Emotie niet vasthouden baby’s na geboorte

Hoi allemaal, Ik ben 4 maanden geleden bevallen van onze tweeling met 33+6. De bevalling zelf kwam - na al een opname vanwege verkorte baarmoedermond bij 28 weken- natuurlijk op gang en verliep voorspoedig, maar richting het einde werd de hartslag van onze tweeling wat te hoog. Daardoor ontstond er wat meer haast. Na de geboorte bleken beide jongens een hele korte navelstreng te hebben en niet hoger gelegd te kunnen worden dan mijn onderbuik. Ik heb daardoor direct na de geboorte enkel hun bovenzijde hoofdje gedeeltelijk kunnen zien, waarbij er ook nog eens een flinke bult van de vacuumverlossing aanwezig was. Mogelijk is de korte navelstreng ontstaan doordat ze in de eerste periode veel op dezelfde plaats in de baarmoeder hebben gelegen, waardoor de navelstreng niet is ‘opgerekt’. Mijn man heeft door de korte navelstreng de navelstreng ook niet kunnen doorknippen. Direct na het (kort) uitkloppen zijn de jongens naar de kinderarts in de aansluitende kamer gegaan. Daarbij hadden beide jongens een goede agpar score, alleen bleek onze eerste zoon uiteindelijk voor een paar uurtjes ademsteun nodig te hebben (cpap). Helaas liet de placenta bij mij na de geboorte niet los, waardoor ik naar de OK moest en in totaal 5 liter bloed ben verloren bij de bevalling. Ik zag onze tweeling vervolgens pas weer toen ze in hun couveuse op de nicu lagen. Het verloop van mijn bevalling wat betreft het fysieke deel heb ik redelijk snel kunnen accepteren. Ook nu ik mij vooraf er bewust van was dat er altijd onvoorziene complicaties kunnen optreden. Voor mij was de zwangerschap van onze tweeling ook grotendeels al het loslaten van verwachtingen over hoe het ‘normaal’ (hopelijk) gaat. Ik merk echter dat ik het lastig vind om de emotie rondom het niet kunnen vasthouden van onze zoontjes een plek te geven. Het is rationeel allemaal te begrijpen dat het zo is gelopen, al denk ik achteraf wel dat ons zoontje die geen cpap had nog best even door mijn man vastgehouden had kunnen worden voordat hij werd overgebracht naar de nicu. Maar ik merk inmiddels dat er veel onverwerkte emotie zit als het gaat om die paar uur tussen de geboorte en dat ik hen wat beter kon zien op de nicu/volgende ochtend voor het eerst kon vasthouden bij het buidelen. Het voelt soms alsof door het niet kunnen vasthouden na de bevalling de ervaring van het zwanger zijn niet op de juiste manier is afgerond. Ik overweeg om nog een keer met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis hier contact over op te nemen. Ik besef mij ook dat de tijd natuurlijk uiteindelijk bijdraagt aan het verwerken van deze gebeurtenis. Maar ik ben benieuwd of er meer moeders zijn die met deze situatie/emotie te maken hebben gehad en hoe zij de emoties hierover uiteindelijk hebben verwerkt.