Ervaring borstvoeding/kolven

Hoi lieverd, Ik miste je in de wat eten we groep. Gefeliciteerd met de geboorte van je dochters! Toen je in het ziekenhuis was opgenomen met een hoge bloeddruk wetende dat je zwanger was van een tweeling. Wilde ik je er op waarschuwen dat ze wss de zwangerschap vroegtijdig gaan afbreken en wilde ik je tips geven. Maar ik durfde het ergens niet omdat ik je abusoluut niet wilde bang maken. Ik zat in dezelfde situatie en ik was doodsbang. Uiteindelijk ingeleid met 35 weken door pre eclampsie. Hoop dat alles goed met je gaat 🥰 Om antwoord te geven op ts. In het begin ging ik kolven om de 3 uur, vond dat zo heftig want was nog zo zwak. Ik was er op gegeven moment helemaal klaar mee e. Maakte niet genoeg aan waardoor ze kv kreeg. Na een maand kolven was ik het zat en ben ik gewoon elke dag met m’n dochter gaan oefenen aan de borst. Ze was te zwak eerst maar merkt te dat ze met de dag sterkte werd. Geef nu al 7 maanden volop live bv!

Ja uiteindelijk is de zwangerschap dus niet afgebroken omdat de vliezen op de geplande datum braken! De keizersnede stond natuurlijk al lang vast! Vooralsnog lukt kolven me prima, maar ben benieuwd hoelang dat blijft 😜

Oh meen je niet! Wat toevallig. Wel alles goed verlopen? Heb je al live voeden geprobeerd? Het is altijd fijn als kolven goed verloopt! Fulltime kolven vond ik pittig maar dat is zo persoonlijk. Want andere vinden fulltime live voeden weer pittig wat ik ook weer snap

Ja, maar borstvoeding en kolven stond mijn eigen herstel echt in de weg. Het is echt een drama geweest en ook in t ziekenhuis vonden ze de situatie nog wel erg spannend worden omdat ik echt niet natuurlijk mocht bevallen (liepen vaten door de vliezen van baby 2). Uiteindelijk alles goed gekomen.. wel 2 bloedtransfusies moeten krijgen want veel bloed verloren met de operatie ook nog 🙄

Jeetje wat heftig… ben sprakeloos. Dit is echt zeker niet niks om te verwerken. Pas je goed op jezelf? Hoop dat je veel hulp krijgt en het lukt om om hulp te vragen als het nodig is. Ik zelf krijg EMDR voor de traumatische bevalling en zelf heb ik daar wel baat bij

