Ik moet het even kwijt..

Hoi allemaal, Ik heb het gevoel dat ik het even van me af moet schrijven. Ik deel het, naast mijn man, met niemand en ik voel dat ik het ook graag aan vrouwen wil vertellen. Wellicht is er iemand die mij begrijpt (begrijp me niet verkeerd, mijn man is een grote steun voor mij toch voelt het anders omdat ik het kindje heb gedragen). Ik was voor het eerst zwanger, zo blij. Het heeft een circa een jaar bij ons geduurd en we waren erg opgelucht dat het op de natuurlijke manier is gelukt. Helaas was er bij de 20-weken echo een zeer ernstige hartafwijking bij ons zoontje gevonden. Na allerlei onderzoeken en een vruchtwaterpunctie, hebben wij helaas moeten besluiten om de zwangerschap af te breken met 23 weken. Onze zoon zou niet het leven krijgen wat hem gegund was..💙. Een pittige bevalling en revalidatie. Nu zijn we weer voor de tweede maand aan het proberen voor een tweede zwangerschap. Ik voel me enorm verloren. Ik heb het gevoel dat zwanger worden niet meer gaat lukken. Vraag me niet waarom? En ik heb er ook echt geen aanleiding voor.. Maar ik pieker zo enorm veel.. Ik wil zo graag weer zwanger zijn! Ik vond het prachtig en ging er ook zo soepel doorheen. Omdat de eerste keer wat langer duurde voelt het nu alsof ik het geduld niet meer heb? Ik heb nog veel verdriet van mijn vorige zwangerschap en het zou zo als een troost voor mij zijn om weer een positieve test in mijn handen te hebben. Zeker niet als vervanging voor ons zoontje! Maar we waren zo gelukkig. Ik raak ook nog best wel van streek als vriendinnen.. of schoonzussen zwanger zijn. Ik gun ze de wereld maar ik ben ook jaloers moet ik eerlijk toegeven. Ik de dit bericht niet om zielig te doen of empathie op te wekken oid. Ik merk dat ik het kwijt moet. Ik voel me erg alleen 💔