Ik ben een vader van 3 kinderen tussen de 6 en 11. Mijn vrouw en ikzelf zijn 40. Oorspronkelijk wou ik maar 2 kinderen maar door de kinderwens van mijn vrouw, liet ik nog geen vasectomie uitvoeren. Meer nog, ze stond erop dat ik dat niet liet uitvoeren. Ze kende haar cyclus en dus dat was niet nodig.
Ze nam echter ook geen pil meer (volgens haar door de bijwerkingen) en op de lange duur toch eens te onvoorzichtig geweest en geraakte ze terug zwanger. Ik had er snel vrede mee en we zijn heel blij met onze 3 kinderen.
Ik moet hierbij ook zeggen dat zoiets weegt op je seks-leven als man. En om terug met condooms te beginnen zoals de beginperiode…
Daarna bleef bovenstaand scenario gewoon doorlopen. Ik bleef stellig bij dat 3 voldoende is. Zij bleef af van de pil en ik mocht geen vasectomie laten uitvoeren.
Anderhalf jaar geleden bleek ze terug zwanger. Ik was in werkelijk SHOCK. Ik voelde aan dat ik dit niet wou en ik kon er moeilijk enthousiast over zijn. Enkele weken nadat we dit ontdekten, kreeg ze een miskraam. Dat heeft haar diep gekwetst. Ik voelde de pijn niet zowel mentaal als fysiek, maar uiteraard wilde ik dit niet voor haar. Ik was -eerlijk- voor mezelf wel een beetje opgelucht.
Ze bleef wel zinspelen op een 4de kind en niet alleen was dat voor mij een no go, ook wilde ik niet dat ze dit nog eens zou moeten meemaken. Er echt over praten met mij deed ze nooit.
Het voorbije jaar leek echter alsof haar zin in seks nogal getimed was. Dagelijks gedurende 1 bepaalde week in de maand en de restant van de maand normaal. Ook tijdens maandstonden heel humeurig terwijl dat nooit zo is geweest vroeger. Naar mijn gevoel hoopte ze dus stiekem zwanger te worden. En ik zei er wel eens iets van maar daar was niks op aan. Op de duur kon ik mij in bed gewoon niet meer concentreren en begon dat te wegen op mij. Ik wil geen seks met het gevoel dat dat alleen is omwille van maken van kinderen. Ze zei nadien ook dat haar cyclus onregelmatiger was en zo waarschijnlijk fout is gelopen. Voorheen beweerde ze nogthans dat dat altijd ans een klok liep. De enige die een hand had wanneer we konden vrijen was zij zelf (ik kan zoiets onmogelijk in de gaten houden)en ze wist dat we risico liepen en dat ik geen kinderen meer wilde.
En toch werd ze terug zwanger. Enkele weken geleden heeft ze mij verteld dat ze terug zwanger was. Deze keer is mijn emotie van SHOCK snel naar kwaadheid gegaan. Tuurlijk was ik erbij toen ze zwanger werd. Maar dit voelt aan als bedrog/chantage. Ik vind dat ze heel veel op het spel zet. Het zet een ongelooflijke druk op onze relatie, onze financiën, ons werksituatie, ... En daarenboven heb ik dat hoofdstuk afgesloten. En dat wist ze, zeker na mijn reactie bij de vorige aankondiging… bij mij is er binnenin iets geknakt. Ik ben er precies gevoelloos door geworden naar haar toe. Ze probeert me constant aandacht te geven en kussen en knuffels (meer dan gewoonlijk), maar dat werkt gewoon averechts bij mij.
Ik wil het eigenlijk niet (dit zal heel erg klinken maar ’t is mijn gevoel, ik kan het niet helpen). Maar ik wil tegelijk ook niet degene die haar zegt dat ze het moet weghalen. Als ze dat niet uit haarzelf doet, is het trauma sowieso nog groter dan de miskraam van de vorige keer…
Maar hier staan we nu… en ik weet echt niet hoe het verder moet… Ik ben 40 en wil geen oude vader zijn. Ik hou ZIELSVEEL van mijn kinderen maar een baby erbij is een hoofdstuk die niet meer past in mijn leven. Ik wil genieten van wat nu gebeurt en nog gaat komen. Dit kan wel eens het einde van onze relatie betekenen. Daarenboven zitten we beiden tot over ons oren in het werk en savonds nemen de kinderen bijna alle bruikbare tijd op. Praten komt er maar niet van. We zijn het eerlijk gezegd ook niet gewoon om over gevoelens te moeten praten want er is in 20 jaar nog nooit een kink in de kabel geweest.
Ik kan m'n gevoel niet veranderen. Ik hoop op jullie begrip en elke tip om een stap vooruit te maken, is welkom.