Ik heb een aantal gesprekken gehad met de psycholoog verbonden aan het ziekenhuis en zij houdt vinger aan de pols voor eventuele ptss ontwikkeling. Vooralsnog lijkt dat gelukkig mee te vallen. Na de bevalling heb ik flinke nachtmerries gekregen, sliep ik minimaal (ondanks dat ik een aparte kamer had zodat ik niet wakker zou worden van de voedingen) en was ik echt een hoopje ellende. Mijn bloeddruk steeg nog verder en uiteindelijk hebben ze mij ontslagen met een bloeddruk van 173/112 omdat ze geloofden dat het ziekenhuis en t continu monitoren veel slechter was voor mij dan me te laten gaan. Eenmaal thuis en de eerste ochtend was mijn bloeddruk al gezakt naar 128/83 en een paar dagen later naar 102/72 waardoor de afbouw van de medicatie is vervroegd. Aangezien ik natuurlijk al 2 wkn in t ziekenhuis lag vóór de bevalling met de zwangerschapsvergiftiging en ik continu tegenslag op tegenslag kreeg (ruis op t hart wat uiteindelijk niks bleek te zijn, bloeddruk die maar bleef stijgen waardoor “leuke” dingen kwamen te vervallen omdat ik rust moest houden, etc etc) begon de gynaecoloog en verpleging zich langzaam ook zorgen te maken. Ik had heel veel moeite met het niet bij mijn man zijn snachts (hij sliep thuis ivm hond, werk en omdat mijn kamer ook geen ruimte had die een logé faciliteerde) en voelde me echt ellendig en eenzaam, tot tranen met tuiten aan toe. Meerdere nachten op een “pammetje” in slaap gevallen en dan maar tot 2-3 geslapen om vervolgens wakker te liggen (ook na de bevalling, maar toen kreeg ik er nog nachtmerries bij). De keizersnede stond gepland op 31/3 tussen 12 en 14u, maar om 4u snachts braken spontaan de vliezen van baby 1. Zij had ook in t vruchtwater gepoept. Ik ben toen aan de ctg gelegd en maar alvast een OK jurkje aangekregen en een (extra) infuus aangebracht. Had wel wat harde buiken maar niks spannends. Aangezien het mijn eerste bevalling was dachten ze niet dat t zo’n vaart zou lopen en de verloskundige nam dus contact op met de gynaecoloog. Die wilde graag tot 8u wachten zodat ook de tweede kinderarts aanwezig zou zijn op de OK. Bloed voor baby 2 lag allemaal al klaar gelukkig mochten de vaten knappen bij t breken van de vliezen of door de operatie. Iets na 6 kreeg ik persweeen en bleek ik 5 cm verstreken ontsluiting te hebben.. om kwart voor 7 heb ik aangegeven dat t echt te snel ging en dat ik dat aan alles voelde, bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben en toen heeft de verloskundige ook de knoop doorgehakt dat we wél naar de OK zouden gaan want de 2e kinderarts zou elk moment aanwezig zijn (om 7u wisseling nacht/dagdienst). In de gang naar de OK is het verpleegkundige personeel aan mijn bed gewisseld, letterlijk. Daarna op de gang voor de OK nog moeten wachten tot de OK gereed was en iedereen aanwezig.. de weeën werden alleen maar erger maar ik mocht dus echt niet persen 😳🙈 Op de OK was het initieel best chaos omdat er zo’n ontzettende haast bij was.. maar vanaf t moment dat de ruggenprik er in zat en ik aan alle kabeltjes was verbonden en de operatie startte werd het gelukkig rustig en kon mn man ook bij mij komen zitten die in zware spanning zat (zag t al helemaal mis gaan in de laatste momenten). Om 7:59 is de eerste geboren en die kwam al huilend en plassend naar buiten, en om 08:01 de tweede die ook meteen begon te huilen. Vanaf dat moment al meteen doen ze t allebei SUPER goed ondanks hun termijn (34+2 toen). En toen werd ik helemaal licht in mn hoofd en begon ik sterretjes te zien. Mn man liep met de baby’s en verpleging mee en t laatste wat hij hoorde was dat ik zei dat ik slecht werd en t niet goed ging 🙈 werd snel op gehandeld middels vocht toe te dienen en daarna kon ik dus ook na de verkoever. En vanaf daar weet ik bijna niks meer van de middag, dus ik weet bv niet dat de baby’s nog een poos bij mij hebben gelegen smiddags etc en dat vind ik nog steeds heel erg. Nou heb ik die dag 4,5 ltr vocht toegediend gekregen, terwijl mijn nieren al naar de knoppen waren door de vergiftiging dus ik heb maar 295 ml geplast die dag. Katheter mocht er dus niet uit en heeft 3 dagen gezeten. Dag 2 heb ik 2 bloedtransfusies gehad en de baby’s weinig gezien daardoor.. zij mochten die avond al uit de couveuse en in de wiegjes en dat hebben ze op mijn kamer gedaan en heb ik ze wel bij me gehad! En vanaf toen heb ik nachtmerries ontwikkeld en ging t mentaal echt slechter, alleen als ik met de baby’s was daalde mn bloeddruk en ging t beter en als mn man er was (2 nachten blijven slapen). De nachtmerries zijn thuis meteen gestopt ook.. 🙄🙈 en voel me ook echt bijna weer normaal behalve dat ik dus een paar dingen mis uit de film. Hopelijk komt dat nog terug want op foto’s is t ook gewoon zichtbaar dat ik totaal afwezig was (mentaal) 🥺. Wonder boven wonder kwam mijn melkproductie wel snel op gang. Dag 3 had ik gewoon al bruikbare productie! En nu kolf ik ongeveer 8-9 voedingen in 6x kolven voor beide dames 🥳

Ik heb dit met tranen in m’n ogen en hield m’n adem in toen ik het las. Allereerst wat omzettend heftig wat je hebt meegemaakt. Echt heel heftig. Je gaat de eerste paar weken functioneren op adrenaline en in een soort overlevingstand. Veel is ook herkenbaar wat je zegt. Zelf maar een 1 week in ziekenhuis moeten liggen voordat ze ingrepen, maar door voor moest ik om de dag voor 3 weken lang naar ziekenhuis. Eenmaal in ziekenhuis was ik eenzaam en alleen. Ik huilde ook stiekem elke dag. Mijn man en jouw man was ook regelde de laatste dingen en zat met de hond. Veel heen en weer( hou hem ook goed in de gaten hoor want zij zien dat het slecht gaat met vrouw en veel spanning rondom gezondheid van kinderen) Die nachtmerries en herbelinven en zo abrupt afscheid van de buik. Dat zijn allemaal gevoelens die ik ook heb. Ook mis ik heel veel gaten in m’n verhaal en voel ik me elke dag schuldig voor het feit dat mn dochter kort na de bevalling meer dan 24 uur van mn verwijderd was omdat ze maar de NICU moest. Hiervoor krijg ik EMDR vanuit het ziekenhuis. Zoals ik het hoor zou dit voor jou echt geen kwaad kunnen. Want ik voel de emotie en dat je het er nog heel zwaar mee hebt. Wat logisch is natuurlijk. Ik vind echt ontzettend heftig en ik leeg met je mee lieverd 🥺♥️ ik hoop dat je dit kan verwerken in jouw eigen tempo en op jouw eigen manier en dat je toch ondanks alles kan genieten van jouw mooie prinsesjes 🥰

😘😘😘 we zijn gisteren naar huis gegaan (2 weken geleden dus geboren, officieel gisteren 36+2). Merk dat ik t natuurlijk wel super vermoeiend vind, maar echt meer en meer rust in de situatie krijg. Hoop vooral dat dit gewoon zo blijft en ik niks nieuws ontwikkel. Mn man en ik hebben echt zo’n mega bizar sterke band gekregen de afgelopen weken, ons “team”gevoel is echt versterkt en dat os echt een fijn besef! Ik ben blij dat ze niet op de NICU hebben gelegen, dat lijkt me helemaal vreselijk! Hoe gaat t nu met ze? Hoe uiten jouw “klachten” zich nog?

Ik maak even een ptss topic aan, doordat we deze kapen!