Zwangerschapsaankondiging; sobere reactie vader

Allereerst: kan me voorstellen dat 3 jaar een kind wensen en vooral veel onzekerheid houden heel moeilijk zijn voor jullie. Ik mis natuurlijk de context, maar had zelf toch ook meer enthousiasme verwacht als hij zelf ook op vader worden zat te wachten. Ikzelf heb echt tijd nodig gehad om te wennen aan de gedachte dat we een tweeling kregen en sprong toen geen gat in de lucht, nu ze 3 zijn ben ik mega blij met ze (ook/juist als ze lekker rebels niet luisteren ;) ). Hopelijk stelt je dit wat gerust. Wat misschien nu zo is (hij moet het misschien een plek geven dat hij straks niet zo makkelijk meer kan doen) blijft niet eeuwig zo. En je kan hem gerust stellen: als jullie kind op de basisschool zit komt er nog meer tijd terug. Snap dat je je verdrietig voelt, probeer met hem erover te praten wat je voelt en wat het met jou doet dat hij minder blij reageerde dan je gehoopt had. Misschien zit hij wel ergens mee waar je mee kan helpen? Al is het luisteren naar zijn verhaal? Al is het soms nog zo zwaar in een relatie, praten is de key. En nee, ik heb dat zeker niet altijd perfect gedaan. Het is zeker makkelijker gezegd dan gedaan. Hopelijk kun je hier wat mee, ik wens jullie een mooie toekomst met z’n drietjes!

Als eerst, dank voor je bericht. Het is fijn om eens de kant te horen van Mars, hoe ze denken en voelen. De context waarvan hij vindt dat gerelateerd is aan zijn reactie is dat we beiden een griep te pakken hebben gekregen. Hij nam het mee van werk, en zodoende was ik ook ziek geworden. Echter trof het mij harder omdat mijn weerstand door mijn huidige toestand lager is. Toen we voor een tweede keer eventjes in gesprek waren over zijn reactie vertelde hij me dat we eerst beter moesten worden. Daar moest ik dus uit halen dat dit hem bezig houdt. Echt? Laatste keer dat we hadden gepraat zei hij nog dat dat aan stabiliteit lag, en nu ligt het aan het ziek zijn? Zijn zorgen liggen niet zozeer bij het kwijtraken van eigen tijd zoals je het beschreef. Hij is altijd al de type geweest die accepteert hoe iets is. Waar het wel aan ligt? Geen idee, ik krijg het niet losgepeuterd. Ik probeer vaak met hem te praten (want andersom gebeurt dat niet), vraag hem vaak hoe hij zich voelt en waarom. Maar hij geeft altijd simpele antwoorden zoals "goed" en "beetje moe" of "beetje last van m'n schouderblad, maar niks ernstigs" en daar blijft het bij. Als ik probeer meer te vragen dan kan hij me wegwuiven met een "er is niks" of hij kan geïrriteerd raken. Daar voel ik me niet gemotiveerd verder te vragen. Bovendien kan ik hem ook niet dwingen. Ik weet dat hij hoe dan ook van z'n kind zal houden als die geboren wordt. Maar ik wil niet pas een reactie wanneer hij het kind in z'n armen gedrukt krijgt over 8 maanden! 🤨

Dank voor je uitgebreide reactie terug 👌 Mars, ja ik ben man, maar N=1, dus meteen representatief voor de halve mensheid ook weer niet ;) Goed dat je verheldert dat hij niet het kwijtraken van tijd moeilijk vindt, ik moet mijn eigen situatie idd niet op die van jullie plakken. Ziekte, stress, vermoeidheid … zomaar een greep uit de mogelijkheden om zo’n situatie zwaarder te laten zijn voor beiden. Misschien, als het voor jou echt heel belangrijk is, goed om een rustig moment te vinden waarop je zegt dat je echt iets wil bespreken wat jou hoog zit / wat je belangrijk vindt. Namelijk waarom jij telkens moet beginnen met praten als je voelt dat jullie iets belangrijks te bespreken hebben. Houd het doel voor ogen: een gelukkig stel/gezin zijn. Prikkel hem, hoe ziet hij dat voor zich? Wat verwacht hij te doen? Je doet het samen. (Ik vond het bijv leuk om een babyfoon uit te zoeken). Mijn ervaring: kinderen krijge. lost je problemen niet op, dat moet je samen doen. Voordeel wel: je wordt soms gedwongen om het op te lossen. Vind het lastig voor jullie, ik gun iedereen een gelukkig gezin! 😎

Dank voor je bericht terug. Laatst zei ik idd dat dit iets is wat je samen doet. We kozen samen voor een kindje, werkten er samen naartoe, en struggles losten we samen op. Maar... Dat geldt niet alleen fysiek en mentaal, maar óók emotioneel. Ik heb soms het gevoel dat hij dat net even vergeet. Hij bleef stil terwijl ik praatte en heeft er ook niet meer op gereageerd. Vaak laat hij zoiets ook overwaaien alsof er niks gebeurd/gezegd is. Die 'droogheid', is dat iets mannelijks?

