Eclampsie, nog andere mensen?

Hoi iedereen, Ik was uitgerekend op 28 april en ben bevallen op 2 april van onze prachtdochter. Officieel net nog prematuur. Al haat ik het wel om hier al direct een stempel op te zetten. Mijn zwangerschap was op het einde heel zwaar. Ik ging net minder gaan werken omdat het me echt niet meer lukte. Super moe zijn ‘s avonds, voeten die aan het opzwellen waren, buik die niet zo heel groot of zwaar was maar wel super hard in de weg leek te zitten,… Op 1 april ‘s avonds stuurde ik nog naar mijn werkgever dat het me niet meer zou lukken om te komen werken. Ik was op! Niet gedacht dat alles die nacht zou beginnen,, Mijn vriend werd wakker van mij, ik kreeg stuiptrekkingen en schuim uit mijn mond. Hij was enorm in paniek. Je zwangere vrouw zo zien shaken, zo zien liggen dat was voor hem de hel! Ik ben naar het ziekenhuis overgebracht, daar nog een epileptische aanval gekregen en ben daar met spoed bevallen en daarna getransfereerd naar een ander ziekenhuis waar ze in deze situatie meer gespecialiseerd waren. Ik heb een enorm zwart gat, Ik weet NIKS meer vanaf het moment dat ik al huilend gaan slapen ben tot in het 2de ziekenhuis. Mijn placenta gaf nog wel voldoende bloed aan ons meisje maar de aders die het bloed weer naar mijn lichaam bracht waren vernauwd. Mijn placenta moest dus vele harder werken dan normaal en gaf daardoor toxische stoffen af. Dat heeft er dan voor gezorgd dat mijn nieren het moeilijk kregen en dat ik die epileptische aanvallen kreeg. Aangekomen in het eerste ziekenhuis en na die 2de aanval is er door de dokters beslist om onze dochter te halen met spoedkeizersnede. Het was niet meer veilig voor mij, mijn bloeddruk was torenhoog. Mijn vriend, de papa moest op de gang wachten en hoorde plots een geween en besefte dat hij papa geworden was. Ik vind het zo enorm erg dat hij daar zo op zijn eentje zat, dat we niet bij elkaar waren dat we mama en papa geworden zijn, dat we elkaars reactie niet zagen. Alles was super goed met haar, enkel met mij nog niet. Die bloeddruk moest zo snel mogelijk naar beneden. Ik ben dan overgebracht naar een ander ziekenhuis waar ik eerst op de intensive care afdeling heb gelegen. Toen het meer stabiel was mocht ik naar een gewone kamer. Mijn vriend is heel de tijd vanaf de bevalling bij mij mogen blijven en daar ben ik enorm dankbaar voor. Niet dat ik het besefte of dat ik wist wat er allemaal aan de hand was maar gewoon dat ik niet alleen tussen die draden en toestellen moest liggen. Onbewust zal ik het wel geweten hebben dat ik niet alleen was. Een paar dagen later na de intensive care toen ik in de materniteitafdeling lag en ik meer en meer begon wakker te worden wist ik nog niet dat ik bevallen was. Vanaf het moment dat ik terug reageerde zei mijn vriend dat we ouders geworden waren van een perfecte prachtbaby. Dat moment kwam het nog niet echt binnen maar achteraf gezien was het wel een grote schok. Ik merkte hoe opgelucht mijn vriend was toen ik meer en meer terug reageerde en ik dacht: wat is er toch allemaal gebeurd, Dokters kwamen binnen en gaven de uitleg. Het eerste wat ze zeiden was naar mijn vriend toe dat hij perfect gehandeld heeft door direct de ziekenwagen te bellen. Want het had niet langer mogen duren. Mijn bloeddruk stond nog altijd hoog en die moest snel dalen. Toen ik dat allemaal hoorde dat en wetende dat ik heel plots mama was geworden maar niks had meegemaakt was ik zo bang. Bang van wat er allemaal gebeurd was, bang omdat ik mijn vriend zo bang en opgelucht tegelijkertijd zag, bang omdat ik schrik had dat ik geen band zou hebben met onze dochter, bang van alles. Onze spruit moest eventjes in de couveuse maar toen ze naar mijn kamer gebracht werd kreeg ik even paniek. Het leek een kind van iemand anders. Wat nu?? Ik mocht het flesje geven en toen ik ze vast had viel die schrik helemaal weg. Ik smolt helemaal weg, dit was mijn baby! Mijn vriend heeft miljoenen foto’s getrokken van dit eerste moment. Langs de ene kant zijn dit verschrikkelijke foto’s omdat ik er zo enorm belabberd uitzag en nog vol baxters en zuurstofbuisjes zat maar tegelijkertijd zijn het ook de meest prachtige foto’s omdat dat de start was van mijn leventje als mama. In totaal heb ik 10 dagen in het ziekenhuis gelegen. De bloeddrukmedicatie moest perfect afgestemd worden en mijn bloeddruk moest eerst in de veilige zone geraken. Het moment dat de dokters kwamen zeggen dat het gelukt was en ik de volgende dag mocht vertrekken naar huis werd ik zo enorm emotioneel. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Zo blij dat ik was en zo opgelucht dat we met 3 naar huis konden gaan en dat alles al bij al is goed gekomen. Zijn er nog mensen die eclampsie hebben gehad? Liefs, Sil 🌸