Ervaringen ziekenhuis periode

Van harte gefeliciteerd! Hier ben ik 2 mei bevallen van een dochter met precies 34 weken. De eerste week ging ze als een speer. Couveuse werd al snel een warmtebedje en daarna wiegje met kruiken. Na een week kreeg ze een flinke dip en kwam ze in een verkoudheid terecht. Hier is ze echt wel even goed ziek van geweest. Uiteindelijk mochten we met precies 38 weken, 4 weken later het ziekenhuis verlaten. Mijn ervaring was dat ik de ziekenhuisperiode lang vond duren. Ontzettend goed verzorgd, maar toch ben je het liefste gewoon thuis met de kleine. Heelveel succes!

Onze dochter is geboren met 29+5 weken. Zij lag eerst 3 weken op de NICU, daarna 2 weken high care en toen nog 3 weken neonatologie. Ze heeft ook nog een infectie gehad, waar ze behoorlijk ziek van was. Ik heb deze periode als heftig ervaren. Het was een enorme emotionele rollercoaster. Ik denk ook echt wel dat het termijn een enorm verschil maakt. 26 weken is echt klein, 29 weken zijn ze al sterker en met 34 weken is het vaak alleen een kwestie van groeien en sterk worden. Als tip wil ik je meegeven dat je vooral met je meiden mee moet buigen. Zij bepalen het tempo en laat dat gewoon zo gebeuren.

Wat mij heeft geholpen is dat mijn partner klein dagboekje bij heeft gehouden. Ik ben zo geleefd dat ik het erna niet meer allemaal wist. Ondanks dat heb ik het wel als prettig ervaren. Vond de artsen en zorg heel liefdevol

Onze zoon is geboren met 32 weken en heeft 3 weken op de NICU gelegen en daarna 2 weken nog in het streekziekenhuis. Ik vond het heel zwaar, hij heeft echt op het randje van de dood gebalanceerd. Ik vond het ook heel heftig omdat in eerste instantie niet goed bekend was hoe groot de hersenschade zou zijn. We hebben die periode in het Ronald MacDonaldhuis gewoond en dat was wel heel fijn. Toch was het verloop heel grillig. De ene dag ging het twee stappen vooruit, de volgende dag weer een stap terug. Pas toen hij overgeplaatst werd naar het streekziekenhuis durfde ik na te denken over thuiskomst. Toen was vooral het wachten tot hij groen licht kreeg, zwaar.

Ik bedoel 5 weken NICU (van 17 oktober tot 19 november) en van 19 november tm 2 december in het streekziekenhuis.

Gefeliciteerd met je dochter ! Ik hoop dat alles goed gaat met jullie 🤗 Ons dochtertje is ook geboren met 34.2 en kwam op de neo. Na haar geboorte, kort in een couveuse (paar uur) vervolgens warmtebak en de dag daarna in een wiegje. Ik mocht toen inroomen en samen zijn we 10dagen in het ziekenhuis geweest. Ik vond het onwijs spannend! bang dat ik haar kwijt zou raken, bang voor incidenten kortom bang voor alles. Het was één waas. Gelukkig hadden we hele lieve artsen/zusters die ons heel veel hebben uitgelegd over van alles. Na een paar dagen kregen we steeds meer vertrouwen, helaas ging onze kleine meid op dag 8 minder drinken. Ze kreeg toen een sonde, nog steeds denk ik dat ze dat te snel hebben gedaan want dat we thuis kwamen dronk ze alles en heeft ze zelf haar sonde er uit getrokken. Ik vond het fijn dat mn man dingen bij hield: welke zusters, welke artsen, wat werd er gezegd e.d. we hadden van iemand anders gehoord dat je echt moet vragen om dingen te doen en dat klopt. Vanaf begin hebben wij alles zelf gedaan(voeding, badje, luiers e.d.) soms kwam er bv. Een zuster en dan lag ik bv. Te slapen ging ze ineens het flesje geven of verschonen. Ik heb toen heel duidelijk aangegeven dat ik zelf alle momenten wilde doen. (Wij zijn vrij kort in het ziekenhuis geweest maar ik vond het erg intensief, alle piepjes en dingetjes. Éen paar tips..doe het vooral samen, maak je kamer gezellig, ik had bv mn eigen dekens, kussens, fotolijstjes, mn mams kookte voor ons en draaide wasjes. Ik vond het zo fijn om beetje thuis daar te hebben. Hoe gaat het met je dochtertje? Lukt het om het samen met je partner te doen?