Graag gedaan, goed dat je het hebt aangekaart! Misschien kon hij niet ad rem meteen verwerken en reageren maar hij heeft het wel (deels) gehoord. Jij hebt laten zien dat je samen het beste ervan wilt maken en daar gaat het om. Dit is te belangrijk om niet te (blijven) bespreken; jij vind het dat en anders lijdt jullie relatie eronder. Of het iets mannelijks is om emotioneel minder aanwezig te zijn? Misschien gemiddeld, maar ik weet het niet. Er zijn genoeg mannen die niet zo droog reageren of dingen negeren. Wat denk ik belangrijk is: probeer samen de focus te houden op het positieve: de weg naar de oplossing. Of het nou komt omdat hij man is, stom werk heeft, een zwaar leven heeft of totaal iets anders: Probeer dat te veranderen waar je invloed op hebt, al het andere slurpt energie. En draag bij waar je kan. En zoek naar dingen die energie geven, hoe kort het ook is. Sterkte en hopelijk mag je binnenkort een (klein) succes delen, ik gun het je! :)

Dank je, again. ☺️ Ik waardeer je inzicht en feedback. Ik heb m'n partner inmiddels meerdere keren kort gesproken hierover. Gezien hij wat schuw is voor diepe stof heb ik het steeds maar wat kort en simpel gehouden. Maar iedere keer ontdek ik weer iets meer wat in hem afspeelt. Het komt erop neer dat hij heel voorzichtig is. Dit is de kern. Hij gaf aan dat het nu nog heel fragiel is en dat hij daarom niet helemaal enthousiast kan reageren. Wanneer we een kloppend hartje hebben gezien op de echo (die hebben we trouwens volgende week donderdag 15 februari), dan kan hij voorzichtig enthousiaster worden. Hij zei dat dit niet zozeer een angst is, maar wél een bezorgdheid. En hij wilde dit geen zelfbescherming noemen, maar het helt wel een beetje die kant op. Ik laat dit even bezinken..

Bij ons heeft het 7 jaar geduurd voordat we een goede zwangerschap hadden. Nu 37 weken dus we zijn er bijna! In die 7 jaar een aantal miskramen en een BBZ gehad. Dit doet wel wat met je. Ik was ook niet euforisch bij de positieve test, ik zag het niet meer als er mijlpaal. De eerste keer dat ik een hartslag op de echo zag op de juiste plek was anders. Toen was ik wel heel erg blij. Maar zelfs dan ben ik eigenlijk zeker 25 weken extreem voorzichtig geweest... En zelfs nu hoor ik in mijn achterhoofd soms nog een stemmetje die zegt dat ik niet te vroeg moet juichen. Ik zou met je partner het er over hebben wat dit nu met elkaar doet en hoe je er in staat. Een eerste reactie is niet per se representatief. Hij kan nog steeds heel erg blij zijn dat jullie op dit punt zijn gekomen, maar vervolgens extreem voorzichtig reageren om ook zichzelf te beschermen. Als er 1 ding is wat ik geleerd heb tijdens ons kinderwens traject dan is het dat blijven communiceren met elkaar echt super belangrijk is. Succes!

Dank je voor je inzichtvolle reactie en het delen van je ervaring. Het wordt me steeds duidelijker wat hier zich afspeelde en waarom. Dan kan ik dit meenemen naar de toekomst voor als ik weer een positieve test in handen krijg. Inmiddels is onze zwangerschap helaas geëindigd in een miskraam. Ook dit brengt vragen met zich mee, en ook in deze situatie zie je hoe erg mannen van vrouwen verschillen. Waar ik veel verdriet toon, lijkt hij heel monotoon te reageren. Hoewel hij me wel knuffelt als het even niet gaat, is zijn gezicht haast stoïcijns. Waar ik graag wil praten, is hij slechts stil. Ik lig dagen in bed mijn dagen te verslijten omdat ik me mentaal en emotioneel niet goed voel, hij pakt zijn werk zo op en functioneert alsof er niks is gebeurd. Terwijl ik nog aan ons verloren kindje denk, zit hij TV te kijken en opgewekt over politiek en het nieuws te praten zoals anders. Ik snap dat hij vooruit wilt kijken en hoop blijft houden voor een volgende ronde. Maar hoe kan iemand zó rationeel zijn na zo'n impactvolle gebeurtenis? Alweer lijkt het alsof we maar een pak suiker uit de supermarkt zijn verloren onderweg. Is dit ook een zelfbeschermingsmechanisme? 😟😞

