Vriendin begrijpt me niet: dit is toch niet echt hetzelfde?

Ik heb beide meegemaakt en hoewel het niet vergelijkbaar is, doet het allebei heel veel pijn. En ik moet eerlijk zeggen dat het wel klinkt alsof je haar pijn onderschat. Het is slopend om iedere maand weer door negatieve test in je handen te hebben. Iedere keer weer die hoop dat het misschien deze maand wel lukt om weer teleurgesteld te worden. Ik ben nu 30 weken zwanger van m'n tweede kindje en nog doet het me pijn als ik hoor dat anderen binnen 2 maanden zwanger waren. Het is een hele andere pijn dat het verliezen van een zwangerschap, maar er niet minder om. Ik ben aan beide bijna kapot gegaan. Ik ben met beide aan mezelf gaan twijfelen of het mijn schuld was. Zij was in staat zich eroverheen te zetten en blij te zijn voor jou. Dat is heel knap. Voor jou was dat moeilijk en dat is ook goed te begrijpen. Ik hoop voor jullie beide dat jullie allebei een gezond kindje mogen krijgen. Heel veel sterkte in ieder geval.

Bedankt voor je reactie. Ik onderschat haar pijn zeker niet. Wij hebben heel veel contact gehad in die tijd en weet hoe ze verslagen was in die tijd. Hoeveel ze last had van alle hormoonspuiten en ik hoe erg ze in de put zat. We hadden elke maand contact daarover. Ik wilde er ook heel graag voor haar zijn maar ik kon het echt niet. Mijn psycholoog gaf ook aan dat ik me echt eerst op mezelf moest richten omdat het anders te veel zal zijn. Ik zat ook thuis met een burn-out en de dag doorkomen was al moeilijk. Heb ook gezegd hoe erg het me dat spijt. Ik vind het alleen moeilijk dat ze zegt ‘het kan naast elkaar bestaan’. Net of ze mijn pijn in die tijd onderschat en me verwijt dat ik het niet kon omdat zij het wel kon. Geloof me; dat had ik wel echt graag gekund en vind het knap dat zij het wel kon in haar situatie. Maar dat ze dan toch ergens verwacht dat ik dat ook kon vind ik wel pijnlijk. Dan vraag ik me af of ze zich juist in mij wel kan verplaatsen.

Ik denk dat jullie allebei (net) niet goed genoeg in staat zijn om je in de ander te verplaatsen, maar wel jullie best doen. Wat ik uit je verhaal opmaak is dat je ervan uitgaat dat enkel jij een rouwproces bent doorgegaan en je vriendin niet. Praat daar eens over, je zult zien dat zij ook rouw heeft gekend in de periode dat ze niet zwanger kon worden. Daarnaast, jullie weten het maar respecteren het nog niet 100% bij elkaar (in ieder geval je vriendin niet van jou): iedereen rouwt anders en heeft andere behoeften (terugtrekken, contact zoeken, bezig zijn, niks doen, etc.). Jullie hadden duidelijk niet dezelfde nodig, konden niet hetzelfde opbrengen in contact. Nu hebben jullie elkaar weer gevonden in de behoefte om erover te praten, maar ook om het gezellig met elkaar te hebben en mooie momenten te delen. Luister naar haar, probeer je eigen gedachten uit te zetten en leef je in. Vraag haar hetzelfde te doen als jij vertelt. Jullie komen er wel uit samen 🍀😉

Hier miskramen en ongewenst kinderloos en uiteindelijk in trajecten beland. Je zegt een rouwproces is onwijs moeilijk, maar in een traject zitten en ongewenst kinderloosheid is ook een heel groot rouwverwerking proces. Het proces van een traject is onwijs zwaar lichamelijk en mentaal,net als miskramen krijgen. In beide heb je een grote wens die niet uitkomt. En traject wordt echt vaak onderschat, dat deed ik zelf eerst ook omdat ik ook spontaan zwanger kon worden. Het een ligt niet hoger op een leedlat. Het is onwijs knap hoe jou vriendin hier mee omgegaan is, en dat jij het anders doet is ook helemaal okay. Er hoeft geen oordeel aan te hangen. En alles mag er zijn, verdriet en vreugde mag naast elkaar staan.

En nog een toevoeging, vindt het knap dat je hulp hebt gezocht. Het mentale stuk van miskramen wordt door de omgeving vaak ook onderschat. Sterkte.