tesa gingen kijken bij mijn man of ze dan wel terug goed waren maar hadden die keuze niet die hebben zij gemaakt voor ons dus nu hebben we het helemaal gehad eerst onze Beau verloren door gyne zijn nalatigheid en grote kans dat de vorige 7kindjes aan het zelfde zijn overleden als Beau maar dat zijn we zelfs door een andere gyne te weten gekomen want hij wilde niet kijken wat de oorzaak was of hoe het kwam en nu dit dus wij willen het opgeven eerlijk gezegt ik ben op en kan niet meer ik heb al ptts waartegen ik al jaren vecht maar dit was de druppel voor mij mijn man wil wel nog maar ik niet meer ik durf niet meer... ook wij krijgen altijd de vraag wanneer wij kids gaan krijgen maar de meeste weten noet dat wij er nu al 8 verloren zijn omdat we het ook niet kunnen vertellen omdat er veel taboe heerst daarover bij ons in de familie en dan de mensen die het wel weten zeggen zelf dat we moeten stoppen dat ze niet meer achter ons staan dusja hebben geen keuze... en mijn schoonzus krijgt dan het ene na het andere kind nummer 6 is onderweg in een tijdspannen van 7jaar met 1 kindje met een beperking oudste is net 7 dan 4 dan net 3 dan net 2 dan 8 maand en nu terug bijna 12 weken zwanger en ze kunnen nu al niet voor hun kids zorgen en wij die het heel graag willen al is het maar 1tje ons is het blijkbaar niet gehunt en hun kweken zoals de konijnen en kunnen er niet voor zorgen a nee tantie zal er wel voor zorgen en nonkel zal er wel voor zorgen pff wij krijgen de kans niet op een eigen kindje dus snap je heel goed het is zo oneerlijk allemaal wij moeten alle moeite doen terwijl anderen niets moeten doen...

Super lief!!! ❤️❤️❤️

Bedankt voor je verhaal! Wat onwijs heftig en zwaar traject ook! En heel fijn om te horen dat je bijna weer een kindje in je armen mag ontvangen, dat geeft zeker hoop. ❤️ Klopt, het is een traject waar alleen ik en mijn partner over kunnen beslissen. Vindt het sociale aspect soms ook wel lastig, alle gevoelens en heb super lieve mensen om mijn heen maar je mist wel eens lotgenoten. Ik gun je een hele fijne tijd voor als de kleine er straks is! ❤️ dank je wel!

Lieve Lindsaytje, Wat heftig allemaal. Het is zo lastig om afhankelijk te moeten zijn van artsen en dat ze niet gewoon eerlijk zijn. Dit maakt het nog veel lastiger om ze te vertrouwen. Een icsi traject lijkt me heel zwaar, wat een teleurstellingen en geduld moet je dan ook hebben. En dan nog de miskramen die zijn ook killing. Blij kun je dan gewoon niet meer zijn, althans dat ervaar ik. Wat ik niet begrijp is dat jullie wel alles hebben laten onderzoeken verder betreffende de miskramen? stollingsproblemen enzo? Lopen jullie bij een ziekenhuis of kliniek? Snap heel goed dat je niet meer verder kunt en ik vind het echt heel verdrietig om te horen dat je het niet kan delen. En dat er een taboe op heerst binnen jullie familie. Wij zijn er heel open over, ook omdat het mijn leven is en ik anders niet weet hoe ik met iedereen om moet gaan omdat je gevoelens soms niet meer te hanteren zijn. En ik wil gewoon dat mensen weten dat miskramen geen taboe zijn en dat het heel wat inhoudt, en dat vragen als wanneer nemen jullie kinderen heel kwetsend zijn. Wat je neemt ze niet en het is niet vanzelfsprekend. En hoe een miskraam verloopt, dat is ook een heel proces. Snap wel dat de situatie met je schoonzus lastig is, en al helemaal omdat ze niet weten wat er speelt. Is er niemand binnen de familie of vrienden die je in vertrouwen kunt nemen, het lijkt me zo zwaar dit alleen te moeten dragen. Oneerlijk is het soms zeker! Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om de juiste keuze voor jullie te maken! Ik hoop dat het jullie gegund wordt! ❤️

Hey, Sorry voor het hele late antwoord maar had even tijd nodig voor mezelf ik kon de app niet meer openen zonder huilen dus die maar dicht gelaten sorry daarvoor. Ja wij hebben alle testen gedaan stolling, gennen, cromosoon, echo's alle soorten met vloeistof zonder vloeistof, bloedonderzoek echt alles... Nu na al die maanden te weten gekomen via huisarts dat de gyne niet heel eerlijk is geweest tegen ons op verschillende vlakken maar das te lang verhaal komt erop nee dat er dus wel een probleem is die we kunnrn wegnemen door alles anders te doen en dit gaan we dan ook doen. Nee wij hebben ook echt niemand tegen wie we kunnen spreken behalve vreemde op groepen op fb die ook icsi doen maar niemand uit onze familie jammer genoeg.