Jammer en erg vervelend dat het mis is gegaan... Het kan coping zijn van hem, maar het kan ook zijn dat hij het nog niet als een kindje ziet maar enkel als een weer een mislukte poging. Maar dit zijn aannames en het beste wat ik kan aanbevelen is toch echt om te blijven praten met elkaar. Weet van elkaar hoe je er in staat en hoe je ermee omgaat, hoe je het verwerkt. Dan begrijp je elkaar en kan je er veel beter voor elkaar zijn. Ik zelf kan ook redelijk snel een draad weer oppakken, maar dat betekent niet dat het me niets doet. Het gevaar is dat je zo snel terug in de waan van de dag komt, dat je het niet goed verwerkt. Heb ik ook gehad. Dus stel vragen, luister naar hem en zorg er voor dat hij ook weet hoe jij er in staat.

Ik heb eergisteren weer even met hem gepraat. Hij zei dat de verloren kindjes altijd wel voor hem zullen bestaan (al communiceert hij dit nooit naar mij toe waardoor het lijkt dat ze vergeten zijn en niet meer toe doen). Mijn zwangerschapsaankondiging van afgelopen zwangerschap ligt nog steeds op het hoofdeinde van het bed aan zijn kant waar hij hem had achtergelaten nadat hij het briefje tijdens de aankondiging had gelezen. Ik dacht dat hij het uit luiheid had laten liggen, niet wetende wat ermee te doen. Maar hij gaf aan dat hij die heeft laten liggen omdat het dan lijkt alsof het nog bij ons is, ipv dat hij het wegmoffelt en doet alsof het nooit had bestaan. Hij pakt de draad idd erg snel weer op. Ook denkt hij heel erg rationeel. Voor mij komt dat over als droog. Daarin is hij ook nog eens qua emoties zeer moeilijk te lezen. Direct vragen hoe hij zich voelt is lastig omdat hij al vaker heeft aangegeven dat hij niet weet hoe hij zich moet uiten en zijn gevoelens moet omschrijven waardoor ik steeds maar een kort, vaag en generiek antwoord terug krijg. Maar de inzichten van jullie gedeelde ervaringen helpen me steeds een stukje verder in het leren begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat.

Aan alles te lezen worstelt hij erg met zijn emoties. Beetje off topic, maar misschien brengt het wat inzicht. Bij ons verliep de bevalling niet soepel, 1 minuut na inleiding kregen wij te horen dat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden. Dit alles hebben wij op onze eigen manier als traumatisch ervaren. Ik zelf kropte ook erg mijn emoties op en wilde sterk zijn voor haar. Ook tijdens de kraamperiode. Uiteindelijk werd er door de hoofd verloskundige een goed gesprek met ons gevoerd en ons er op gewezen om goed met elkaar en met andere hierover te praten. Tijdens dat gesprek barste ik uit in tranen en besefte ik het mij. Daarna veel gesprekken met elkaar maar ook met diebaren erover gehad en dit gaf mij een hoop rust en kon ik ervan genieten. Daarvoor werd ik erg geleefd. Je vriend probeert zich misschien groot te houden door zichzelf af te sluiten. Het is echt belangrijk, om desnoods met begeleiding van een hulpverlener een goed gesprek hierover aan te gaan. Zijn actie, mbt het briefje geeft aan dat het hem genoeg doet. Mijn advies, ga er samen goed voor zitten. Zeg dat je graag met hem in gesprek gaat omdat je je zorgen maakt om hem. En dat je hem graag wilt helpen. Het fijne is dat als de knoop is doorgehakt het gesprek makkelijker gaat. Voordeel van een professioneel iemand erbij, die zorgt er ook voor dat jij je niet schuldig hoeft te voelen voor zijn problemen. Dit voelde mijn vrouw toen bij mijn struggles. Hoop dat je er iets aan hebt.