Eenzaam en verdrietig ‘s nachts

Dag lieve ouders, ik wil gewoon graag even mijn ei kwijt. Ik schrijf dit met tranen in m’n ogen, maar ik voel me zo verdrietig. Ons zoontje slaapt de laatste tijd ‘s nachts minder goed. Hij huilt ook meer en harder dan normaal. Is net 1 geworden en is volgens mij gewoon supergoed aan het ontwikkelen. Daar ben ik natuurlijk trots op. Maar in alles wat ik ‘s nachts moet doen voor onze lieve spruit, voel ik me zo alleen. M’n man werkt fulltime en ik werk parttime. Dus vanzelfsprekend ga ik er ‘s nachts vaker uit dan hij. Maar wanneer hij er eens een keer uitgaat (en dan moet er iets aan de hand zijn met mij; ik heb laatst tijdens een migraineaanval in de nacht onze zoon ook moeten troosten), komt ie na 20 seconden helemaal boos terug en zegt hij zat ie het absoluut niet hebben kan, al dat gehuil. Vervolgens ben ik weer degene die naar de kleine toe gaat. En boos is ook echt boos; niets deugt dan meer, ik niet, de kleine niet. Hij wil dan ‘rust aan zijn hoofd’ en scheld alles bij elkaar. Als ik hem aanbied om een nachtje op de camping door te brengen in z’n eentje (m’n ouders hebben een chalet op een camping in de buurt, waar we het hele jaar naar toe kunnen gaan), of dat ik de kleine meeneem naar m’n ouders en hij een nachtje alleen kan slapen, krijg ik steevast ‘nee, ik laat jou niet alleen’ te horen. Maar alleen is het enige wat ik me altijd voel ‘s nachts. Zelfs mijn aanbod om een hotelletje voor hem te boeken zodat ie daar even lekker bij kan tanken, wordt in de wind geslagen. Probeer ik met oplossingen te komen, helpt dat ook niet… Ik ben gisteren hard gevallen op mijn werk, waarbij ik bont en blauw ben thuisgekomen. Ik hoopte dat mijn man er misschien uit wilde gaan als de kleine man zich liet horen. Ik ben een gekneusd hompje mens, haha. Dus de dreumes optillen is echt verdomde pijnlijk en lastig. De kleine is al uur wakker, waarvan hij het eerste kwartier erg hard heeft gehuild. Ik zit hier al het overgrote deel bij de kleine. Ik heb hem naar beneden getild, ik heb hem even voorgelezen, wat warme melk gegeven, voor hem gezongen en nu lijkt hij weer lekker in te dommelen in z’n bedje. Iedere keer als ie weer jengelde, vroeg ik hem zo’n beetje om stil te zijn zodat er niemand boos op hem en mij zou worden. Ik voel me zo alleen tijdens deze nachten, alsof ik er alleen voor sta en mijn rust en slaap niet belangrijk zijn. Inmiddels zit ik lelijk-huilend op de babykamer met pijn overal en ligt m’n man lekker te slapen. Het is ook allemaal niet zo fijn voor je zelfvertrouwen. Maar ik zal vast iets goed doen, want onze kleine ligt weer lekker te slapen Zo, dat was mijn ei. Bedankt voor het lezen en iedereen slaap lekker 😊