Eerste verjaardag, verdrietig

Ik herken je gevoel. Denk dat het helemaal niet stom is! Het kan ook een traumatisch zijn geweest. Ik heb het ook zo ervaren. Mijn zoontje werd in december 1 jaar en jouw gevoel had ik ook. Hij had afgelopen week echt jarig moeten zijn geweest. En ook die datum was lastig. Nu kijk ik wel uit naar een nieuw jaar dat hopelijk wel fijn zal zijn. Terugkijken doet nog altijd zeer. Hoe moeilijk ook, probeer zijn leven te vieren op die dag. En ja ook dat mag met een traan! Succes lieve mama en geniet hopelijk ook van deze bijzondere dag met een randje. 💙

Heel herkenbaar wat je zegt. Ons kindje is wat minder vroeg geboren dan die van jullie (34+5) maar wel heel gecompliceerd met ook aangeboren afwijking (gaat nu goed) en een heel angstige zwangerschap waarbij ik heel vaak bang ben geweest hem te verliezen. Ik denk zeker dat wat je vertelt trauma kan zijn. Zeker met herbelevingen. Daar had ik ook veel last van. Heb je hier al hulp voor gekregen? Ik heb zelf EMDR gehad wat ook heeft geholpen. Ook veel moeite met de “due date” en dat hij nu in een compleet andere maand geboren is. Gek dat je om zoiets “doms” zoals de maand verdriet kan hebben. Denk dat dat een soort symbool is voor het dieper gelegen verdriet. En nog even een heads up: de eerste verjaardag was voor mij ook heel emotioneel en verdrietig en daardoor niet echt heel “positief”. Maar gek genoeg is het daarna juist beter geworden. Nu voel ik me veel lichter over alles, omdat het nu ook goed gaat met ons kindje en het eindelijk weer wat normaal begint te voelen. Dus hoop dat dat voor jou ook zo mag zijn 💕. En misschien helpt het om je gevoelens en verdriet op te schrijven? Hebben jullie al bedacht of en hoe jullie Otis’ verjaardag gaan vieren? Alvast gefeliciteerd in ieder geval ❣️

Wij hadden deze week de eerste verjaardag en hebben die dag enkel met ons gezin doorgebracht, omdat ik verwachtte dat het moeilijk zou zijn. We doen een "1jaar thuis-feestje" binnen een paar maand. Ik heb het ook nog moeilijk met veel wat er gebeurd is en ga nu ook bij een psycholoog langs. Alle traumatische gebeurtenissen blijven moeilijk, maar ik ben ook ongelooflijk trots op ons kleintje.

Heel herkenbaar! Zonder dat ik ervan bewust was beleefde ik de ziekenhuis tijd weer opnieuw, er kwamen dingen weer binnen wat ik niet wist dat ik wist(opeens zei ik was er vandaag 1 jaar geleden een gesprek met een arts en hadden we toen dit en dat besproken, dit wist ik voor die tijd niet meer). Ik heb voor mij gevoel pas feest gevierd op de dag dat onze zoon thuis kwam(met 28+1 geboren met 35+5 thuisgekomen)

Herkenbaar. Was na lang ziekteverlof (postnatale depressie) weer deels aan het werk maar werkgever had begrip voor dat ik die week paar dagen ziek thuis zat met dip. Was erg emotioneel en ook alleen met beide ouders klein gevierd. Is ook een moment van bezinning dat je realiseert wat voor jaar je achter de rug hebt. En voor ons oort van rouw van wat het helaas ook niet was. Voor mij was het fijn het foto album van 1e jaar te maken, was voor mij stukje verwerking. Laar je gevoelens toe en tranen stromen, dat hoort er ook bij! Eventueel kan je afspraak met huisarts of praktijkondersteuner maken om dit een plekje te geven. Gefeliciteerd met Otis ❤!

O shit, maandag dacht ik er nog aan en gisteren vergeten! Dus een dagje te laat: gefeliciteerd met Otis 🥰❣️ hoop dat jullie een fijne dag hadden!

Wat lief! Dankjewel! 🥰 Uiteindelijk was het een fijne dag. Wat wel heel bijzonder was, was dat ik precies om 16:08 op de klok keek. De tijd dat hij is geboren.