Hoe gaan jullie er mee om?

Na de gemeenschap is er voor de vader vrij weinig te doen dan afwachten. Ik merk dat ik dat best lastig vind. Een beetje aan de zijlijn staan. Voor mijn vrouw doe ik best veel, dat is het niet.. maar ik voel niet wat zij voelt, ik heb geen kwaaltjes of wat dan ook. Daarnaast merk ik dat veel mensen alleen maar richting mijn vrouw praten over de zwangerschap. Alsof het niet ook mijn avontuur is. Kaartjes, berichtjes etc allemaal gericht aan haar en niet perse aan ons. Enerzijds vind ik het logisch omdat zij ook echt fysiek er mee bezig is, maar andersom voel ik mij daarmee nog meer aan de zijlijn staan… Hoe staan jullie hier in?