Ik ben 2 weken terug met 35 weken bevallen van onze zoon. Heb zelf 1.5 week in het ziekenhuis doorgebracht met hem en mijn man op 1 kamer. Dinsdags zelf uit het ziekenhuis ontslagen, donderdag ons ventje mee naar huis kunnen nemen. Hij heeft nu nog een sonde maar hopelijk kan die er snel uit. Ik vond het fijn om bij hem te kunnen zijn en veel zelf te kunnen doen maar het was ook erg vermoeiend. Ik sliep amper vanwege alle geluiden en lichten in de kamer en op de afdeling. De verpleging heeft Santos 2 nachtjes meegenomen zodat ik alleen maar wakker hoefde te worden voor het kolven en ook wat kon slapen, moeilijk maar wel een goede beslissing toen. Wat ik vooral vervelend vond was de wisseling qua personeel bij zowel verpleging als kinderartsen. Alle leuke verpleegkundigen gingen vrij snel op vakantie. Gelukkig hebben zij ons vanaf het begin af aan goed begeleid en samen met ons gekeken naar wat nodig was voor het ontslag. Zij hebben ons beiden zelfvertrouwen gegeven met de sondevoeding en zorg voor onze zoon en daar zal ik ze altijd dankbaar voor blijven.

Dankjewel! Het gaat over het algemeen goed met haar. Een paar tegen slagen gehad de afgelopen 2 dagen, maar hoe het er nu uitziet kan het vanaf nu alleen maar beter gaan. Ze ligt wel nog in de couveuse. We gaan nu steeds meer oefenen met drinken. Ze heeft op dit moment een sonde. Ik ben 24/7 bij haar. En mijn man is er ook, maar slaapt thuis. Ik vind het wel pittig. Alle piepjes, alarmen etc. Het is erg stressvol. Ik hoop snel op meer rust en dat de kleine meid groot en sterk wordt ❤️

Je kan eventueel vragen om de alarmen op stil te zetten. Je hoort dan zelf de alarmen niet, maar gaan wel af op de piepers en op de verpleegpost. Dat gaf echt wel een soort van 'rust' bij mij 😀

Ja ik weet het, zover ben ik nog niet. Het lukt mij nog niet om dat los te laten. Ze had de afgelopen dagen wel wat dipjes gehad dus ben er dan extra gefocust op

Ik snap je volkomen. Hier ook gehad. Ze zou van de monitor afmogen na een week, en precies een avond ervoor begonnen de dipjes. En uiteindelijk serieuze incidenten. Je kijkt bewust naar de monitor of alles goed gaat met je kleintje, dat geeft dan nog houvast. Sterkte en hopelijk mogen jullie gauw samen naar huis toe 🥰

Ons zoontje is geboren met 34+6 en heeft de eerste 48 uur in een warmtebak gelegen/open couveuse. Ondanks dat het "maar" 48 uur is vond ik die 48 uur het meest pittige in het hele ziekenhuis. Hij is gehaald met een spoedkeizersnede en kwam er groen van meconium uit. Dit had mij, in mijn ogen, bespaard kunnen blijven als ze hadden geluisterd maar dat terzijde. Toen ik eenmaal boven was na de keizersnede kregen we al vrij snel te horen dat als het binnen een uur niet beter zou gaan hij per ambu naar het universitaire ziekenhuis zou gaan voor volledige beademing ipv cpap.. maar we moesten maar lekker naar onze kamer gaan bijkomen. In die 48 uur dat wij "gescheiden" waren schiet er zoveel door je hoofd. Gelukkig mocht hij daarna in de wieg en konden mijn partner en ik inroomen op de kinderafdeling. Sindsdien mochten wij de zorg ook volledig op ons nemen. Mijn partner heeft dit voornamelijk gedaan omdat ik best wat complicaties had van de keizersnede maar op dat moment konden wij al wel meer genieten van ons ventje, ondanks dat je alsnog geleefd wordt. Alles moet volgens hun boekje. Ons zoontje had continue honger waar niks mee gedaan werd. Eerste dag thuis eigenwijs de fles opgehoogd en sindsdien hebben wij een tevreden baby die na nacht 1 thuis al door slaapt.

Onze zoon is geboren met 34+3. Hij is ondanks dat alles goed was met hem binnen 10 minuten na de bevalling weg gehaald bij mij. Mijn man is mee gegaan naar de neonatologie met hem. Hij is geboren om 3:31 en pas om 5:45 werd ik opgehaald om naar hem toe te gaan. In die tijd kwam er ook niemand even vertellen hoe het was met hem. Toen ik op de neo kwam lag hij al aan de monitoren, had een sonde en een infuus. Ik vond dit best een eng beeld om te zien. Hij heeft tot 35+1 in een warme bedje gelegen, daarna in een wiegje en met 35+4 mochten we naar huis. Ik vond het heel zwaar dat elke keer iemand naar binnen kwam, verpleging, artsen, voeding. Ook de wisseling in personeel vond ik zwaar en ook dat je kon merken dat ze te weinig personeel hadden en daardoor erg druk waren. Er was weinig tijd voor uitleg waarom dingen op een bepaald manier gedaan werden. We hebben zelf snel de luier wissel geleerd maar zaken als in bad doen kwam pas op de laatste dag van ons verblijf in het ziekenhuis. Ook de verzorging van de sonde moesten we ineens in een dag leren omdat we ineens voor het weekend naar huis mochten. Als ik er nu op terug kijk hadden mijn man en ik veel meer moeten vragen en assertiever moeten zijn met begeleiding vragen. Maar op dat moment word je geleefd. Ik had daarvoor ook al 2 weken in het ziekenhuis gelegen ivm gebroken vliezen met 32 weken.

Inderdaad, wat hieronder al veel wordt gezegd: wees assertief. Kom op voor jezelf en je kind. Jullie weten wat het beste is. Accepteer het niet als je iets niet wilt. Vaak is het protocol en niet perse omdat jouw kindje het nodig heeft. Succes en sterkte.

Gefeliciteerd Naomi! Mee eens. Wij durfden dut eerst niet omdat we toch overrompeld waren door alle medische zaken en wij 'geen vertand van baby's hadden' Na ca een week gaf een verpleegkundige (toen ik er huilend doorheen zat) aan dat het onze dochter is en wij zelf mogen zeggen hoe en wat wij denken en wat beter voelt. Dit was voor mij een eye-opener. Dat kunnen kleine dingen zijn. Bijv als onze dochter huilde (ze had veel pijn) vragen of ze haar op de buik konden leggen dat vond ze vaak fijn (en wij konden dat met alle snoertjes enzo niet zelf). Of aangeven dat je zelf de luier wilt doen of een bepaalde handeling. Of juist s nachts een voeding overslaan en doorslapen aangezien het toch maar heel klein beetje via flesje ging en vooral via neussonde ging en dit geheel door verpleegkundige laten doen Door kleine stapjes voelde we ons keer betrokken en ook het idee iets te kunnen doen. Als het medisch niet verantwoord was natuurlijk niet. Maar ook hebben wij bijv een magnetron sterilisator gekocht. Zo konden wij zelf de flesjes en speentjes schoonmaken ipv afhankelijk van het personeel te zijn. Het was een pittige tijd, een echte achtbaan. Los val al het medische gedoe alleen al alle mensen die de hele dag in en uitopen (berpleegkundige, kinderarts, maaltijden, koffie/thee, schoonmaak, bijvullen kasten etc) ik werd er horrendol van en werd helemaal geleefd. Ik ben achteraf heel blij met het dagboekje dat ik (in notitie app op telefoon) heb bijgehouden en de vele foto's. Mijn man is vaker tussendoor thuis gaan slapen. Ik pas na ruim 1,5 week. Achteraf gezien had ik dat eerder moeten doen (wel even kolf huren via kraamzorg indien nodig). Maar zo lastig je kindje achter te laten. Maar ik moest even bijtanken, hadnik eerder moeten doen .

Onze dochter is geboren met 32 weken. Wij hebben erg goede ziekenhuis ervaringen. Vanaf dag 1 lag de zorg voor zover dat kon bij ons. Door de rooming in voelde wij veel regie. Verpleegkundige klopte bij ons aan in de ochtend om te vragen hoe wij het die dag wilde doen.

Onze dochter is met 29+5 weken geboren en niks dan lof voor het zoloekenhuis personeel... Personeelstekorten veel kindjes en toch hun uiterste best doen. Soms was er geen tijd om uitgebreid voor een fles te gaan zitten en kreeg ze daarom sonde voeding...mijn kind is ook niet heg enige kind op de afdeling en ze kunnen niet toveren. Maar als we ze nodig hadden waren ze er altijd..

Hier 34+1, 3 weken ziekenhuis (neo) en uiteindelijk nog 1,5 week sonde thuis. Wij zaten na 1 dag op een rooming in kamer en dat was echt wel heel fijn! Hij heeft op een warmtetafel gelegen totdat de geelzucht over was. Wij werden vanaf dag 1 in stappen uitgelegd hoe om te gaan met een baby. Monitoring mocht er met 35 wkn en een beetje af omdat hij letterlijk 2 dipjes heeft gehad. Wij hebben wel de moeilijke weg gekozen: borstvoeding waardoor de periode in ziekenhuis langer duurde en hij wat langer aan een sonde vast zat. Je moet er wel tegen kunnen dat er steeds mensen je kamer inkomen. Plus wij hebben eerst ook de 3 uur voeding alleen sonde gedaan, maar merkte snel dat hij toch wel zuigbehoefte had en juist daarna vaak wat onrustig was waardoor ik hem snel ook dan ben gaan aanleggen. Ik vond het een bijzondere periode, maar toen ik thuis kwam merkte ik pas hoe heftig het toch wel was geweest…